Van Anton van der Haar het volgende (heel mooi) kerstgedicht.
Voor hen die ons ontvielen
wij missen ze toch zo
als wij met kerstmis knielen
voor het kribbetje met stro.
De kerst die is zo eenzaam
zij zijn er nu niet bij
de foto bij het raam
brengt ze niet dichterbij.
Het kerstfeest kan beginnen
dat kan niet zonder hen
de pijnsteken van binnen
veroorzaken een rem.
Weer opnieuw tranengevecht
met een boodschap o zo blij
dan een stem die tot je zegt
ze zijn er echt wél bij.
Kijk omhoog daar staat een ster
voor het geboren Kind
die afstand is toch nooit te ver
als Hij je eens weer samenbindt.
Ik wens jullie allen een vredige kerst.