zo onzeker

kaatje

25-01-2009 21:11

wat een rotweek was dit. mijn oudste dochter was goed ziek en moest thuisblijven van school. maar ja, ik moest werken. dus vriendin gebeld, kind daar op de bank en mama aan t werk……….. jeetje wat voelt dat fout zeg.
en wat heb ik deze week mijn moeder verschrikkelijk gemist. als ze nog geleefd had, was ze komen logeren en was er totaal niets aan de hand geweest…..
kind mag nog steeds niet naar school, dus logeert nu twee dagen bij opa.
voel me een intens slechte moeder op dit moment en had zó verschrikkelijk graag met mijn moeder hierover willen praten. hoe ziet zij mij als moeder? doe ik t wel goed? moet ik toch minder gaan werken, met de consequentie dat we financieel weer achteruit gaan?
een collega van mij zei dat ik m'n eigen boontjes eens moest leren doppen, ben toch volwassen en dan moet je je toch kunnen redden zonder moeder???
dat komt hard aan. tuurlijk red ik me wel zonder moeder, met mijn twee dochters, zonder partner (helaas), maar dat neemt niet weg dat ik haar heel erg mis.
als ik t eens eventjes niet meer wist, was zij altijd degene die alles weer helder op een rijtje zette, zodat alles weer heel logisch leek, zij sloeg een arm om me heen…. nu is er geen arm meer.. en dat voelt heel erg eenzaam.
sorry allemaal, moest t even weer kwijt. morgen is alles weer anders.. ga ik weer met een masker van ‘sterke vrouw’ op aan t werk en niemand weet hoe eenzaam ik me voel….
Suus

26-01-2009 07:45

Lieve Kaatje,
Laat je collega maar kletsen: je doet het prima. Net als iedere moeder word je soms innerlijk verscheurd als je kind je nodig hebt en je werkgever ook. Je komt met je handen in het haar te zitten en zou gevoelsmatig een andere keuze willen maken. Toppie dat je vriendin en je vader inspringen. Een ander meldt zich gewoon ziek…..
Is er trouwens met je baas te praten over een soort van verlof voor momenten dat je echt niets kunt regelen of als het niet goed voelt??
Natuurlijk mis je je moeder op deze momenten, wil je gewoon ff niet sterk zijn en haar warmte, begrip en oplossingen voelen en horen…….
Twijfel niet aan jezelf Kaatje!
liefs,
Suus
Loes Koene

26-01-2009 19:09

Lieve Kaatje,
Chapeau!!!
Je hebt het geweldig geregeld,wie doet het je na?
Je moet er ook meer voor doen,nu je moeder er niet meer is.
Maar je hebt laten zien dat je het kunt.
En weet die collega veel!!!
Laat ze toch praten,je hoeft er niet mee naar bed,alleen maar mee te werken.
Weet je wat zo leuk is?
Je hebt je vader er bij ingeschakeld.
Dan voelt hij zich ook weer bijzonder.
En wie kan er beter oppassen dan hij?
Hij heeft jou toch ook mee opgevoed?
Hij ziet nu het resultaat:Een volwassen vrouw,die haar zaakjes goed voor elkaar heeft!
Ik ben trots op je!!
Dus STERKE vrouw,werk ze morgen,en bedenk dat jouw kind in goede handen is!!
Liefs van Loes
kaatje

26-01-2009 22:49

lieve loes,
bedankt voor je lieve, bemoedigende woorden!
mijn vader geniet inderdaad van zijn logé en is haar heerlijk aan het verwennen.
mijn dochter is dan ook dól op haar opa.
zo zijn we aan alle kanten geholpen. ik kan rustig naar mijn werk, opa heeft afleiding en mijn dochter heeft de beste oppas die ze maar kan wensen.
over drie weken hebben we voorjaarsvakantie, dan gaan mijn beide dochters twee dagen bij opa logeren. helemaal dikke pret natuurlijk.
ach ondanks alle verdriet, frustratie en soms eenzaamheid, ben ik toch maar een gelukkig mens met zulke dochters en zo'n vader. hij is 76!! maar zó vitaal gelukkig.
met vallen en opstaan, veel tranen kom ik er wel.
bedankt lieve loes dat ik hier mijn verhaal kwijt kan en jij dan zo'n lieve reactie geeft. het doet me heel veel goed en ik kan er weer even tegen!!!
en natuurlijk ook Suus bedankt voor je reactie!!
het is zo fijn om te weten dat ik niet alleen sta in mijn verdriet.
af en toe krijg ik het gevoel van mijn omgeving dat ik maar eens moet stoppen met rouwen om mijn moeder, ze is immers al bij 16 maanden weg???
ach ik zet het masker maar weer op en laat iedereen zien dat ik het wel red.
de tranen bewaar ik voor 's avonds..
Da-Is

27-01-2009 21:55

Lieverd je hoeft geen masker op te zetten, verdriet is verdriet. De mensen die vinden dat jij verder moet omdat het al zo lang geleden is beseffen niet hoe het voelt. Het krijgt een plek maar het gemis zal er altijd zijn want het plaatje is niet meer compleet. Er komen momenten waar ze gewoon bij had moeten zijn, zo ook hier, straks gaat mijn oudste naar de middelbare en wat had ze trots op hem geweest.
Zijn eindmusical, zijn eerste stappen als brugpieper enz.
Mijn kids hebben pianoles, op haar piano (haar lust en haar leven), het klinkt zo leuk maar het geeft soms zo'n verdrietig gevoel. Er zijn maar weinig mensen die mijn gevoel snappen maar ze bestaan dus wel. Ik werk samen met een topmeid, zij verloor haar vader op haar 8ste, ze is nu 37 maar zij begrijpt hoe ik me af en toe voel en met haar kan ik mijn verdriet heel goed delen. Zo zie je maar soms besef je dat er geen tijdsbestek voor staat want ook zij kan met vlagen nog steeds verdriet hebben om haar paps die al jaren weg is. Verdriet is niet af te wegen en niet vergelijkbaar het is iets wat men moet kunnen respecteren helaas moet een ieder soms eerst door eenzelfde verhaal en pas dan komt er begrip.

zo onzeker

kaatje

Suus

Loes Koene

kaatje

Da-Is