Mijn Lex is niet weg,ik weet het nu zeker.
Schoonzus uit nieuw/zeeland sliep bij me in mijn bed,
Ik op de logeerkamer,zij ging naar boven en deed het licht aan,opeens ging het licht aan en uit,steeds weer,het leek wel een knipperbol!
Pas toen ik zei: Lex ik slaap hiernaast,kom maar, hield het op!
De lamp is niet stuk!!!
Heeft iemand dit ook ooit eens gehad?
Liefs van Loes
Beste Anke,
Het geeft je inderdaad een fijn gevoel.
Er is ook niets engs aan,integendeel,ik krijg er soms de slappe lach van!!
Lex wil laten zien dat hij nog bij me is.
Dus praat ik hardop met hem.
Ik hoef echt niet naar een psychiater,heb geen stemmen in mijn hoofd!
en inderdaad de doden zijn niet stil!
Hun geest is bij ons.
Liefs van Loes
Hoi Loes,
Hier ook een nuchtere toko maar op de avond van het definitieve afscheid (sluiten van de kist) deed het dimlicht van onze auto het niet meer. De weken hierna sprongen werkelijk waar alle lampen in huis stuk. Dit duurde een week of 4 en toen kwam er rust.
Verder was op het moment van het overlijden van mijn mams één ster aan een gitzwarte hemel (midden in de nacht zelf gezien want toen kwamen we thuis uit het ziekenhuis). Deze ster stond er 2 dagen lang en toen vervaagde hij, we hebben echt gezocht naar andere sterren maar die waren er gewoon niet. Op die plek heb ik echt nooit meer een ster gezien (stond echt pal boven ons huis). Creapy maar toch, mijn denkpatroon is iets veranderd. Ik kan er niets mee maar het gevoel van “je bent nog even om ons heen geweest” voelt goed terwijl ik zo nuchter ben als wat.
Soms hoop ik nog op een teken van haar, wil zo graag nog een stukje voelen maar afdwingen werkt niet (heb ik gehoord van anderen). Als het zo moet zijn dan komt het.
In het begin heb ik nog heel veel van haar gedroomd, in mijn droom steeds heel goed beseffende dat ze er niet meer was maar haar toch gevoelsmatig “levend” vasthouden ook zoiets vreemds. Wakker worden was steeds heel fijn maar ook weer zo pijnlijk. Toch het idee dat ik haar weer even vast heb kunnen houden, aan haar kunnen ruiken (want dat deed ik dus in mijn droom heel heftig) voelde ook weer goed maar het wakker worden werd dan ook weer heel verdrietig met het besef dat het een droom was.
Gek genoeg droom ik op dit moment niet meer over haar, verdriet overvalt me heel plotseling steeds vaker, ik sta er niet meer mee op, denk ook niet meer iedere minuut aan haar maar als het dan binnenkomt doet het zo'n pijn dat ik gewoon even niet weet wat ik er mee aan moet. Komt misschien ook een beetje nu door de zorg om onze vader maar alles voelt zo vreemd (maar goed wie is er voorbereid op zoiets).
Hoi Da-Is
Je Moeder was dus bij je door middel van het licht.
moment van de kist sluiten van mijn Lex ging de lamp in de woonkamer aan en uit.
gelukkig zag mijn vriendin het ook!!
Wij vangen de energie op denk ik ??
Het verdriet word wel zachter,de scherpe kantjes gaan eraf.
Maar (zonder dat je het wil] is het er opeens, en heftig! een liedje,een geur,iemand die lief voor je is,de omgeving,een tv-programma,noem maar op.
Dan zijn er opeens die tranen weer,ik laat ze komen.
Ik heb het afgeleerd om niet te mogen huilen.
maar dan ga ik weer verder zo goed als ik kan.
en bedenk dat mijn Lief me alleen vrolijk wilde zien.
Ik was immers zijn zonnestraaltje!!
Misschien als je over haar wil dromen,je ligt fijn in je bed,je denkt aan haar en de fijne momenten,valt in slaap en wie weet?
Ik hoop het voor je!
Veel liefs van Loes
Heel mooi om een seintje te krijgen van een overledenen.
Mijn moeder is op 13 september tijdens een fietstocht overreden en overleden. In de week tot de begrafenis werden mijn vader, broer en zus elke nacht op hetzelfde tijdstip wakker. (wij wonen niet bij elkaar) Wij kwamen er op dag 3 achter. Heel bijzonder. Het lijkt geen toeval.
