rouwverwerking.startpagina.nl

Vrijdag 16 januari

  • Anonymous avatar

    Da-Is

    Bianca ik herken jouw gevoel.

    Ik heb vlagen dat ik er totaal niet aan denk, ook niet verdrietig ben. Maar soms is er zomaar een moment en dan sla ik dicht. Het intense huilen van verdriet heb ik maar een paar keer gehad. Soms schaam ik me dat ik zo door ga met leven en dus niet verdrietig ben. Aan de andere kant was mijn mams een kortdaat iemand, no nonsense en ik besef dat zij ook zou willen dat wij doorgaan met leven. Ik lijk sowieso qua karakter heel veel op hoor maar ik kan me niet meer herinneren hoe zij met verdriet omging.

    Het voelt zo dubbel. Je denkt dat je verdriet moet hebben terwijl dit gevoel zich dus totaal niet laat leiden.

  • Anonymous avatar

    Bianca

    Zó, maar dan moet jij dag-in dag-uit je moeder niet alleen geestelijk, maar ook in de dagelijkse gang van zaken heel erg missen. Dat lijkt mij dubbel zo moeilijk.

    Ik heb nog honderdduizend vragen, maar voel een beetje schroom om die allemaal op je af te vuren. Laat ik het dan nu ook maar even houden op: hoe gaat het nu met je 6 dagen na je ‘herinneringsdag’? Heb je mensen om je heen waarmee je hierover kunt praten? Of voel je juist de behoefte om via dit prikbord met ‘lotgenoten’ ervaringen uit te wisselen?

    Maar ja, daar ga ik alweer: 3 vragen van de honderdduizend …

    Toch ook een mogelijk opstekertje: zij die ons ontvallen zijn, lijden niet meer; wij - de nabestaanden - hebben daarentegen nog heel wat tijd nodig om ons verdriet een plaatsje te geven. Het is óns verdriet, wat hén gelukkig bespaard blijft. Een schrale troost, maar toch …

    Hartelijke groet,

    Bianca

  • Anonymous avatar

    Bianca

    Hallo, Da-Is (hoe moet ik jouw naam interpreteren?),

    ik heb eens wat verder teruggekeken op dit ‘prikbord’ en ik zie dat je geregeld een reactie hebt geplaatst. Ik zie ook veel herkenningspunten met mijn ‘verhaal’. Maar wat is jouw verhaal precies?

    Oh, ik heb zojuist je berichtje van 30 mei 2008 gelezen (cést le ton qui fait la musique). Daarin verwoord je inderdaad heel goed wat jou is overkomen. Ook jij moet het gevoel hebben (gehad?) dat de wereld verging en dat - behalve jij - niemand dat in de gaten had! Hoe kán iedereen zomaar doorgaan met het dagelijkse leven, terwijl er een dergelijke ramp zich had voltrokken! Het (latere) schuldgevoel om ‘zo snel’ te besluiten dat de stekker eruit moet worden gehaald … Hoe verschrikkelijk hard komt dat later niet weer bij je terug? Ga je de vragen stellen, die je wellicht op het moment van de ‘grote keuze’ je had moeten afvragen? Ik heb het vermoeden dat ook jij met al deze gevoelens te maken heb gehad (?). (Dit zijn gevoelens waar ík nog steeds mee worstel, maar dat moge duidelijk zijn.)

    Ik zou graag verder met je willen ‘praten’, maar het is intussen voor mij nogal bedtijd, maar ik kom er graag (indien gewenst) nog weer eens bij je op terug.

    Voor dit moment: welterusten en ik wens jou (en anderen en mezelf!) een fijne droom toe over die lieverds die wellicht nu van boven onze correspondentie volgen!

    Hartelijke groet van Bianca

  • Anonymous avatar

    Da-Is

    Het verhaal van 30-5 is mijn verhaal; mamsje die zomaar 21 april overleed.

