Lief broertje

Rosanne

17-11-2008 01:58

Hallo Lieve mensen,
Mijn lieve broertje is nu al 2 jaar en 8 maanden niet meer bij ons, hij is zelf uit het leven gestapt toen hij net 32 was geworden.
Nog elke dag denk ik aan hem, voel en hoor ik hem. Soms moet ik in eens lachen om een opmerking of rariteit van hem die in eens in me op komt.
Maar het verdriet is er nog steeds. Ik voel wel dat ik nu een fase verder ben (geen idee welke het is maar ik ben verder).
Opeens heb ik de behoefte om verder te zoeken in het rouw proces, merk ik dat ik lotgenoten zoek. De behoefte om de DVD en foto's van zijn crematie te kijken loert ook over mijn schouder. Toch ben ik ook bang voor het tranendal wat dan zal vloeien maar ik voel dat het moet.
Wat mij is opgevallen in de afgelopen (bijna 3 jaar) is dat een ieder accepteerd dat er een geliefde is weg gevallen, als vader, partner en zoon maar als broer hoor en lees je minder. Het lijkt wel of er vergeten word dat broers en zussen ook een enorm verdriet hebben, ze worden vergeten. Ja ook ik ben vergeten, zelfs mijn eigen man vraagt nog maar zelden hoe het gaat, eigenlijk nooit. Naast mijn toch al zo grote verdriet doet dat zo'n pijn. Ik heb het gevoel dat ik niet mag rouwen om mijn broertje.
En ja hoor, daar komt het al … het tranendal ik begonnen.
Mijn lieve lieve broertje, ik mis hem elke dag zo erg dat het pijn doet, als ik een nummer op de radio hoor die me aan hem doet denken dan kan ik de radio niet uitzetten, dat mag gewoon niet. Ik kan zijn naam noemen zonder te huilen maar als ik naar zijn foto kijk breek ik bijna.
Het moment van de berichtgeving zie en hoor ik nog bijna dagelijks in mijn hoofd, alsof ik naar een film kijk.
Dit is de 2e keer dat ik (eindelijk) iets heb kunnen schrijven over mijn lieve broertje. Normaal schrijf ik altijd alles van me af, al dan niet in een gedicht maar de afgelopen tijd was ik geblokkeerd. Ook weer een teken dat ik weer een stapje verder ben.
Ik wil nog zoveel zeggen laten weten over mijn broertje. Eigenlijk praat ik zo weinig over hem, terwijl ik zo graag meer over hem zou praten.
Suus

18-11-2008 07:43

Lieve Rosanne,
Wat jammer dat je directe omgeving zo over dit grote verlies heen lijkt te stappen…
Voor de één is het een feit en hoeft er niet meer over gesproken te worden en voor een ander is de angst voor emoties een goede reden om net te doen of er niets gebeurd is….
Aan jou de taak om de kracht te vinden om erover te praten en om duidelijk te maken aan je partner dat je die behoefte hebt en dat regelmatig voelt. Zet een mooie foto van je broer neer in de huiskamer zodat mensen er niet meer omheen kunnen en help ze om erover te beginnen.
Laat die tranen maar komen; die moeten gevloeid worden en ik wens je veel sterkte, Liefs,
Suus
Eefje

18-11-2008 16:52

Lieve Rosanne,
Huilen mag, praten mag. Ik zeg altijd, zolang er over iemand gepraat wordt, wordt hij niet vergeten. Ook ik heb een broertje verloren, 8 jaar geleden, plotseling. Hij was pas 24 jaar.
Het heeft mij heel erg geholpen alles op te schrijven. Ik was bang (stom natuurlijk) dat ik alles zou vergeten. Maar nee, alles staat nog vers in m'n geheugen.
Net als jij heb ik het er nog steeds moeilijk mee en kan op de raarste momenten ineens een potje gaan zitten janken. Wel praat en noem ik zijn naam wanneer ik daar behoefte aan heb. Sommige mensen kunnen hier niet tegen, nou pech voor hun.
Wat ik inderdaad ook heb gemerkt is dat er over broers en zussen niet veel wordt gepraat. Zelfs in de familie niet. Wel over zijn toenmalige vriendin, dat het daar zo erg voor was, ja natuurlijk, maar wij als zus dan? En er is zoveel om je heen dat je aan hem doet denken.
Als jij er behoefte aan hebt om naar muziek te luisteren of de dvd van de crematie te bekijken moet je dat doen. Je moet niet bang zijn voor de tranen, het lucht je misschien wel op. Wie weet is er in je omgeving wel meer behoefte dit te doen. Misschien vraagt je man er niet naar omdat hij weet dat jij er erg verdrietig van wordt. Ik zou er zeker zelf eens over beginnen, hoe moeilijk dit ook voor je is. Jij hebt deze gevoelens!
Je moet het niet wegstoppen. Huilen mag….
Heel veel sterkte,
Eefje
Mar

