Het is vandaag alweer 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden. En ik ben boos, boos op hem om dat hij 3 dagen voordat mijn zoontje geboren werdt het durfde er tussen uit te knijpen. Ik ben ook verdrietig om dat hij er niet meer is, dat ik niet tegen hem kan zeggen dat ik boos ben.
Ik ben radeloos omdat alle herinneringen beginnen te vervagen nu al, maar de pijn daar in tegen niet.
Het blijft pijn doen.
Lieve Yvette,
Jouw vader heeft het niet zelf bedacht om te overlijden.
en zeker niet voordat jouw zoon ,zijn kleinzoon geboren zou worden.
Hij zou het liefste hier zijn gebleven,om zijn kleinzoon te begroeten en te knuffelen.
Niemand wil tenslotte dood gaan!
Ben dus niet boos op hem,hij kon het niet helpen!
Praat met je zoon over opa,laat hem foto's zien,en bedenk dat jouw vader altijd bij jullie had willen blijven.
We hebben helaas niet het eeuwige leven,we moeten ons ermee verzoenen,hoe hard het ook is.
maar hij is en blijft je vader voor altijd!
Denk terug aan hem met vreugde.
ik wens je veel sterkte
Loes
Lieve Yvette
zoals je hebt gelezen…..heeft loes het heel goed kunnen verwoorden.
herinneringen vervagen niet.
maar zo is het niet…….kijk eens na al die mooie momenten met je vader,
heb drie kinderen en mijn moeder heeft geen ene dikke buik kunnen zien,
je snapt vast wel wat ik bedoel.
ik vertel over mijn moeder aan mijn kinderen en foto,s bekijken.
maar boos ben ik nooit geweest……wel het verdriet….gemis en heimwee.
was toen een meisje van zestien jaar.
tuurlijk denk ik wel eens? mam was je er maar bij.
heb er vrede mee…….en dat moet jij ook loslaten,,,,,,,die boosheid.
je vader ziin overlijden? heeft ie zelf niet uigekozen.
dus wees niet boos………heeft zo moeten zijn……..ben jij gelukkig is je vader het ook,
Lieve Yvette
Ik begrijp heel goed dat je boos bent,maar probeer het te verwerken, weet je het kan je herinneringen vertroebelen en dat is niet goed.
Ik heb ook die woede gevoeld en ben naar een stuk bos gegaan hier daar heb ik heel hard geschreeuwd en hardop al mijn boosheid geuit gezegd wat mij dwars zat, en weet je het hielp ik was zoveel van de woede kwijt dat ik er rustiger van werd en het beter onder ogen kon zien waardoor de verwerking en aanvaarding kon beginnen.
Je kan het ook opschrijven en de brief daarna verbranden.
heel veel sterkte
Ria
Herinneringen vervagen maar verdwijnen niet, er komen momenten dat je met liefde gaat terugdenken. Verspil je energie niet met je boosheid, je krijgt je paps er niet mee terug. Het zal niet zijn keuze geweest zijn om te gaan maar jullie zijn voor een voldongen feit gezet. Koester de mooie dingen die je je kan herinneren en geef deze aan je kind op een positieve manier mee. Als je kind een verdrietige gedachte meekrijgt van iemand die hij niet gekend heeft kan het (zo'n jong) kind er ook niet iets positiefs uit halen.
Sterkte.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's