    Gezond en na een dagje uit viel ze op de grond thuis, daar is ze nog gereanimeerd zodoende hadden wij in het ziekenhuis nog een warm lijf (aan allerlei apparaten). We hebben wel een scan gezien van de bloeding maar toch ik ben geen dokter, ik heb hem gezien maar wat ik nu eigenlijk gezien heb weet ik niet, er was een grote vlek. En ja ik vind nu achteraf dat wij als familie wel heel resoluut op het advies van de arts afgingen, soms denk ik wel eens waarom niet een dag gewacht, waarom moest het direct?

    Verder zijn mijn berichten hierna hetgeen ik voelde en me soms nog voel.

    Ik ben het soms ook even kwijt en besef dan in ene … oo ja ze is dood (zo bud gevoel). Soms wil ik haar even bellen en dan weer dat besef … ik kan niet meer bellen enz.

  • Anonymous avatar

    Da-Is

    ps. ik wil ook wel verder met je “praten” maar misschien moeten we dat via e-mail doen, mag overigens ook hier hoor. Geef maar een seintje dan zet ik eventueel mijn e-mail even voor je open.

  • Anonymous avatar

    Bianca

    Beste Da-Is,

    weet je wat de moeilijkheid met ‘wachten’ is? Niemand kan ooit met 100% zekerheid zeggen dat iemand in coma (of slaaptoestand) niets meer voelt of meekrijgt. Dat maakt het zo moeilijk. Als je zéker zou weten dat iemand in coma ook geen pijn heeft, dan kan je overwegen om langer te wachten met ‘de definitieve daad’ (maar voor hoelang?). Ik krijg het gevoel dat ook jij en de jouwen het gevoel bekroop van ‘zeker niet langer lijden dan nodig is’. Van dat oogpunt uitgaande heb je niet snel genoeg kunnen beslissen. Hooguit wel voor je eigen gemoedsrust, maar je moeder was waarschijnlijk nooit de oude weer geworden en dat zou voor haar (en voor jou/jullie) waarschijnlijk harder zijn geweest dan de rust die ze nu heeft gekregen, denk je niet? Ik schrijf dit nu met m'n verstand, maar gevoelsmatig druist dit ook volkomen in tegen hetgeen ik met mijn eigen vader heb meegemaakt. Mijn vader was 84, nog altijd wijs, humorvol én een heerlijk knuffelmens, maar ook behoorlijk doof en moe van de strijd tegen de immer doorgaande achteruitgang (geestelijk was hij nog steeds de dartele dertiger). Vóór zijn overlijden lag hij al een week in ‘slaaptoestand/coma’ en werd maar niet wakker, maar zondag's had hij een ‘vredige’ uitstraling en de donderdag daarop totaal niet meer (hij had intussen een herseninfarct erover heen gekregen). Vrijdags om 15.00 uur hoorden we dat dat infarct zoveel groter was dan dat men eerder had aangenomen en om 20.30 uur is de stekker eruit getrokken. Binnen 5 minuten is mijn vader toen heengegaan!

    Wat ook zo moeilijk is, is dat je nu niet weet wat er was gebeurd, als de stekker er níet was uitgetrokken. Waarschijnlijk ga je dat nu (achteraf) positiever inschatten dan waarschijnlijk in werkelijkheid het geval zou zijn geweest.

    Een antwoord daarop zal je nooit krijgen. Het enige wat je kan proberen te doen is er vrede mee te krijgen en het een plaatsje te geven.

    Hartelijke groet,

    Bianca

  • Anonymous avatar

    Da-Is

    Inderdaad een antwoord krijgen we niet echter op het moment dat wij aan haar bed stonden en met de arts in gesprek waren gleed er een traan over mams haar wang, nu achteraf ga je nadenken, waarom die traan. Misschien is het zoeken want inderdaad de artsen hebben ons verteld dat er heel veel stuk was in haar hoofd, mams kennende had ze echt never nooit niet zo wakker willen worden.

    Afgelopen 16 januari zou ze 75 geworden zijn en nog steeds kan ik niet bevatten dat ze er niet meer is. Ik besef het wel maar heb soms die momenten van shit ze is ECHT weg.

    Ik vertrouw erop dat de artsen ons eerlijk hebben voorgelicht en dat we de juiste beslissing hebben genomen echter op verdrietige momenten komt die film weer naar boven en die zaait de twijfel.