Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
MoniqueVL
Mijn moeder is zondag 20 juli 2008 overleden. Een dag voor de verjaardag van mijn man en dochtertje. 61 Jaar werd ze. 1 Jaar meer, dan we hadden gedacht. Ze was heel ziek, maar dat was pas een half jaar. Eigenlijk was het de laatste maand het ergst. Ze leed niet, had geen pijn gelukkig.
Maar ik belde elke dag naar mijn moeder. Altijd al, sinds ik op mijzelf woon al. Iedere dag. Ik ging er vaak heen. Ze hoort zo ontzettend bij mij. Mijn vader belde ik de laatste maand elke dag. De gewenning over het bellen is er dus al een beetje, maar toch…
Ik zal mijn moeder toch zo missen. Gisteren was de crematie en het was werkelijk prachtig. Zo mooi, zo mooi. Ik en mijn gezin van 5 personen, mijn zus en haar vriend en 2 zoons, broer met zijn gezin van 4 personen, mijn vader: we hadden het goed geregeld. Zo persoonlijk alles. We mochten alles zelf doen.
De uitvaartbegeleider, Carlos, vond het ook heel warm gaan.
Ik ben bij mijn moeder tot het eind gebleven. Het sterven, daar waren we allemaal bij, maar ik ben ook bij het invoeren geweest. Daar ben ik nog blij om. Ook dat ging met de respect, die ze verdiende.
Ik houd zo waanzinnig van dr, kan niet bevatten dat ze weg is. Het is oneerlijk, oneerlijk en nog eens oneerlijk. De klok van mijn dochter is zomaar op 9.40 uur (tijd van overlijden) stil gaan staan. Ik hoop stiekem dat het toch een soort teken van ma is, maar ben nuchter genoeg om te bedenken, dat batterijen ook leeg raken. En toevallig op dat tijdstip. Toch zit er nog geen nieuwe batterij in. De hoop van mijn kant denk ik. Morgen wel hoor, dan gaat ie er in. De oudste van 17 vond het zo eng, dus dat gaat gewoon gebeuren.
De kleinkinderen hebben allemaal een rolletje gehad, alle 7, bij de crematie. Het was echt heel mooi.
Ik vind het wel heel moeilijk om geen moeder meer te hebben. Nu al moeilijk. Mijn schoonmoeder is heel lief en ze huilde ook om mijn moeder. Echt waar, ze was heel heel lief weer. Bloemen voor mijn moeder enz, ze zei ook,dat ik met vragen nu ook naar haar mocht gaan (mocht altijd al, maar ik ging toch vaak naar ma) en dat wil ik ook wel, maar ze is NIET mijn moeder. Ze is niet ma.
Ergens vind ik dat ook wel weer een beetje vervelend van mij. Ik kan toch moeilijk stil gaan staan, overal bij. Het is nu nog kort geleden natuurlijk, morgen is ze een week (al weer een week!!) overleden. Of is het pas een week? Ik weet het ook niet zo. Afgelopen week was een roes, maar wel eentje die ik heel bewust heb meegemaakt. Alles in mijn geheugen geprent heb, maar voor het eerst heb ik niet het gevoel gehad, dat het voorbij vloog.
Ik ken jullie allemaal niet, maar lees hier dezelfde liefde en warmte, als die wij hebben. Vandaar dat ik het hier ook wil delen. Ik wil het de hele wereld wel vertellen. Overigens ben ik met dit gedichtje, mijn toespraak geëindigd (wat wonderbaarlijk goed verliep, soms huilde ik, maar dan nam ik een slok water en ging weer verder, ik keek de mensen ook gewoon aan en er waren veel mensen!):
Lieve mama,
Wat wil ik je toch nog graag even zien,
Het liefst nog als een heel jong kind,
Zo rond een jaar of 10,
Daar waar de herinnering begint.
Ik zou weer terug gaan naar mijn kindertijd,
En alles even opnieuw beleven.
Gewoon weer even een paar jaar jouw kleine meid,
Zodat de tijd jou aan ons terug zou kunnen geven.
Het besef dat ik je nooit meer zal zien,
Nooit je stem meer zal horen,
Niet meer zomaar kan bellen,
Of iets over de kinderen kan vertellen,
Doet zo vreselijk veel pijn…
Ik houd van je, ik wil bij je zijn,
Mijn armen sla ik in gedachten om je heen,
Heel rustig en heel sereen,
En ik stuur je als een kind,
Vele malen een kusje in de wind.
Vang jij ze voor me op?
Dag lieve mama, we zullen je zo ontzettend missen.
Misschien kan iemand een beetje troost hier uit halen?
Bedankt voor het lezen!
Monique
