moeder plotseling verloren.

Sonja

05-09-2008 13:35

Hallo,
Ik ben Sonja en ben 5 weken geleden mijn moeder plotseling verloren. Mijn moeder is overleden aan een groot hartinfarct. En zo van het ene op het andere moment dus overleden.
Ik begin nu een beetje uit de roes te komen en begin dus nu te beseffen, dat zij er echt niet meer is. Ik zou haar ook zo graag nog even willen zien of even willen bellen, maar dat kan niet meer. En dat besef doet zo vreselijk veel pijn.
Wie heeft dit ook meegemaakt? Zodat we er samen er over kunnen praten?
Veel liefs Sonja
kaatje

05-09-2008 14:59

Hallo Sonja,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ikzelf ben mijn moeder tien maanden geleden verloren aan een herseninfact.
Ze heeft nog twee weken in het ziekenhuis gelegen, maar was al niet meer aanspreekbaar.
Verschrikkelijk dat besef dat je noooit meer even met haar kunt praten of bellen.
Dat verdriet is zo ontzettend groot en ik wilde dat ik je kon troosten door te zeggen dat het met de tijd minder wordt, maar dat is niet zo.
Ik wil je ontzettend veel sterkte toewensen met dit enorme verdriet.
liefs, Kaatje
Da-Is

05-09-2008 17:16

Hallo Sonja,
Ook ik ben mijn mams zomaar plotseling verloren, 4 1/2 maand geleden, ze heeft een hele heftige hersenbloeding gekregen en er was teveel stuk.
Hier op dit bord kun je je gevoel en verdriet heel goed kwijt, we zijn een soort zielsverwanten. Ieder heeft zijn eigen verdriet maar pijn doet het.
Wens je heel veel sterkte en weet dat hier altijd een luisterend oor is.
Sonja

05-09-2008 18:59

Hallo Da-Is en Kaatje,
Bedankt voor jullie woorden.
Ik heb deze site van mijn nichtje gekregen, die heeft haar moeder verloren aan kanker. Dat gebeurde 1 week voordat mijn moeder overleed. Onze moeders waren zussen.
Het is fijn om op deze manier met elkaar in contact te komen en er met elkaar over te praten, want wij weten hoe het voelt.
Ik kan het allemaal nog niet bevatten. Vandaag weer een ongelovelijke rotdag gehad, ik kon vanmorgen echt alleen maar huilen. Helaas gebeurt dat op het werk. Gelukkig houden mijn collega's erg veel rekening met mij.
Hebben jullie dat ook, dat het ene moment het beter gaat dan het andere?
Jullie ook heel veel sterkte!!!
Liefs Sonja
Da-Is

05-09-2008 19:32

Ja dit heb ik ook gehad. Gek genoeg gaat het de laatste tijd beter alleen overvalt mij het verdriet nu soms heel erg. Komt bij ons bij dat het op dit moment met onze paps niet goed gaat dus de aandacht erg op hem ligt. Soms ben ik het even vergeten en dan boem hakt het er weer 3x zo hard in.
Het zijn ook vaak momenten, je bent het even vergeten en wil haar bellen, hoppa je zit er weer midden in. Ik merk ook dat ik (met gezin met kinderen) er heel anders mee omga dan mijn zusje (gezin zonder kinderen). Mijn zus is heel diep gegaan terwijl ik doorga voor de kinderen en soms als een struisvogel probeer te leven per dag, mijn dieptepunten zijn dan ook heel heftig en vaak soms pas na een paar wijntjes (net of je er niet aan wil).
Moeilijk blijft het en niemand kan je er mee helpen, je moet het helaas zelf doen. Het gaat je uiteindelijk lukken en verdriet zul je altijd hebben alleen wordt het een acceptabel iets (klinkt dit bud trouwens alsof je het acceptable gaat vinden, niet dus maar je weet het te handelen). Ik kan janken om niets, er is een stukje stuk, ik mis iets, ik ben incompleet, in alles wie ik nu ben en waar ik sta is mijn mams aanwezig. Zij heeft mij gecreeerd, gevormd, levenslessen gegeven etc.
Sonja

