Hoi Loes,
Het is de ene dag erger dan de andere dag. Vandaag gaat het weer goed. Ik heb het “geluk” dat mijn liefste nichtje (ik ben 33 en zij is 32) ook haar moeder kwijt is geraakt, 3 weken geleden… Geluk is het niet, maar we kunnen zo goed met elkaar praten. Dat is zo goed voor ons beide. Ook zij heeft het, de ene dag gaat het goed, andere dag is drama. Ik kan je niet uitleggen, hoe dit voelt voor ons. We zeggen het beide hoor, dat we blij zijn, dat we elkaar hebben om het aan te voelen. Haar moeder is mijn moeder's zus en haar vader is mijn vader's broer. Vroeger waren we altijd al samen en dat is niet over gegaan. Het is dan ook wel heel bizar, dat zelfs dit hetzelfde blijft….
We praten veel over oma, als de kinderen dat willen. Ze hebben alle drie (ook die van 18) een foto van oma naast hun bed. Ik draag de ring van oma, heb gisteren een fotoalbum gehaald, voor de herinneringen en sterkte kaarten die ik heb gekregen nav haar overlijden.
Ik doe mijn best, maar soms…oh dan kan ik er zo slecht tegen. Vandaag is er een logeetje, een vriendinnetje van de kinderen. We proberen door te gaan met het leven. We lachen ook samen, we spelen een spelletje samen, we gaan overal heen, dat doen we wel.
Maar de ene is de andere dag niet. Zondag had ik het heel erg. Ik huilde niet, maar voelde me zo intens verdrietig. Ik had het er ook met mijn vader over en die zei eigenlijk hetzelfde als jij Loes. Gekke is, als ik hoor dat het met hem goed gaat, gaat het mij ook vaak een stuk beter.
Afijn, vandaag is een goede dag en zo zullen er vast meerdere gaan volgen. Maar ik mis dr wel en zou er veel voor over hebben, als ze terug kon komen. Misschien kijkt ze mee. Wie zal het zeggen. Ooit (hopelijk over tig jaren pas) zullen we het allemaal weten.
Voorlopig gaan we door. Ik ben wel heel blij met dit prikbord! Het helpt toch hoor.
Bedankt Loes voor je steunende woorden.
gr MOnique
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
