zielig?

Loes Koene

29-11-2008 19:57

Een leuke baan,fijne mensen om me heen,en toch!!
2 jaar en 7 maanden na dato dat mijn Lief er niet meer is,dan is er opeens weer het gevoel:waarom?
zo loop ik te lachen en opeens!!!!!!!!!!!!! zijn er weer de tranen en het gevoel.
wanneer gaat dit over?
Ik verstop me in mijn werk,hoe drukker hoe beter,maar owee als het weekend is!
ons huis opgeruimd,boodschappen etc.gedaan,en dan komen de gedachten en ik kan ze niet uit zetten!!'
Moet ik dan altijd maar blijven vluchten in mijn werk of in mijn sociale leven?
Hoe doen jullie het?
Wat zal ik blij zijn als het weer maandag is.
Loes
Ingrid

29-11-2008 20:28

Lieve Loes
De tranen zullen blijven vloeien.En dat is ook maar goed zo.
Wil jij dan je gevoelens verstoppen?Nee,dat wil je niet,dat kan je niet en dat hoef je niet.Mijn Jan is op 13.September overleden,op 55 jarige leeftijd.Hij was dus ook,net als Lex,nog niet aan de beurt.Maar wij meisjes moeten ermee leven,en dat mochten zowel Lex als Jan van ons verwachten.Dus wij worden geacht,om sterk te zijn,dan moeten wij er ook ons best voor doen.
Alleen,niemand weet,hoe moeilijk dit is,alleen wij ,Loes.
Was het maar vast weer lente!!!!!!
Veel liefs Ingrid van Rooijen
anke

30-11-2008 10:41

Lieve Loes.
Ik geloof dat ik maar een antwoord weet :
je zit volledig in het verwerkingsproces.
Het is heerlijk om te vluchten in je werk , er te zijn met de mensen om je heen.
Dan is dat misschien wel nog het enige moment dat die gedachten niet met je aan de haal gaan.
Niet te hoeven voelen.
Die grote leegte die het overlijden van jouw Lex achterliet.
Wanneer het overgaat?
Ik weet niet of het helemaal overgaat en hoe ik misschien ook wel het woord verafschuwde ,
wanneer je de gevoelens doorleeft , er dwars doorheen gaat,
doet me denken aan een kinderboek : wij gaan op berenjacht.
Klein citaat.
We kunnen er niet bovenover.
We kunnen er niet onderdoor , neeeeeeeee wij moeten er dwarsdoorheen,dan Loes zul je op een dag opstaan , het zonnetje zien schijnen , het gevoel ervaren dat ie hele scherpe kanten er vanaf gaan.
De alom bekende , beruchte het krijgt een plek gedachte.
Voor mijn pa is het nu drie jaar geweest en voor mijn mam alweer vier.
Er zijn zeker nog momenten dat ik een enorme leegte voel en verdriet , graag vragen had beantwoord willen krijgen , of een had jij dat nou ook mam ?
Rouwen , verliesverwerken het is en blijft een pittig werkwoord.
Loes een ding .
Je doet het op jouw tijd en in je eigen tempo.
Wanneer je het stapje voor stapje durft te voelen.
Niets van dat kan in een keer.
Dat zou onmenselijk zijn.
Een dikke knuf van mij Anke
Loes Koene

30-11-2008 17:57

Lieve Ingrid en Anke,en iedereen hier op het pb.
Lente,Voorjaar,een gedicht,muziek.
waren wij nog maar onschuldige kinderen,wat zouden we lachen,spelen,en ravotten,geen besef van het verdriet op de wereld.
alleen maar denken aan leuke dingen.
oh,ik zou zo weer kind willen zijn!!
nu hebben we allemaal een rugzak vol bagage.
Wie weet,word ooit deze last van ons afgenomen?
Ik doe mijn best!
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden.
Liefs van Loes
Ingrid

