rouwen vrouwen anders?

  • wana

    Dat vraag ik me af.

    het is nu drie weken geleden dat onze goede vriend is overleden.

    Ik heb verdriet,ben er nog steeds elke dag mee bezig.

    Vriendlief denkt wel aan m maar weet het piekeren tot een halt te roepen. simpelweg omdat je het toch nooit weet te bevatten.

    Vriendinnen rouwen ook ‘zichtbaar’ met veel praten,janken internetbetuigingen en foto's.De mannen gaan gewoon verder lijkt het terwijl er wel verdriet is hoor,maar

    ze pikken de boel gewoon weer op zonder bij vlagen nog echt kapot te zijn van verdriet.

  • anke

    Ja ik denk dat vrouwen anders rouwen dan mannen.

    Ik denk ook dat mens / maatschappij / opvoeding daaraan ten grondslag liggen.

    Huilen , verdriet hebben is het meest geaccepteerd als vrouw dan als man.

    Hoe vaak wordt het mannelijk geslacht nog groot gebracht met het denkbeeld dat mannen niet mogen huilen?

    Onzin vind ik , maar het maakt denk ik dat het vrouwelijke geslacht wat sneller de emotie achter de gebeurtenis ( goh ) kunnen laten zien.

    groetjes Anke

  • Suus

    Ff gekopieerd: Vrouwen verwerken een verlies anders dan mannen omdat vrouwen over het algemeen meer praten.

    Rouw is veelvormig. Mannen hebben evengoed rouwgevoelens maar in de regel ervaren en uiten zij die anders dan vrouwen. Het is belangrijk dat men dit beseft aangezien er vaak spanningen ontstaan in relaties omdat men zich niet gesteund voelt door de ander en dit wel verwacht. Het is aan te bevelen ook buiten de relatie gehoor te zoeken voor het verdriet.

    Bron:

    http://www.verliesverwerken.nl/rouw/rouwproces.php

  • wana

    Hier werd ook door de mannen volop gejankt hoor maar voornamelijk de week voor en tijdens de begrafenis.

    We zijn inmiddels (pas) een maand verder.

    De mannen hebben het er niet alleen helemaal niet over maar lijken hun gewone gang te gaan,dat komt op sommige dames erg nuchter en hard over.

    Wel zoeken ze mekaar op en trekken ze met elkaar op ‘jongens onder mekaar’

    veel ‘male-bonding’ dus dat is het enige wat zichtbaar is.

    Eigenlijk het alsof onze overleden vriend gewoon even weg is als ik naar hun kijk.

    Ik merk aan mn eigen vriend dat het hem zelfs begint te irriteren als ik me zo met onze overleden vriend bezig hou,hij ziet dit als zwelgen en de wond open krabben..

    Er is niet echt sprake van het verdriet samen delen, het is eerder elkaar uitleggen.

    Nu merk ik dat hij er ‘moe’van begint te worden, mijn gesnotter maar ik gelóóf het zelfs nog geeneens, laat staan dat ik rouwen kan of zelfs gewoon verder met alledag.

  • Piet Langstraat

    Hoi Wana,

    Ik weet het zeker dat vrouwen anders rouwen dan mannen.

    Mede de opvoeding ( we wisten niet beter ) ,de maatschappij ,familie, en mijn eigen ik, hebben er mee te maken denk ik.

    Huilen , verdriet tonen word nog steeds niet geaccepteerd als man zeinde.

    ik ben ook groot gebracht met de stelling dat mannen niet mogen huilen.

    Tijdens de opname van mijn Annelies in het ziekenhuis tot ver na haar overleiden heb ik ook weinig emoties getoont hoor,ik was er voor Annelies en voor de meiden, dus maskertje voor en in mijn gedachten overleven ( sterk houden), ik kon het gewoon niet,en ik had er ook geen tijd voor, 9 maanden tussen leven en dood leven van Annelies, de crematie regelen, er zijn voor mijn dochters.

    Het is bijna 3 jaar geleden dat Annelies is overleden, nu pas komen de verborgen en verdrongen emoties en verdriet naar boven, bij de psycholoog, heb ook niemand gahad om er over te praten, want vrienden of vriendinnen heb ik niet, ja hier op p.b. En dan de opmerkingen die je als man krijgt als je je emoties niet toont, ik kreeg zelfs meerdere malen te horen van je hebt niet van Annelies gehouden en dat soort dingen, maar toon je ze wel dan noemen ze je een mietje,en je moet er zijn voor je meiden, heb ik zelf meegemaakt jo, moeilijk hoor. Ik heb net enige zware sessies EMDR acher de rug mede door wat ik hier boven geschreven heb , heb ik er een PTSS van over gehouden, wat gelukkig een heel stuk minder is geworden.

    Dus met andere woorden een man mag niet maar wil wel( buitenwereld is kei hard hoor).

    Maar ik kan mijn gevoelens nu tonen gelukkig en leer er over te praten, dit lucht zo op jo.

    Wel een lang berichtje maar moest het effe kwijt hoor.

    Veel liefs Piet

    wana schreef:

    >

    > Dat vraag ik me af.

    > het is nu drie weken geleden dat onze goede vriend is

    > overleden.

    > Ik heb verdriet,ben er nog steeds elke dag mee bezig.

    > Vriendlief denkt wel aan m maar weet het piekeren tot een

    > halt te roepen. simpelweg omdat je het toch nooit weet te

    > bevatten.

    > Vriendinnen rouwen ook ‘zichtbaar’ met veel praten,janken

    > internetbetuigingen en foto's.De mannen gaan gewoon verder

    > lijkt het terwijl er wel verdriet is hoor,maar

    > ze pikken de boel gewoon weer op zonder bij vlagen nog echt

    > kapot te zijn van verdriet.