één jaar voorbij

Vandaag precies één jaar geleden is mijn allerliefste moeder overleden.

We (mijn vader, twee zussen en broer) zijn vanochtend naar haar graf geweest.

En daarna naar mijn ouderlijk huis, waar ik geboren ben. Het huis staat al heel meer dan een jaar leeg en over twee dagen is het niet meer van ons, t is verkocht.

We hebben heel bewust ook afscheid van het huis genomen, waar ook álle herinneringen aan ons mam liggen.

Het was een erg zware ochtend met heel veel tranen, maar ook heel veel liefde.

Heel fijn om zo met ons vijven, zonder ‘aanhang’ en kinderen bij elkaar te zijn.

We hielden allemaal zó ontzettend veel van ons mam.

Wat is het gemis groot en de leegte die ze achterlaat……..

We zijn vandaag precies één jaar verder, maar nóg durf ik niet aan die laatste dagen van haar te denken, want dan stromen de tranen weer over mijn wangen.

Ben net zo'n struisvogel. Niet aan denken, dan is het misschien niet waar!!

We zijn vadaag precies één jaar verder, jeetje wat is het verdriet nog groot.

Als ik eens loslaat dat ik nog zoveel verdriet heb, krijg ik meestal het antwoord dat het AL een jaar is en dat ik toch door moet.

Het maakt me boos en verdrietig, Ik gá toch ook door? Maar moet ik mijn moeder dan zomaar vergeten en aan de kant zetten? De vrouw die zó ontzettend belangrijk voor mij was?

Bij wie ik nog even kind mocht zijn ookal ben ik inmiddels veertig?

Moet ik dan altijd maar de sterkste zijn die voor iedereen klaar staat en bij wie iedereen uit mag huilen, maar wiens eigen verdriet er niet toe doet.

Leven?? niet echt. Overleven?? ja zeker weten.

Heb geen partner om bij te schuilen, dus móet ook wel sterk zijn. Voor mijn dochtertjes én mijn vader die ook nog zo'n verdriet heeft.

Ik kom er heus wel, maar tjonge wat is het soms koud en eenzaam…….

kaatje

Da-Is