Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
MoniqueVL
Ik weet het niet anders te benamen, dan dat ik een heel vol hoofd heb. Zo vol, dat het pijn doet. Letterlijk. Ik slik wat af op het moment, aan paracetamol.
Ik wil zo graag mijn moeder bellen. Zo graag vertellen hoe goed de kinderen het doen in hun eerste week op school. Dat dr oudste kleindochter vorige week 18 werd. Normaal hang ik gelijk aan de telefoon. Vandaag hadden we 4 kaartjes gewonnen voor de Julianatoren (en vele anderen ook hoor). Normaal bellen we jubelend naar ma, om dit te vertellen.
Tuurlijk kan ik pa hier voor bellen en dat doe ik ook. Maar het is ánders. Er zijn zoveel mensen waar ik dit soort gesprekjes mee zou kunnen doen, maar dat kan niet, want zij zijn ma niet. Ik mis dr zo. Zie dr zo voor me. Het lijkt wel alsmaar erger te worden en aangezien ik hier niet onder gebukt wil gaan, doe ik hard mijn best om heel normaal over te komen. Met als gevolg, een heel vol hoofd. Wat nog pijn doet ook.
Slapen gaat ook slecht. Sliep altijd prima, maar sinds het overlijden van mijn moeder, niet meer. 49 Dagen is ze er niet meer. Zelfs toen ze ziek was, belde ik haar nog. Al kon ze amper meer praten, wat moeilijk voor me was hoor, dan huilde ik al weer, maar toch hadden we elkaar nog aan de telefoon. Onze band was echt heel goed. Ik mis dr zo.
Waar Wendy laatst nog over schreef, het gevoel er niet uit te kunnen komen, heb ik toch ook af en toe. Niet ieder moment, maar soms. Ik zit toch ook te denken, misschien naar een rouwgroep oid te gaan. Want nu ik ook lichamelijke klachten krijg (gespannen schouder, wat erg pijnlijk is), is het daar mischien wel tijd voor worden.
Ik zou zo graag mijn hoofd willen leeg praten, gewoon tegen mijn moeder en dat kan niet meer. Jullie snappen dat natuurlijk wel. Er zijn wat lieve mensen om mij heen, die zeggen:“Praat dan tegen mij”, maar zo werkt het niet. Zij hebben hun moeder nog en daarbij, wat ik altijd graag vertel, is iets voor mijn moeder, anders had ik het wel tegen hun gedaan. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Ik bedoel het niet kwaad naar die andere mensen toe, echt niet, vind het erg lief en aardig.
Mijn schoonvader vertelde mij, dat hij nog dagelijks even aan zijn moeder denkt. Zijn moeder heb ik nooit gekend en ben toch al ruim 15 jaar samen met mijn man. Hij heeft het niet veel over ze en denkt ook niet de hele dag aan ze, maar toch nog steeds een momentje per dag. Dat zal dus altijd blijven, dat is ook goed. Het zal vast over gaan, dat ik wakker word en direct aan mijn moeder denk, of dat ik 's nachts aan mijn moeder blijf denken. Of op de fiets. Alle momenten, dat ik geen kinderen om mij heen heb… In gedachten praat ik wel met dr. Alles wat ik wil vertellen, wat ik zag, wat de kinderen doen, het schrijven van Lucas (trots), dat alles vertel ik in mijn hoofd, maar het komt er dus niet uit.
Hebben jullie dit ook gehad? Of nu nog steeds misschien? Of ben ik nou zo “gek”?
Ik ben blij, dat ik met Sonja er over kan praten, hoewel ik liever had, dat we het er allebei NIET over hoeven te hebben natuurlijk. Ook dat is best een vreemd gegeven. Dat we allebei onze moeder kwijt geraakt zijn, zo kort op elkaar. Zelfs dat kan ik nog niet echt een plaats geven.
Nou ja, ik ga maar eens verder. Ben blij met dit pb in ieder geval!
gr Monique
Maar goed, intussen blijf ik dus
