verjaardag

Da-Is

08-10-2008 17:15

Hé lieverd je bent weer een klein stapje verder, wees trots op jezelf, verdriet mag er zijn maar soms een beetje trots ook. Dit soort dagen blijven gewoon 3xbud voor ons en ze zijn ook zo beladen. “Vroeger” stond je niet eens echt stil bij dit soort dingen en nu door het ‘verliezen van’ is het in ene zo heftig allemaal.
Je doet het goed meis, je schrijft, bent verdrietig, beseft heel veel, echt chapeau.
Ik verwoord de dingen goed maar gevoelsmatig word ik steeds meer die $%^-ing struisvogel. Met vlagen is het bij mij in ene zo heftig, komt misschien ook doordat ook mijn verjaardag eraan zit te komen en mijn paps volgende maand 80 wordt.
Verder heb ik soms het gevoel voor mijn paps een meerwaarde te moeten zijn in verhouding met mijn zusje. Doordat ik parttime werk verwacht men van mij de opvang, steun e.d. Maar ook ik trek dit dus niet, heb ook zelf nog kids rondlopen (zus niet een ook die werk parttime) die ook mijn aandacht nodig hebben.
Ik vind deze fase in mijn leven helemaal NIET leuk. Ik weet dat een ieder een keer hiervoor komt te staan maar toch, hij is NIET leuk (en dan zeg ik dit nog op een nette manier).
kaatje

08-10-2008 21:30

Nee het is écht niet leuk om hier door heen te moeten en dan drukken we het inderdaad nog héél voorzichtig uit!!
Denk dat we een beetje in dezelfde situatie zitten. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik volledig voor mijn vader klaar moet staan. Ik heb een fulltime baan (vier dagen, maar wél 10 uren op een dag!) en mijn vader haalt twee dagen de meiden uit school. top gewoon, maar dan kom ik thuis en dan moet mijn vader even alles van zich afpraten. Dus ál zijn verdriet, zorgen en ellende krijg ik te horen.
Hij moet ook een uitlaatklep hebben en dat ben ik. Ookal heb ik nog een broer en twee zussen. Soms heb ik het er over met mijn broer, bijvoorbeeld over dat mijn vader zo'n verdriet heeft, en dat weet mijn broer dan niet, mijn vader praat daarover alleen maar met mij. Heel goed hoor, dat hij tenminste zijn hart lucht, maar ook ik heb mijn zorgen en verdriet en het wordt ook mij wel eens te veel. Maar ik ben de jongste in ons gezin en iedereen vind het normaal dat ik alle zorgen op me neem. eerst altijd voor mijn moeder klaargestaan (ze was bijna blind) en nu dus mijn vader. Begrijp me niet verkeerd, ik doe het met álle liefde en ben ontzettend blij dat hij nog bij ons is, maar heel af en toe vraag ik me wel eens af waar ikzelf blijf.
Lijk altijd maar voor iedereen te zorgen, behalve voor mezelf.
ach ik moet ook niet zeuren, ik ben gezond, heb super fijne kinderen en een nog gezonde vader. alle reden om positief in het leven te staan toch?? ik doe m'n best!
Da-Is

08-10-2008 23:42

"Lijk altijd maar voor iedereen te zorgen, behalve voor mezelf.
ach ik moet ook niet zeuren, ik ben gezond, heb super fijne kinderen en een nog gezonde vader. alle reden om positief in het leven te staan toch?? ik doe m'n best!"
Dit had mijn eigen tekst kunnen zijn, zo voelt het voor mij precies hetzelfde, heb gisteren een heftig telefoongesprek met mijn zusje gehad en die zegt gewoon dat het aan mij ligt want ik laat dit gebeuren , alsof ik mijn vader maar moet laten aanmodderen? Zij staat in het hele verhaal heel anders, kiest veel meer voor zichzelf, ik kan dat gewoon niet, voel me er zo slecht onder voel me ook verplicht aan mijn mams om dit te moeten doen.
Marjada

14-10-2008 08:20

Zondag is gelukkig weer voorbij. Het was mijn eerste verjaardag zonder mijn vader erbij. Gelukkig hadden we toevallig 3 maanden voor zijn overlijden prachtige foto's van mijn ouders samen en ook aparte portretfoto's laten maken, dus we hebben wel heel recente foto's van hem. Hij wilde niet opgebaard liggen dat iedereen hem kon zien, alleen de naaste familie heeft afscheid kunnen nemen, daarom heeft zijn foto op groot formaat ingelijst tijdens de afscheidsbijeenkomst voor zijn kist gestaan, zodat iedereen hem kon herinneren zoals hij in werkelijkheid was.
Op zondag heb ik voor het eerst een van die foto's, die samen ingelijst zijn in een drieluik met de foto van mijn moeder en van ons eigen gezinnetje neergezet en de hele dag een kaarsje voor hem gebrand. Zo had ik het gevoel dat hij er nog bij was.
De dagen voor mijn verjaardag waren heel zwaar en ik ben nu wel opgelucht dat het nu weer voorbij is. Ik heb nog steeds erg veel verdriet, ook al gaat dat nu wat meer met ups en downs en hopen dat de ups, zo langzamerhand de overhand gaan nemen.
Marjada.

verjaardag

Da-Is

kaatje

Da-Is

Marjada