vluchten in je werk?

Loes Koene

25-01-2009 21:07

ik vlucht in mijn werk.
maandagochtend,ik trek mijn pakje aan draai het sleuteltje op mijn rug om en voila!!
Ik kan er weer en hele week tegen.
40 uur, 50 uur? laat mij maar werken!
maar dan is het weekend.
hoe kom ik het door?
wassen ,poetsen,strijken ,de tuin.
ik heb genoeg te doen ,maar toch!!!!!!!!!!!
Ik mis je.
ik sluit me weer af voor mijn omgeving,bel niemand meer.
waarom?
omdat iedereen denkt dat het goed met me gaat.
De wereld draait door.
ik zou het willen uitgillen!!!!!!!!!!!!
maar ik moet flink zijn.
gelukkig is het morgen weer maandag!
kaatje

25-01-2009 22:32

lieve loes, wat is het ontzettend herkenbaar wat je hier schrijft.
ook ik vlucht in mijn werk en sluit me af. iedereen denkt dat het goed met me gaat. en gelukkig heb ik mijn twee fantastische dochtertjes, maar anders…
het is dan niet een partner die ik mis, maar mijn moeder. het verdriet is er niet minder om.
heel veel sterkte enne…. werkse morgen….. liefs, kaatje
Suus

26-01-2009 07:48

Lieve Loes,
Niets mis met vluchten in je werk mits je verder maar goed voor jezelf zorgt. En dat is ook je sociale contacten onderhouden in het weekeinde of s'avonds. Gewoon een kort belletje met belangstelling voor hun wel en wee en dan houd je de wederzijdse betrokkenheid levend.
Jezelf terugtrekken uit je kringetje is niet goed: uiteindelijk ben je er zelf de dupe van………
Sterkte !
anke

27-01-2009 10:03

maar ik moet flink zijn
Lieve Loes.
Flink zijn het hoeft niet , het is iets wat we ons zelf opleggen.
Ik herken het feit dat in deze periode je totaal geen behoefte hebt aan sociale contacten. Alles even op een laag pitje, maar lieve Loes ook jij hebt die mensen om je heen nodig , even niet flink zijn , huilen , boos zijn , iemand waar je eens even flink tegen aan kunt schoppen.
Hoe lastig het ook is , in mijn eigen processen heb ik ervaren dat het belangrijk is zelf ook te laten weten dat het nog helemaal niet zo goed gaat , of bijvoorbeeld dat je een lastige dag, week of……..hebt.
Voor de buitenwereld gaat het allemaal inderdaad gewoon door .
Blijf praten lieve Loes.
Blijf schrijven, uit je eerder verhalen zie ik een positief ingesteld mens , die absoluut de kracht heeft om op de top van de berg te komen.
liefs van Anke
Loes Koene

28-01-2009 19:52

Hallo Lieve,lieve mensen.
Wat zou ik moeten zonder jullie?
Heerlijk om je verhaal kwijt te kunnen ,jullie snappen het tenminste!
Opbeurende woorden over en weer.
Ik ken jullie niet,maar ik heb jullie wel in mijn hart gesloten!
Dank je wel dat jullie er zijn!
Dikke kussen van Loes
Ingrid

28-01-2009 20:56

Lieve Loes
Alleen het feit,dat je af en toe in de lucht komt,doet mij al heel veel goeds.Op dit moment zit ik er weer helemaal doorheen.Ben helemaal stuk. Dikke tranen,veel verdriet,ik mis mijn Jan zo ontzettend.Voel me zo alleen.Ik mis hem zooooo!!!!
Dus Loes,kom af en toe hier om ons optebeuren,ondanks dat ik weet,dat je zelf nog zoveel verdriet hebt om jouw Lex.De liefde was blijkbaar te groot.
Liefs Ingrid
danielle

20-07-2010 23:12

helaas kan ik mij hier heel erg in vinden.
buiten mijn studie vlucht ik volledig in mijn werk.
helaas weet ik niet meer hoe ik uit deze circel kom en de huisarts ligt ik niet in
Patricia

