Vandaag is onze paps 80 geworden. Vanochtend zijn zowel mijn zus als ik even bij hem langs geweest met eigen baksels, spontaan want dit was niet de afspraak.
Vanavond zijn we met zijn allen uit eten geweest maar shit wat was dit moeilijk, tranen vloeiden, waarom was mams er niet bij?
Je weet van te voren dat het pijn doet maar dat het zoveel pijn doet!
Je moet zo'n eerste jaar door en het klopt (deze tekst) maar niemand zegt hoe je dit moet doen. Tranen komen en gaan, ook en plein public, we don't give a shit.
Mamsje waarom ging je zomaar, paps mist je, wij missen je en je kleinkinderen doen zo hun best, je zou zo trots op ze zijn.
Mamma waarom ?