rouwverwerking.startpagina.nl

te laat / verlaat rouwen ?

  • Anonymous avatar

    Clair

    Hay ! ik ben totaal nieuw op dit prikbord. De vraag is of iemand een beetje bekend is met verlaat rouwen……deze vraag stel ik nadat de tsunami van 2004 nog als gegerift in mijn geheugen sta. Ik heb het overleefd maar mijn vriend niet, hierdoor is een groot schuldgevoel ontstaan omdat ik hem niet heb kunnen redden dor zijn hand vast te houden. Ik ben gan werken als een paard , gevoelens onderdrukt - sterk willen zijn , maar vooral alles zelf willen doen en oplossen. Nu ik terug ben in NL sinds augustus lijkt het wel of ik nu pas ga rouwen , ik huil wat af .

    Heeft iemand ervaring met zoiets dat je eerst 3,5 jaar alles weggstopt er niet over praat en dat nu opeens een enorme kraan open gaat ?

    Clair

  • Anonymous avatar

    Reinhilde

    Hallo Clair, zo verschikkelijk. Ik krijg er koud van! Ik kan je wel zeggen dat het volstrekt normaal is dat je ‘pas’ na 3,5 jaar terug zo emotioneel wordt.

    Ik ben mijn mama heel plots verloren aan een hartaderbreuk januari 2004. Wij waren close, als echte vriendinnen. Toen, ik zat in mijn laatste jaar in Gent, en heb twee zussen die nog jonger zijn. Wegens gebrek aan een vaderfiguur ben ik die moederrol beginnen overnemen. Zelf afstuderen, werk zoeken, een gezin draaiende houden, je zussen troosten, voor mijn jongste extra zorgen want zij is licht mentaal gehandicapt..kortom je wil ze helpen met hun plaatsje te vinden. Voor jou en ook voor mij denk ik dat dat toen onze redding is geweest, rationeel beslissingen te nemen en zo te leven, je gevoel onderdrukken. Maar een mens is niet gevoelloos en wanneer alles een beetje zijn gangetje loopt na die paar jaren, dan voel je dat het daar terug is. Die pijn, dat gemis, dat verdriet wil eindelijk ook wat aandacht en wilt gehoord worden. Ik denk dat je nu pas op een punt bent gekomen dat je dat aankan. Je mag huilen en je verdriet voeden. Erover babbelen en je er eens in wentelen. Alleen zo zal je rouwverwerking op gang komen, en zal er binnen aanzienbare tijd terug een warmere herinnering overwegen, zonder dat die snijdende pijn er steeds moet inzitten. Ik wens je heel veel sterkte! En vergeet niet dat je alles hebt gedaan op zo'n momenten waar je als mens toe in staat was! Koester alle mooie momenten die jullie elkaar hebben kunnen geven in het stukje leven dat je samen mocht bewandelen!

    Ikzelf start nu in januari in een rouwgroepje en hoop dat dit mijn vertrekpunt mag zijn naar een makkelijkere omgang met het verlies.

    Ik leef met je mee!

    Reinhilde

  • Anonymous avatar

    clair

    Hey Reinhilde

    Dank voor je reactie erg verzachtend en moedig dat je dit schrijft.

    Ondertussen heb ik wat hulplijnen uit gegeooid en het ziet ernaar uit dat ik in januari onder de pannen ben met hulp.

    Ik vlieg eind deze week terug naar Sri Lanka want ik wordt al misselijk bij het idee om hier in het land te zijn met kerst! Mensen raden me het ten zeerste af , maar het is voor mij een bewuste keuze. Wil daar op mijn manier ook afscheid nemen.

    Wens jou ook allle toi toi sterkte en trots op je dat JIJ in ieder geval al hulp gezocht heb,

    Mochten mensen nog tips hebben altijd welkom.

    Gr Clair