30-11-2008 21:49

Lieve Loes
Die last word ons niet afgenomen.Wij moeten zelf deze last dragen.En straks,als het weer lente wordt,krijgen we het misschien ietsje makelijker,omdat we dan weer wat langer tussen de mensen mogen zijn.Maar dat zijn alleen maar uiterlijkheiden.Hoe het binnen in ons eruitziet,weet toch niemand.
B.V.:Ik kom net van het verjaardagsfeest van onze beste friend.Deze friend heeft mij gigantis bijgestaan tijdens het overlijden van mijn Jan.Toch kom je op dat feestje weer allemaal mensen tegen,die je de afgelopen 32 jaar ook tegen kwam.maar niemand zegt iets!!!Voor mij was het de eerste keer,dat ik weer onder de mensen kwam.Wat is dat moeilijk!!Er zullen wel mensen zijn,die zeggen,wat was ze goed op dreef,weer anderen zullen zeggen,nou zo verdrietig was ze ook weer niet,enzovoort,enzovoort.Je weet toch niet,hoe je het goed doet.
Trouwens,het maakt mij niet uit,wat andere mensen denken,want er is toch niemand,die mijn verdriet ziet.Lieve Loes,kom op,wees verdrietig en ontheemt,maar doe LEX de eer aan,om trots op je te zijn.
Heel veel liefs van Ingrid
anke

01-12-2008 07:51

He lieve Loes .
Ook al zouden we weer kind zijn , dat rugzakje dragen we dan al mee.
Alleen hebben we dan nog ouders , verzorgers die proberen dat rugzakje dragelijk te houden,
Het leven is net als een schilderij , iedere keer komt er weer een kleurtje bij.
liefs van Anke
dikke knuffel voor je.
Loes Koene

02-12-2008 01:00

Lieve Ingrid,
Ik vind je een kanjer!
Wat zit ik nu te zeuren?
Ik ben al 2jaar en 7 maanden verder.
voor jou is het zoooooooo pril!
het spijt me dat ik jullie lastig val met mijn verdriet.
wil je me vertellen over jouw lieve Jan?
Knap van je dat je naar de verjaardag geweest bent,het leven gaat door voor iedereen.(alleen men moest eens weten hoe wij ons echt voelen)
we lachen en doen net alsof er niets aan de hand is!
ik ben blij dat we net kunnen doen alsof er niets aan de hand is!
Samen redden we ons wel?
Bedankt voor jouw lieve woorden,
Liefs van Loes
Ingrid

02-12-2008 18:07

Lieve Loes
Ik kom er heus wel op terug.Maar ik moet in mijn hoofd eerst alles weer op een rijtje krijgen.Er valt zoveel over mijn Jan te vertellen,dat wil je misschien niet eens weten.Want voor mij was mijn Jan een Superman.De liefde van mijn leven.Ook was hij het grote voorbeeld voor onze twee zonen.Deze twee mannen zijn nu de inhoud van mijn leven,want ze lijken zo op hun vader,in alle opzichten en ik hou ongelovelijk veel van ze.
Mijn Jan was een man van formaat: !.9o lang,120 schoon aan de haak,dus kortom,een kanjer(1 jaar geleden)en ik dan:kleine meid:164 land,60 schoon aan de haak,dus ik was altijd zijn kleine meid,en ik vond het prachtig.Maar,dit waren alleen uiterlijkheden,want hij respecteerde mij wel op alle fronten.
Wij hielden zoveel van elkaar,het is bijna niet voortestellen.Dabij moet je weten,dat mijn Jan tot 4 jaar geleden bij de Kon.Marine zat,dus ik heb heel veel in mijn eentje,dus zonder hem altijd moeten doen en beslissen.Dat was vaak heel erg zwar.Maar hij ging dus 4 jaar geleden met pensioen en vanaf dat moment week hij geen moment meer van mijn zijde.Hij vond,dat hij mij al veel te lang overal zelf voor heb laten opdraaien.Dus:samen boodschappen doen,samen wandelen,samen nordic walken,samen koken en ga zo maar door.Toen begon het,dat ik van alles ging mankeeren:overgand,versleten heupen e.d..Dus,wij gingen er altijd van uit,dat ik degene zou zijn,die uiteindelijk de handdoek moet gooien.Want ons erna overkwam,daar hebben wij nooit over nagedacht.Dit verhaal word nu wel erg lang.Ik kom binnenkort weer te voorschijn.Tot die tijd,lieve Loes,hou je Lex in ere en veel liefs Ingrid
Da-Is

02-12-2008 20:56

Lieve Loes,
Verdriet is niet te vergelijken! Verdriet is verdriet. Verdriet mag ook als het “al wat langer terug is”. Zeg astjeblieft niet dat je zeurt omdat het al langer geleden is, niet doen. Pijn is pijn en krijgt misschien een plekje maar missen gaat niet over.

zielig?

Loes Koene

Ingrid

anke

Loes Koene

Ingrid

anke

Loes Koene

Ingrid

Da-Is