hoi Wendy,

Ik zit op de bank en lees je verhaal, het is zo herkenbaar. Mijn moeder is in januari overleden dus ik ben al een tijdje “verder op weg” zeg maar. In het begin had ik echt het gevoel dat ik er in stikte. We hadden voor een maand na haar onverwachte dood een verhuizing en mega verbouwing op stapel staan. Ik woon nu 3 kwartier bij mijn zus en broer vandaan.

Het was ontzettend heftig allemaal. Wat mij heeft geholpen was toch rouwtherapie. Ik heb gesprekken gevoerd met professionele mensen. Geen psychiater hoor, maar mensen die gespecialiseerd zijn in rouw. Ik had het idee dat ik er echt ín bleef. Was ontzettend down en passief. Het heeft mij echt wel ruimte gegeven.

Daarnaast ook gesprekken met mensen die ook rouw hebben doorleefd, die weten wat je voelt en beleeft. Dat vond ik heel fijn. Mijn vader overleed toen ik 16 was en toen was er niemand die bij mijn belevingswereld aansloot. Mijn vriendinnen waren met heel andere dingen bezig op die leeftijd. Daarom heb ik mezelf aangeleerd me af te schermen met mijn gevoel, ik doe het zelf wel. Maar dat mechanisme werkte niet meer.

Moedeloos, moederloos.. ik denk dat ze dit woord hebben bedacht op een moment als deze..

Lieve Wendy, ik hoop dat het praten met lotgenoten je oplucht. Misschien dat je ook eens bij iemand kan gaan praten. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Liefs en heel veel sterkte!

Sandra