05-09-2008 20:03

Ik merk ook dat ik er anders in zit dan mijn zus. Ik ben wel getrouwd en heb geen kinderen en mijn zus is ook getrouwd maar heeft 1 dochter. Ik heb het er ogenschijnlijk er het moeilijkst mee. Nou is mijn zus ook een harder en nuchterde persoon dan dat ik ben. Ik ben gewoon al veel emotioneler.
Maar je mist inderdaad een stuk van jezelf. Een persoon die altijd voor je klaarstaat. (natuurlijk heb ik mijn man, vader en zus) maar dit is toch anders dan je moeder. Ik belde mijn moeder bijna iedere dag. Ik zou nu ook zo graag even willen bellen om haar stem te horen maar dat kan niet meer.
Ik weet ook wel dat ik het ga redden. Maar het kost zoveel energie.
Maar wat rot dat het met je vader nu niet goed gaat.Dan heb je daar weer veel zorgen over. Is je vader ziek? (als je dat niet wilt vertellen, dan snap ik dat hoor!)
Liefs Sonja
kaatje

05-09-2008 22:18

het is heel herkenbaar, dat je je incompleet voelt. Ikzelf was ook heel erg close met mijn moeder. Mijn moeder die onvoorwaardelijk voor me klaarstond en van me hield.
Ikzelf ben alleen met mijn twee jonge dochters en ook die missen haar verschrikkelijk.
Dat is misschien nog erger, het verdriet te zien van je kind.
De band met mijn vader is de laatste tien maanden veel hechter geworden. Hij is veel bij ons en past op de kinderen als ik naar mijn werk moet.
Maar af en toe kan ik echt wel gillen van ellende en vraag ik me af wanneer de pijn minder wordt.
Zit op dit moment dan ook niet lekker in mijn vel en moet veel moeite doen om op de been te blijven.
Heb vaak het gevoel dat álles op mijn schouders terecht komt, het verdriet van mijn meisjes, van mijn vader, mijn zus die ziek is en sinds kort een fulltime baan.
's avonds zit ik alleen op de bank en dan komen de tranen.
ach wat zou ik haar nog graag één keer willen knuffelen. Mijn lieve mam.
Da-Is

05-09-2008 22:36

Nee helaas paps is niet ziek maar heeft een versleten rug, hierdoor loopt hij heel slecht en mijn mams was altijd zijn rechterhand.
Hij blijkt zichzelf ondanks dat wij hem 3x in de week zagen (zo ook mijn zusje) compleet verzwakt te hebben, door verdriet, een griepje, eigenwijsheid van “ik red me wel in mijn eentje” enz.
We zijn verleden week de hele week bij hem geweest, kon niet meer alleen zijn. Er moest gewoon 24 uur iemand bij hem zijn. Kon niet meer lopen, wilde niet meer eten, was gewoon zo ziek. Dit hakt er bij ons ook heftig in, het idee straks je beide ouders in 4 maanden tijd kwijt te zijn is iets waar wij niet aan willen.
Hij zit nu tijdelijk in een verpleegtehuis om aan te sterken en wij beseffen nu dat hij zich veel flinker heeft voorgedaan dan dat hij was. Wij vonden dat hij ondanks zijn verdriet om mams zo sterk was, dus niet. Het is zo verrekte moeilijk.
kaatje

05-09-2008 22:41

Da-Is, wat zal dit een ontzettend moeilijke situatie voor je zijn en ik wil je dan ook heel erg veel sterkte toewensen.
liefs, Kaatje
Sonja

05-09-2008 22:54

Da-Is,
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je vader.
Ik kan me zo voorstellen dat je bang bent om je vader ook te verliezen. Die angst heb ik gehad toen mijn moeder net was overleden. Toen dacht ik echt als nu mijn vader ook maar niet doodgaat, want dan heb ik helemaal geen ouders meer.
Wat zijn de gevoelens van je moeder missen toch herkenbaar. Inderdaad haar nog een keer in je armen houden, even die kus, of gewoon het kletspraatje aan de telefoon. Het doet gewoon zo'n pijn als je je bedenkt dat dat niet meer kan.
Liefs Sonja

moeder plotseling verloren.

Sonja

kaatje

Da-Is

Sonja

Da-Is

Sonja

kaatje

Da-Is

kaatje

Sonja