18-11-2008 22:26

Hallo Rosanne,
Een boek dat veel herkenning geeft:
Broederziel alleen. Van Minke Weggemans
Ik raad je aan om het te lezen.
liefs, Mar
Sander

18-11-2008 22:46

Dag Rosanne
Kijk eens op de volgende websites, mocht je er meer vinden dan zou ik het fijn vinden als je de link op het prikbord plaatst.
http://www.broederzielalleen.nl/
http://broersenzussen.vook.nl/
http://www.rouwindezijlijn.nl/
Pas goed op jezelf
Sander
Rosanne

21-11-2008 19:35

Allemaal bedankt voor de reactie!
Suus:
Er staat een mooie foto waar je bijna niet om heen kan, toch lijkt het mensen niet aan te sporen over hem te praten.
Eefje:
Misschien komt het lullig over maar ik vindt het fijn dat ik ook eens iets lees over iemand die het gevoel begrijpt en kent.
Wat jij vertelt over familie en zijn vriendin dat herken ik helemaal.
Ik heb geprobeerd om te schrijven maar ik werd geblokkeerd, kon bijna geen leter op papier krijgen, dat is nu veranderd. Het begint allemaal een plekje te krijgen.
Ik heb van de week met mijn man gesproken en hem verteld hoe ik me voelde en wat het met me deed. Hij was zich er niet van bewust dat ik nu alles op zijn plek aan het zetten was en dat ik juist graag over mijn broertje wil praten.
Mar:
Het boek broederziel alleen heb ik gelezen maar ik kan me neit meer herinneren waar het over gaat, misschien nog eens lezen??
Sander:
Ik ga de site's zeker bekijken en als ik er meer weet te vinden dan zal ik ze plaatsen!
Het heeft me weer een stukje verder geholpen om hier een berichtje achter te laten en jullie reacties te lezen. Ook het gesprek met mijn man heeft geholpen.
De foto's heb ik al bekeken nu de DVD nog, ik wacht op het moment dat het “goed” voelt om dat te doen.
Allemaal sterkte met jullie verlies en verwerking
Groetjes
Rosanne
Mar

21-11-2008 23:07

Hallo Rosanne,
Ik vind het erg attent van je dat je iedereen een berichtje terugstuurd. Dat doet “een zus van” goed!!
Broederziel alleen, moet je zeker herlezen.
Het gaat juist over al jou vragen. Dat een broer of zus ‘vergeten’ word.
Al word je 80, dan ben je nog steeds je lieve broertje kwijt. De relatie broer-zus is de langste in een mensenleven.
Jij word ouder, je broer groeit niet met je mee. Pas op! straks is zijn foto ouderwets. Je wil een nieuwe in het lijstje stoppen, maar helaas……
liefs, Mar
Rosanne

22-11-2008 17:03

Hallo Mar,
Dank voor je compliment, ik vind het prettiger om iemand “persoonlijk” te antwoorden.
Ik ga het boek zeker weer te voorschijn halen (en dan ook lezen)
Dankzij Sander heb ik de site van VOOK gevonden, een goeie site waar je kan lezen, herkennen en schrijven. Ga ik dan ook zeker vaker bezoeken.
Sander bedankt voor de link!!
Groetjes
Rosanne
Sonnyke

20-05-2009 11:35

Wat een herkenbaar verhaal
Mijn broertje is 3 jaar en 8 maanden geleden plots overleden
Hij was ook pas 37 jaar oud
Ik herken me erg in je verhaal
En ja je hebt gelijk,de mensen verlangen dat je verder gaat met je leven
Maar dat is makkelijker gezegt als gedaan
Ook ik zoek veel contact met lotgenoten
Ik voel me ook onbegrepen,en ik heb ook het gevoel da ik niet mag rouwen
Het gaat me niet,en ik voel een onmens verdriet
ALs mensen zeggen je doet het goed en je hebt een plaats gegeven word ik heel boos
Ik heb het geen plaats gegeven,ik moet verder,ik word gedwongen
Als je eens wil praten,geen enkel probleem
Groetjes en sterkte

Lief broertje

Rosanne

Suus

Eefje

Mar

Sander

Rosanne

Mar

Rosanne

Sonnyke