Gelukkig??

MoniqueVL

05-08-2008 20:52

Mijn moeder kreeg in januari te horen dat ze een longontsteking had, in februari dat ze niet meer beter zou worden en op 20 juni dat ze hersentumoren had.
Vanaf 20 juni ging het hard achteruit, toch koos ze zelf nog voor 5 bestralingen, in het UMC. Mijn bewondering voor haar is altijd groot geweest, het werd nog groter. Helaas is ze een paar dagen na de laatste bestraling toch overleden. Precies een maand na de hersentumoren diagnose.
Makkelijk waren die maanden niet. We zagen mijn moeder aftakelen, tot een schim van wie ze was. Mijn moeder die zo positief door ging, al wist ze dat ze zou sterven uiteindelijk. Ze had geen lang ziekbed, daar zijn we blij om, maar mensen…echt ik wil het zo graag nog eens zeggen, het is NIET makkelijk om te weten dat ze dood zou gaan. Het is niet makkelijk om haar zo ziek te zien. Of om mijn vader zo verdrietig al die tijd te zien. Om wekelijks verdriet te hebben om haar ziek zijn of naderende dood.
Ik heb nu al zo vaak moeten aanhoren, dat we “gelukkig” vantevoren afscheid konden nemen. Ik wil dat woordje “gelukkig” nooit meer horen, in dit verband. Echt nooit nooit nooit meer. Heb het voldoende gehoord nu. Klaar daar mee. Het is niet gelukkig. Ze is gewoon weg, dood en we moeten er mee door.
Ze heeft mijn afscheid niet meer gehoord, ze was in een coma geraakt, met zeer zwaar benauwd ademhalen. Iets wat ze uren doormaakte. Dat is niet makkelijk. Haar pijn die ze toch nog op het laatst kreeg, is ook niet gelukkig te noemen.
Ik weet dat hier mensen zijn, die mij begrijpen, daarom wil ik het hier ook nog eens zeggen.
Of mensen plots of na langere tijd overlijden, het onmachtige gevoel blijft. Ik vind het echt beide even erg. Vergelijkingen, die wil ik niet meer horen, maar helaas krijg ik dat toch vaak op dit moment om mij heen te horen. Want wij hebben geluk gehad, dat ze langere tijd ziek was en we het zagen aankomen.
Geluk….
Mijn definitie van geluk is toch echt heel anders hoor… Het zou geluk zijn, als ze beter was geworden en mijn moeder nu gewoon vrolijk stond te lachen om de capriolen van haar kleinkinderen of gewoon er was…
Ik moest het echt even van mij af schrijven. Omdat haar zus morgen ook begraven wordt (11dagen na mijn moeder overleden), horen wij deze opmerkingen erg veel. En geloof mij, die doen zoveel pijn..
Sandra: bedankt voor je mailtjes, jij begrijpt me.
Monique
MoniqueVL

05-08-2008 20:54

De longontsteking bleek in februari dus longkanker te zijn.
Monique
sleepy

05-08-2008 21:37

ja meis, dat je Mam er is ,dat is gewoon gewoon…..punt uit….
Hoe ongewoon is het dan dat zij er niet meer is………..het is nog zo kort voor je. De pijn is zo voelbaar.
Heel veel kracht en sterkte morgen Monique. je zult het nodig hebben.
groet;
sleepy
Suus

05-08-2008 22:42

Het woord Gelukkig…..het is een manier waarop mensen die geen woorden kunnen vinden zich uiten…..een menselijke eigenschap: zo van : het had nog erger gekund….dus dit is dan weer positief en maakt het gesprekje ietwat minder moeilijk…..Ze weten zelf ook wel dat het schijn is maar het helpt hun om jou te troosten…..Slechts luisteren en stiltes zijn moeilijk….de luisteraar wil begrip tonen, troost bieden….het gevoel hebben dat jij, dat men, door dit gesprekje wat opknapt….Enfin je snapt het vast …..Zoals ik jou ook heel goed snap……en ik zal proberen in de toekomst hieraan te denken als ook ik die kant op ga in een ‘moeilijk’ gesprek..
Sterkte morgen;…Huil, lach, herinner en koester,
Suus
Sandra