Milanda
Ook wij hebben van die byzondere dingen meegemaakt. Het begon al tijdens de ziekte van mijn moeder.
Mijn oma is november vorig jaar overleden (moeder van mijn vader). Toen we in februari wisten, dat mijn moeder ernstig ziek was en niet meer beter zou worden kreeg ik een droom. In die droom stond ik in een hele drukke kamer. Ook stonden er 2 witte doodskisten. Ik hoorde iemand iets zeggen, maar niemand hoorde dat, alleen ik. Ik vroeg het zelfs nog aan mijn man, of hij niets hoorde.
In 1 van die kisten lag mijn moeder. Die andere kist was leeg. De stem had ook licht bij haar en toen ik me omdraaide, zag ik mijn oma. In een witte jurk, zonder een bril, heel vreemd. Ik was de enige die mijn oma zag en ik vroeg haar wat ze kwam doen. “Ik kom voor je moeder Monique, ik neem haar mee naar de hemel.” Ik vroeg nog, voor wie die 2e kist was, maar mijn oma zei:“Dat is voor een tante. Dit is nog niet zo ver, dat komt nog.” Ik gaf mijn oma een kus en vroeg of ze goed voor mijn moeder zou zorgen, dat beloofde ze. Toen werd ik met een ruk wakker en bleek het al 8 uur in de ochtend te zijn: tijdstip dat we al op de fiets horen te zitten. Geen wekker afgelopen, niets.
Deze droom heb ik niet voor me gehouden, ik heb mijn moeder gebeld, om het te delen. Ik heb het aan veel mensen verteld. Had sterk het gevoel, dat mijn oma bij mij geweest is die ochtend.
Na het overlijden van mijn moeder, stierf 10 dagen later haar zus… Ook een schoondochter van mijn oma, mijn tante dus… De 2e kist… Het kan gewoon geen toeval zijn.
20 Juni zat ik in Zandvoort met mijn gezin. Die week was een moeilijke week voor mij, ik wilde graag bij mijn moeder zijn, hoewel ze eigenlijk best goed was, toen we vertrokken. Toch..als ik me heel naar en rot voelde, dan bleek vaak later, dat mijn moeder heel slecht was op dat moment. Dus ik vóelde gewoon, dat het weer slechter ging. Op woensdagnacht ging ik weer dromen. Mijn moeder kwam bij mij, in mijn droom en zei dat ze afscheid kwam nemen van ons. Ze nam mij, mijn zus en mijn broer mee op een tocht langs haar herinneringen. Heel byzonder. Het was een afscheid, ik kan het niet anders noemen. Ze sprak heel duidelijk.
Die ochtend heb ik direct naar mijn ouderlijk huis gebeld, was helemaal in de war van die droom. Aan de telefoon bleek het al slecht met ma te gaan. Ze kon haast niet meer praten. Dag later bleek ze hersentumoren te hebben en een maand later is ze overleden. Voor mijn gevoel heeft ze echt afscheid in die droom genomen.
De klok die stil stond op overlijdenstijdstip.. Het kán toch geen toeval zijn?
De lelielucht die ik dagelijks rook vanaf de uitvaartdatum. Het was het enige bloemstuk wat mijn vader mee naar huis had genomen. Het stuk met de witte rozen en de grote roze lelies (lievelingsbloemen van ma), uit naam van de kleinkinderen. Die sterke lucht rook ik in MIJN huis. Dagelijks even. Heel even. Zelfs mijn nichtje (die bij ons woont) rook het… Tot de zaterdag er op. Ik rook het niet meer. Kom ik bij mijn vader thuis, blijkt hij die dag de lelie's weggegooid te hebben…
Een vriendin zei tegen mij, dat mijn moeder misschien eerst bij pa langs ging, vervolgens naar mij kwam en dan een beetje van die lelielucht mee nam. Ik vind het een prachtige gedachte. De lucht is niet meer voorbij gekomen. Ik mis het stiekem een beetje. Vergeten zal ik het nooit, het was zo byzonder. Krijg er nog een fijn gevoel van.
Al die verhalen die ik hier lees, het kan geen toeval zijn. Al ben ik wel heel erg nuchter, voor sommige dingen kan ik ook geen andere verklaring geven, dan dat ze toch dichtbij ons zijn/waren.
gr Monique
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's