Niet gewoon meer

  • Sandra

    Gisteren kreeg ik te horen dat “het niet gewoon ” meer is dat ik nog zo n verdriet

    heb door het verlies van mijn moeder ( 19 maanden geleden overleden ), er werd

    gezegt dat ik maar eens proffesionele hulp moest gaan zoeken voor “ eventuele tips ”.

    Niemand kan mijn verdriet afnemen ik moet dat zelf verwerken en ik kan er heel goed overpraten maar dat wil niet zeggen dat het gemis en verdriet er niet minder op wordt, je gaat maar door en je gaat maar door. Ik heb er gewoon geen vrede mee en accepteer het gewoon nog niet.

    Lieve Mam, voor altijd in mijn hart.

    liefs Sandra

  • Da-Is

    Lieve Sandra,

    Degene die jou dit durft te zeggen is “niet een gewoon mens”, belachelijk alsof er een termijn is waarin je verdriet mag hebben.

    Lieverd iedereen gaat er anders mee om en of professionele hulp de termijn zou kunnen verkorten, onzin.

    Alleen als je zelf het gevoel hebt er in vast te lopen kun je hulp zoeken maar dan nog met hulp zul je het allemaal ook zelf moeten doen, het enige wat er met hulp kan gebeuren is dat je het gaat leren plaatsen maar dat gaat sowieso ook niet 123.

    De beste stuurlui staan aan wal zegt men altijd, sommige weten het helaas altijd beter. Sterkte.

  • Sandra

    Da-Is dank je wel voor je lieve bericht, ik begon gewoon aan mezelf gisteren te twijfelen toen dat gezegt werd, notabene door je eigen baas (werkgever).

    liefs San

  • loeskoene

    Lieve Sandra,

    Rouwen is geen ziekte!!

    Het komt en gaat.soms ben je vrolijk en opeens moet je huilen.

    Laat ze maar praten,ook je werkgever,misschien heeft hij/zij nog niets meegemaakt in het leven?

    maar word aub niet boos op mensen die het niet snappen.

    zij kunnen het ook niet helpen.

    zoek zelf je weg,en praat maar met ons.

    Liefs van Loes

  • Da-Is

    Helaas denken vaak dit soort mensen alleen maar aan de munten, tot ze zelf een keer zo diep zitten maar dan nog zullen zij zich nooit kunnen verplaatsen in een werknemer want die zit aan hun portemonnee.

    Weet je, er is geen richtlijn voor verdriet. Was die er maar dan was en is het misschien voor ons een stukje makkelijker. Tijd heeft het nodig.

    Ik merk trouwens dat ik agressief word als mensen zo doen, kan me ook niet meer boeien dat ik hier mensen mee kwets, zij beseffen zelf niet wat zij mij aan doen met hun “boodschap”. Ik ben selectiever geworden met de mensen om mij heen, sommige zijn voor mij verleden tijd geworden vanwege hun houding en weer anderen zijn mij heel dierbaar geworden door hun houding.

    Kies voor jezelf en laat je niet leven door wat anderen pretenderen beter te weten.

  • Sonja

    Hoi Sandra,

    IK wil ook nog even zeggen, dat het belachelijk is dat mensen zulke dingen durven te zeggen. Hebben ze zelf wel eens zo'n siuatie meegemaakt.

    Er staat geen tijd voor om je verdriet te verwerken.

    liefs Sonja

  • Sandra

    Dank jullie wel voor de reakties, het is allemaal al moeilijk genoeg en als mensen dit soort uitspraken doen daar zit je echt niet op te wachten.

    Liefs San

  • MoniqueVL

    Lieve Sandra,

    Hoe durven mensen zoiets te zeggen he? Hier zal het moment ook nog wel gaan komen. Nu “mag” ik het er nog over hebben, want het is pas 49 dagen geleden. Toch weet ik ook al, dat mensen het maar raar gaan vinden, over een tijdje, als ik laat merken dat ik het moeilijk vind allemaal.

    Soms merk ik, als ik vertel dat mijn moeder 20 juli is overleden, dat mensen er al makkelijk over heen stappen, dan toen het pas een week geleden was.

    Jouw baas reageert als een hork, die het gevoel niet begrijpt. Misschien heeft hij een hele andere band met zijn moeder en begrijpt hij het inderdaad niet. Dan nog, kun je het niet maken, zo'n botte opmerking. Alsof jij je daar ineens beter door gaat voelen. Het laat je slechts rottiger voelen!

    Sandra, mijn mail staat ook voor jou open hoor.

    liefs Monique

  • anke

    Ik kan er alleen maar een ding op zeggen ,

    lieve Sandra door het mee te maken , weet je dat rouwen geen tijd kent.

    Zelfs durf ik te zeggen dat het juist na dat eerste jaar nog veel meer op je dagelijkse leven drukt.

    Lekker blijven uiten en lekker jezelf blijven.

    Verdriet mag en verdriet geeft ruimte.

    Sterkte maar weer.

    En als je denkt dat je het niet trekt , dan is er tijd genoeg om eventueel proffesionele hulp te zoeken.

    liefs anke