24 februari is mijn moeder onverwachts overleden aan een maagbloeding ze was pas 53 jaar.ik was toen 27 weken zwanger van mijn 5de kindje het was echt een schok.daarna ga je verder ben bevallen had veel verdriet maar nu weet ik soms niet meer wat ik met mijn verdriet aan moet.mijn moeder missen doet zo veel pijn en ondangs mijn drukke gezien voel ik me zo eenzaam.
Ik mis mijn mam ook zo
6 januari is zij overleden. 5 januari 's morgens een belletje van het ziekenhuis dat ze was opgenomen en dat we beter direct naar het ziekenhuis gingen. De dag erna is ze overleden. Ze heeft ons (de kinderen) niet eens meer herkent en dat terwijl ze niet ziek was voor 5 januari. Sterker nog, 4 januari had ik haar nog aan de telefoon om te zeggen dat ik 20 augustus ga trouwen. wat was ze blij
Maar over 10 dagen is het 20 augustus en o god wat ga ik mijn moeder missen die dag!! Het zal een mooie dag worden maar wel 1 met een traan!
Jouw trouwdag zal er één met een lach en traan worden. Als je nu denkt dat jouw mams heel misschien stiekum op je linker schouder meekijkt dan kan het voor jou een stukje steun zijn. Ik weet het slaat nergens op maar ik heb gemerkt dat ik (en ook mijn oudste) dit stukje als houvast kunnen hebben. Verdriet is er, de tranen ook maar op een of andere gekke manier ook dat stukje sterkte en gevoel van “mams is erbij” al had ik zo graag gewild dat ze er echt bij was, het gevoel van mijn gedachten maakte dat wij het ook zo voelden.
Ik krijg haar nooit meer terug, ook jij helaas niet maar het gevoel van binnen kan soms heel warm zijn en op sommige momenten voelt het ook zo.
Weet je, je beseft dat ze weg is en je wil nog zo graag haar weer “even” terughebben, je weet dat dit nooit meer gaat gebeuren dus die kleine momenten met dat speciale gevoel zijn zo uniek, ik ben heel nuchter maar soms heb ik het idee dat er een stukje “verder” is, alhoewel ik haar ook zomaar weer heel erg kan missen dus het blijft een vaag verhaal. Ik heb dromen over haar gehad en ze was er, zo echt, ik kon haar ruiken, vasthouden e.d maar in mijn droom wist ik ook dat ze overleden was, ik heb haar elke keer weer al dromend heel vast vastgehouden, geknuffeld, aan haar nek gesnufffeld etc. Ik had haar zo graag nog wat willen zeggen maar ook mijn mams was zomaar weg (midden in het leven, dagje uit, boem hersenbloeding, alles stuk, stekker eruit).
Ik wens je sterkte en ook de 20ste een hele mooie dag, je mams zou trots op je geweest zijn en ik denk zomaar er ook zo graag bij willen zijn. Misschien kijkt ze mee, al zal je er zelf geen weet er van hebben, misschien ook wel, misschien krijg je de dag zelf een gevoel die gerelateerd aan je mams is. Is dat er niet dan weet en besef je dat het een dag is die je graag met haar had willen delen, dit is jullie niet gegund maar igedachten neemt niemand jullie af en jouw verdriet zal er die dag ook gewoon mogen zijn.
Het zal een moelijke dag voor je zijn maar aan de andere kant het is ook een bewuste keuze die je maakt voor jouw toekomst. Je hebt een partner die je steunt en dus ook (denk ik) je verdriet begrijpt. Besef dat jij verder gaat met leven, in die lijn die zij (jouw mams) heeft uitgezet, probeer gelukkig te zijn en kijk met liefde terug op wat jouw mams je heeft meegegeven. En ja dit klinkt allemaal heel roze maar janken mag ook.
Ik zal aan je denken de 20ste!
bedankt voor jullie woorden.ik ben ook getrouwd in junie maar in het stil met de kinderen en getuigen mijn vader en schoonmoeder.ik vond het moeilijk en miste mijn moeder ook erg ik heb ook moeite met naar de foto kijken omdat mijn moeder daar ook op hoort te staan.ik wens je veel sterkte de 20ste en ik hoop dat je toch een moeie dag krijgt.groetjes bianca
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's