heb het gevoel dat ik het niet trek

wendy

20-08-2008 09:12

Hallo allemaal
Ik heb 16 mei j.l mijn moeder verloren.
ze heeft 62 mogen worden.
Het is nu ongeveer 3 maanden geleden,en ik voel me met de dag downer voelen.
Ik mis der verschrikkelijk.
Heb het gevoel dat ik niet verder kan.
Ik ben moeder van 3 kinderen en om die reden hou ik me enigszins op de been.Maar het liefste zou ik haar achter aan gaan.
Ik doe het niet omdat ik weet hoe het is om je moeder te verliezen en ik wil dit mijn kinderen niet aan doen,maar kan er geen rust in vinden.
wie herkent dit?
groetjes wendy
karin

20-08-2008 12:50

Hoi Wendy,
Ik kan me goed voorstellen wat je bedoelt….
Ik ben vorige week maandag 11 augustus mijn vader geheel onverwachts verloren. Hij was niet ziek, helemaal niets, waarschijnlijk een hartstilstand… Pas 59 jaar..
Ik zou zo achter hem aan willen gaan, maar ze zullen ons nog niet toelaten.. Jouw moeder niet en mijn vader niet… In mijn toespraakje had ik ook gezegd dat ik hoop dat mijn papa me ooit komt halen als het zover is… BUT NOT YET! Ik en jij ook ben hier nog niet klaar. Wij hebben hier nog een taak… Klinkt misschien heel zweverig, maar zo is het wel. We zullen iedere dag moeten knokken tegen ons verdriet.. Ons verdriet mag het niet van ons gaan winnen.
Jij hebt je kindjes waar je voor moet gaan… Je moeder zal altijd bij je zijn en zal een beschermengeltje zijn voor je kindjes… Wat we alleen niet meer kunnen is een knuf aan ze geven, ze om advies vragen en face 2 face samen zijn. Ik ben normaal gesproken heel nuchter maar houd me eraan vast dat mijn papa bij me is.. probeer dat ook te doen bij je moeder.. Ze ziet alles….
Als je wil praten…. I'm there… voor mij is het ook nog heel vers….
Liefs Karin
Da-Is

20-08-2008 15:40

Zoek hulp meisje, er zijn mogelijkheden om door erover te praten iets een plek te kunnen geven (bijvoorbeeld rouwtherapeute), doen! Denk aan je kinderen en jezelf.
Neem contact met je huisarts op.
wendy

20-08-2008 16:04

Ik heb het gevoel dat ik er opzich genoeg over praat,maar het gevoel dat ik der niet kan missen gaat gewoon niet weg.
Misschien moet ik idd toch ook maar langs mijn huisarts.
Soms denk ik wel eens misschien helpt een reading bij iemand zoals char bijvoorbeeld.
Heeft iemand van jullie dat wel eens gedaan?
Ik ben opzich ook wel nuchter,maar heb er alles voor over om even wat van of over haar te horen.
fijn voor jullie medeleven,het is fijn om te weten dat mensen me snappen
groetjes wendy
MoniqueVL

20-08-2008 16:15

Lieve Wendy,
Ik herken je gevoel wel. Behalve dan, dat ik niet het gevoel heb, dat ik er achter aan wil gaan. Ik mis dr waanzinnig (zie mijn topic: Verdoofd gevoel trekt langzaam weg), maar ik weet ook dat mijn leven hier niet klaar is.
Ik heb een aantal mensen waar ik mee kan praten en dit pb is voor mij ook een uitkomst. Kom er nog maar recent, maar heb nu al het gevoel dat het helpt. Ik weet dat er rouwconsulentes bestaan, misschien een idee? Als ik niet verder kan komen met mijn gevoel, dan zal ik er zeker heen gaan.
Je mag ook altijd mailen hoor. Als je dat wilt, zeg je het maar.
Char, die geloof ik niet. Ik vind het een afschuwelijke centenklopper. Maar dat er meer is, dat wil ik wel geloven. Juist de mensen, die NIET geld vragen, geloof ik eerder. Nou ja, zal mijn eigen mening zijn . Ik zit er ook wel eens aan te denken. Een tante van mij, doet dit en ik ben een heel nuchter persoon, maar ga binnenkort toch samen met mijn nicht (die 11 dagen na mijn moeder, haar eigen moeder, de zus van mijn moeder dus, verloor) naar haar toe. Je weet het maar nooit he…
Lieve Wendy, het doet pijn. Ik ben mijn moeder nu precies een maand kwijt. Sinds vandaag is het een maand geleden. De ene dag is beter dan de andere dag. Soms voel ik dat ze bij me is (zweverig), maar de andere dag geloof ik er absoluut niet in en voel ik me alleen. Terwijl ik allemaal lieve mensen om me heen heb..
Wendy, als je het niet gaat trekken, praat er dan met een gespecialiseerd persoon over. Als het je helpt, is het altijd goed!
gr MOnique
Da-Is

