Vrolijke momenten

Ik maak ze weer mee, gelukkig. De vrolijke momenten. Wat ben ik daar blij mee.

Ik ben echt door een dal gegaan. Zelfs dit pb hielp me even niet. Sterker nog, ik voelde het verdriet nog sterker, op de één of andere manier. Moest er gewoon een beetje afstand van nemen.

Maar langzaam kan ik zeggen, dat ik de vrolijke momenten ook weer meemaak. Het gaat echt een stuk beter met me. Ik mis mijn moeder natuurlijk heel erg, maar kan toch ook weer van andere dingen genieten. Het is niet als “eerst”. Misschien wordt dit ook nooit meer hetzelfde. Maar ik wil niet depri blijven.

Het gaat met vallen en opstaan. Nu ik hier op het prikbord lees en wat schrijf, voel ik het verdriet weer opkomen. Sta ik voor haar foto, dan voel ik alleen maar liefde. Ik herdenk de mooie, maar ook de gewone momentjes met mijn moeder. Paar weken geleden, dacht ik vooral aan het sterven van haar en aan haar vreselijke ziekteperiode. Dat was zo moeilijk.

Morgen is het de trouwdag van mijn ouders. Ze zouden 42 jaar getrouwd zijn. Tuurlijk ga ik morgen naar mijn vader. En dan zal ik ook de urn weer even omsluiten, zoals ik altijd doe, als ik bij ze ben. “Ze”, omdat ma natuurlijk bij mijn vader thuis staat. Mijn eigen trouwdag was niet makkelijk, toen heb ik toch even gehuild, bij het zien van de foto's. Mijn 2 getuigen op 1 bladzijde: mijn oma en mijn moeder, beide niet meer in leven nu. Een half jaar na elkaar.

Toch ben ik dan ook blij, dat ze mijn trouwen heeft meegemaakt. Ik zag weer voor me, hoe het was die dag. Ook haar eigen zenuwen .

Tussen de tranen door, lachen we weer. En het wordt nu steeds meer een lach. Ik had het niet verwacht… .

Lieve mensen, er zullen nog wel moeilijke periodes komen, ik ga daar wel van uit, maar de vrolijke momenten zijn er ook. Gelukkig.

gr Monique

MoniqueVL

Yvonne