Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Eefje
Per toeval ben ik bij dit prikbord terechtgekomen en volg het al enige tijd. Ik weet dat ik niet de enige ben…
Gisteren was de sterfdag van mijn jongste broertje. Hij is plotseling overleden aan een hartstilstand op 24-jarige leeftijd, nu 8 jaar geleden. Hij is begraven op de sterfdag van mijn moeder, dat is maandag a.s. 17 jaar geleden. Ook bij haar was het plotseling, hoewel ze wel ziek was. Zij was door ervaringen in het verleden erg bang voor de hele medische wereld.
Voor mij kan oktober niet snel genoeg voorbij zijn. Al het gevoel van toen komt weer boven en beleef ik weer opnieuw. Voor sommige mensen om mij heen is het onbegrijpelijk dat ik dit na al die jaren nog steeds zo voel en het liefste alleen zit op die dagen. Vooral omdat ik er juist dan behoefte aan heb er met hun over te praten maar zij dit wegwuiven en over een ander onderwerp beginnen.
Het scherpe gevoel gaat eraf, ik heb het allemaal een “plaatsje” kunnen geven zoals je dat noemt, maar de pijn blijft toch.
Mijn broertje is de week voor zijn overlijden bij de hele familie langs geweest, behalve bij mij. Mijn moeder is ingestort en heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ze is in die tijd één keer bij kennis geweest en haar ogen open gedaan. Dit duurde maar heel kort. Door de slangen kon ze niet praten en ze is een beetje omhoog gekomen en haar schouders omhoog gedaan, net of ze iets wilde vragen. Ook rolde er een traan over haar wangen.
Ik ben met zoveel vragen blijven zitten, nu nog steeds en niemand kan me antwoorden geven. Ik heb er zoveel verdriet van en mis ze verschrikkelijk.