20-08-2008 20:19

Ik heb tijdens mijn moeilijkste momenten ook wel gedacht ik ga naar zo iemand toe maar ik heb een paar weken terug mensen gesproken die dit dus echt gedaan hebben (dochter verloren) en zij zijn er eerder slechter en verdrietiger dan beter van geworden.
Ik denk dat de dingen die wij op tv zien toch een mooier beeld geven dan het daadwerkelijk is. Ik geloof ook niet zo in deze dingen maar diep in mijn hart hoop ik ook op nog eens een teken van haar. Ik weet dat mensen af en toe zoiets ervaren en ik wil dit ook zo graag, al is het alleen maar om het gevoel te krijgen dat het goed is, om zelf rust en vrede te krijgen met haar plotselinge wegvallen.
Een rouwtherapeute leert je overigens iets een plek geven, een soort van acceptatie. Je kan wel denken ik praat er veel over maar we schijnen dus meer te moeten doen dan alleen maar praten en soms lukt je dit niet zelf.
Ik weet dit niet uit ervaring maar kreeg het zelf te horen van iemand die een aantal maanden terug haar partner verloren is en zij heeft veel steun aan deze therapeut.
Zoals zij het verwoordt gaat ze het rouwproces stap voor stap door en dat kan dus mensen helpen.
wendy

20-08-2008 20:50

Ik weet niet wat ik wel of niet moet geloven daarin.
Het is gewoon mijn wanhoop om ook maar iets van haar tekunnen horen.
Ik heb in mijn leven al heel veel hulpverlening gehad,en heb dus een btje een aversie gekregen tegen hulpverleners,maar misschien moet ik me dit keer er maar over heen zetten.
moet zeggen dat ik het wel fijn vind zoveel herkenning hier te vinden
liefs wendy
Da-Is

20-08-2008 21:29

We helpen elkaar en herkennen elkaars gevoel. Ik kan begrijpen dat je een aversie tegen de hulpverlening hebt maar onder de noemer baat het niet dan schaadt het niet kun je het allicht proberen. Je moet hoe dan ook verder en zoals je nu vecht is het heel zwaar.
Die wanhoop is denk iets wat we allemaal wel hebben, sommige soms en sommige bijna elke dag.
Ik speel af en toe als struisvogel, probeer er niet aan te denken maar word door hele simpele situaties weer teruggegooid in de harde werkelijkheid.
Heb heel veel over haar gedroomd en gek genoeg de laatste tijd helemaal niet meer, krijg nu meer van die routine dingen (even haar bellen of o ja dat moet ik nog even aan mams vragen) alsof je even kwijt bent wat er gebeurd is. Het kl*te besef wat ik dan daarna weer heb ik zo wrang en rauw.
Soms denk ik wel eens dat ik het te diep weg stop, op het moment dat ik breek dan ga ik ook helemaal los. Heb ook soms het gevoel dat ik voor iedereen maar sterk moet zijn (kinderen, partner, vader, zusje) en stom genoeg doe ik ook maar flink terwijl ik af en toe ook zo graag even helemaal weg zou willen kruipen.
wendy

20-08-2008 21:37

het gevoel sterk te moeten zijn voor andere herken ik wel hoor!IEn juist dat breekt me nu heb ik het gevoel,maar het kan niet anders want me kindjes zijn nog zo klein.
het is loodzwaar.hoe is het toch mogelijk zeg dat je verder moet leven zonder je moeder,dat is wat ik me gewoon iedere keer afvraag.ben blij dat ik hier terecht ben gekomen,en kan voelen dat al mijn gevoelens niet zo gek zijn.
kaatje

21-08-2008 20:54

ik herken heel veel in wat Da-Is schrijft. Ook ik denk dat ik voor iedereen sterk moet zijn, voor mijn vader, voor mijn dochtertjes, voor mijn zus etc, terwijl ik me ook zo vaak wanhopig verdrietig voel en het ook allemaal even niet meer weet.
Maar het feit ligt er dat we door moeten zonder onze lieve moeders.
Hoe graag ik haar ook terug zou willen, dat gáát helaas niet.
Lieve Wendy, blijf je vasthouden aan je kindjes. Die hebben hun mama heel hard nodig. Maar laat je eigen verdriet ook toe. Laat het alleen niet de overhand krijgen.
Het is ongelooflijk zwaar maar we gaan het hier met z'n allen redden!!

heb het gevoel dat ik het niet trek

wendy

karin

Da-Is

wendy

MoniqueVL

Da-Is

wendy

Da-Is

wendy

kaatje