19 maanden

an

27-10-2008 09:04

19 maanden is het nu geleden dat mijn man, mijn lief, de vader van mijn kinderen doodgegaan is. We waren 27 jaar samen, hij was mijn jeugdliefde en we hebben samen 4 kinderen die tussen 5 en 17 waren toen hij stierf. Ik dacht even dat het beter begon te gaan met mij, dat ik er misschien toch ooit mee zou kunnen leren leven. Hoe stom! Ik heb nu het gevoel dat ik weer bij af ben, voel me zo verloren en ik mis hem @!#$ zo erg dat het fysiek pijn doet. Iedereen rond mij lijkt wel te vinden dat het nu wel tijd is om “verder te gaan”, “de draad terug op te pakken”, “gij zijt al zo sterk geweest, gij kunt dat wel hoor!”
Moe en opstandig word ik van al die goedbedoelde ‘peptalk’ die nergens op slaat. Moe ook van het opvangen van de kinderen die het moeilijk hebben, meestal allemaal op een ander moment zodat er geen dag van emotionele rust overblijft. Wie herkent zich daarin? Ik heb echt nood aan een praatje met iemand die écht weet wat het is…
Hélène

27-10-2008 21:15

Lieve An,
Juist op het moment dat iedereen vindt dat je het zo goed doet, dat je zo flink bent, dat je je zo sterk toont, juist dán kun je je zo van God en iedereen verlaten voelen. Juist dán mis je je lief bitterder dan ooit, want je weet wel beter. De mensen om je heen vinden eigenlijk - ook al zeggen ze het niet letterlijk- dat je lang genoeg gerouwd hebt, dat er weer ruimte moet komen voor andere dingen, je bent immers zo flink. Lieve An, er staat geen tijd voor rouw. Het neemt op de meest onverwachte momenten weer bezit van je. Je bent de liefste in je leven kwijt en dat is niet iets wat je zomaar van je af zet en dat moet en dat kan ook niet. Bovendien heb jij ook te maken met elk van je kinderen die ieder op hun manier de dood van hun papa trachten te verwerken. Voor je kinderen wil je sterk zijn, maar ondertussen huilt je hart en voel je je eenzamer dan ooit. Probeer vooral sámen verdriet te hebben, volg je innerlijk, niet wat de buitenwereld kennelijk van je verwacht. Heel veel sterkte gewenst,
Hélène.
an

28-10-2008 12:55

bedankt Hélène, dat had ik nodig. Voel me vandaag toch al iets beter en je hebt gelijk: ik moet me gewoon veel minder aantrekken van wat de ‘buitenwereld’ van mij verlangt en op mijn eigen manier rouwen samen met de kinderen
groetjes,
An
N

29-10-2008 11:36

Dag An,
ik snap dat het heel moeilijk is maar net als Hélène geef ik je het advies dicht bij jezelf te blijven. Volg je gevoel en rouw samen met je kinderen. Voor hen hoef je heus niet altijd flink te zijn. Zij snappen als geen ander dat je verdrietig bent. Dat te laten merken kan voor hun ook een opluchting zijn zodat ze makkelijker rechtstreeks hun verdriet kunnen uiten bij jou. Praat veel met ze over jouw lief en hun pappa, hoe hij was, dingen deed en hoe je hem mist. Jij bent een steun voor hen en zij kunnen een steun voor jouw zijn. Nogmaals blijf dicht bij jezelf, je hoeft je nergens voor te schamen en neem alle tijd die jullie nodig hebben om dit verdriet te verwerken. En wat anderen zeggen….. ach laat ze kletsen.
Sterkte hoor.
Nina
Da-Is

29-10-2008 15:58

Aan een rouwproces hangt geen tijdbestek, al die mensen die het nog nooit zelf ervaren komen met van die wijze teksten.
Pas als jezelf door zo'n situatie gaat besef je wat voor impact dit in een mensenleven heeft, het wordt nooit maar dan ook nooit meer hetzelfde.
Het binnen je gezin wisselende rouwmomenten te hebben heeft in mijn optiek een reden, op het moment dat jij sterk bent kun je de ander troosten en vice versa.
Voor jou als moeder is het zwaar want jij bent niet alleen je maatje kwijt maar moet ook de vader binnen het gezin opvangen qua invulling en je moet door hoe dan ook hoe je ook voelt. Je gaat ook door, die automatische piloot zorgt dat de boel blijft draaien. Op een of andere manier pakt ons lichaam fysiek deze handelingen op maar helaas emotioneel moeten we het helemaal zelf doen.
Ik wens je zoveel sterkte en ja gewoon poep aan de betweters, JIJ en je gezin zijn belangrijk.

19 maanden

an

Hélène

an

N

Da-Is