06-08-2008 18:32

Hai Monique, geen dank meid, je weet het he mailen mag altijd.
liefs San
Da-Is

07-08-2008 15:18

Inderdaad mensen snappen sommige dingen totaal niet, wij kregen te horen “ach gelukkig ze heeft in ieder geval niet geleden” alsof ik die mijn mams zo mis haar had zien willen lijden. Een beetje de omgekeerde wereld dus van jouw verhaal en ja het maakt mij ook heel boos als mensen dit zeggen, kan ook niet meer normaal reageren als ik weer zo'n tekst hoor, bijt direct van me af.
Weet je het lijkt ook wel of men altijd een vergelijking zoekt als een soort troost (denk maar eens aan bevallingsverhalen, het kan z.g. altijd erger), zoals Suus ook zegt het is vaak een stukje niet weten wat te zeggen als troost en dan maar zo'n tekst denken te kunnen zeggen, men snap alleen niet dat men soms beter zijn mond kan houden en een stevige knuffel geven dan zo'n opmerking te plaatsen.
Niemand kan jou helpen in je verdriet, dit is iets wat je zelf moet doen en ook gaat doen. Ik merk het nu ook aan mezelf, af en toe en goede dag maar zo vaak zoveel herinneringen die er plotseling zijn en dan weer een enorme buddag.
Wat jou/jullie nu is overkomen met het verliezen van 2 dierbaren in een heel kort tijdbestek is gewoonweg een niet te bevatten iets, ik vind het ook knap zoals je dingen zo goed weet te verwoorden en hoe sterk je ook in je verhalen overkomt.
Meisje wees ook een beetje zuinig op jezelf.
ester

19-08-2008 22:34

hallo monique,
Mjn moeder ging naar het ziekenhuis voor kinkhoest in jan dit jaar. op 15 februari
kregen we te horen dat mijn moeder uitgezaaide borstkanker had. op 9 mei is ze overleden. Ik kan het nog steeds niet bevatten het lijkt alsof je in een achtbaan terecht komt mijn hele leven stond op zn kop ik ben bij haar gebleven tot ze haar laatste adem uitblies ik heb nog nooit iemand zien sterven ik dacht dat ik dat niet kon maar ik moest het doen voor haar ik had het haar beloofd.ik mis haar erg ik wou dat ik nog met haar kon praten je weet wel als moeder en dochter onderelkaar. ik begrijp precies wat je bedoelt onmacht boosheid onbegrip en het leven gaat door ook al zoiets ja dat weet ik maar dat is juist zo moeilijk dat het leven door gaat. ik voed mijn zoontje van vier alleen op dus ik heb gewoon geen tijd om te rouwen savonds ben ik bekaf en dan komt het verdriet in bed helemaal alleen en dan pas voel ik hoe eenzaam het leven kan zijn want daar buiten draait de wereld gewoon door alsof er niks gebeurt is ik wens je veel sterke ……..
gr. ester
wendy

20-08-2008 09:17

ooh ik ken hat me zo goed voorstelen.
Ook ik ben mijn moeder verloren.
3maanden geleden hebben ik de laatste week aan haar sterfbed gezeten.
Het lijkt nu alsof de pijn zo diep zit dat ik niks meer kan.
Ik voel me lam gelegd.
Ik weet niet hoe ik verder moet.
Ik heb 3 kinderen en dat houd me in leven.Ook de gedachte van ik mag niet er achter aan want ik weet hoe het is om je moeder te verliezen.
maar jeetje wat doet het pijn.
liefs wen
MoniqueVL

20-08-2008 16:18

Wat is het toch fijn, dat dit pb er is. Mensen die het begrijpen… wat doet dat toch goed!
liefs Monique

Gelukkig??

MoniqueVL

MoniqueVL

sleepy

Suus

Sandra

Da-Is

ester

wendy

MoniqueVL