22-07-2010 14:57

Hallo Loes,
Heel herkenbaar wat jij beschrijft. Ik doe het namelijk net zo. De hele week keihard werken, en in de weekenden niet weten waar je het zoeken moet. Op vakantie gaan omdat je er aan toe bent, en tijdens de vakantie alleen maar kunnen huilen. Ik heb een hele tijd zo mijn dagen doorgebracht. Gewoon overleven, niet aan denken. Maar helaas kom je jezelf dan toch een keer tegen. Ik was geen leuke moeder, geen leuke echtgenote en begon een hekel aan mezelf te krijgen. Dat moest anders. Helaas kun je dat allemaal wel bedenken, maar in de praktijk gaat het niet altijd zo. Ik heb me sinds 2 maanden gestort op het hardlopen, en ik merk dat het me veel goed doet. Hoofd leeg, en er dan weer even tegenaan kunnen. 's Avonds zo moe zijn dat ik eindelijk goed kan slapen, zonder te liggen piekeren en malen en huilen. Het is niet makkelijker, maar ik merk wel dat ik beter kan funtioneren. Het verdriet is er altijd, en er zijn dagen dat het echt helemaal mis is, maar ik merk ook dat er dagen zijn dat ik weer kan genieten. Ik weet dat mijn moeder dat zo gewild zou hebben.
Ik wens je veel sterkte!
Tineke

15-08-2010 15:35

En ze snappen er geen moer van…..
Pas als ze het ze zelf OVERKOMT, pas DAN ervaren ze wat het is om je lieve partner te verliezen aan de dood…., aan die verschrikkelijke rotziekte…in drie maanden tijd.
Mensen willen je meetrekken, hoe gaat het met je??? Ach, het wordt wel beter hoor na verloop van tijd….ja hoor, je zult het merken…..
Ja, maar hoe kan iemand dat weten die zelf nog nooit een relatie heeft gehad???????
Laat maar…ze bedoelen het goed…..
Fijn weekend!
Fijne dag!
ooooooooo wat fijn…vakantie!!!!!!!!!!!!!
En ze snappen er geen moer van…..
Maar wij kunnen niet meer op dezelfde manier meegaan en meejagen in het leven zoals die anderen het doen, die het nog niet hebben meegemaakt.
je zou het liefste teruggaan naar het moment voordat die uitslag kwam, het moment waar het leven de kant op ging, waar je niet naar toe wilde…waar je geen keus meer had! En dan de goede kant op, de kant die je in je hoofd had zitten, de kant die paste in dat plaatje van toen het leven nog goed was. Nu zijn al die draadjes in je hoofd door elkaar en moeten ze weer opnieuw uitgestippeld worden, uitgelegd…
Rouwen, een land waar niemand de weg kent…..het is de prijs die je betaalt voor de liefde die je had…
Raar toch, dat iedereen maar jaagt, en maar wil hebben..hebben, kopen, kopen, alles maar..de ene vakantie na de andere..overal het eerste zijn.. Heb je dat al gezien, heb je daar al gegeten???
Maar bij één ding willen ze niet als eerste zijn, en dat is bij die grens van leven en dood…..
En ze snappen er geen moer van…..
Maar snapten wij het, toen wij het nog niet hadden meegemaakt????
Het is hun ook niet kwalijk te nemen….
Probeer bij de dag te leven..niet teveel vooruit denken want dan kom je in het zwarte gat van het alleen verder moeten; het teveel terugkijken doet zo'n pijn, dan zie je wat je niet meer hebt…probeer in het nu te leven, vandaag, vanavond, morgen…..want dat is al genoeg voor ons…mee kunnen we nog niet behappen.
sterkte, ik weet wat jullie voelen…..Tineke

vluchten in je werk?

Loes Koene

kaatje

Suus

anke

Loes Koene

Ingrid

danielle

Patricia

Tineke