moeder

Monique

23-07-2008 21:33

5 mei 2008 7:05 een dag en tijd die in mijn geheugen staan gegrift en die ik nooit meer vergeet. Het moment dat mijn moeder op 55 jarige leeftijd van ons wegging. Ze was al haar hele leven ziek en het gevecht was te zwaar geworden en de pijn te erg. Maar ik kan het maar niet accepteren dat ze er niet meer is. Elk moment van de dag ben ik met haar bezig en als ik bij haar graf ben kan ik maar niet bevatten dat ze daar ligt. Ze zeggen dat de pijn minder en dat ik er mee om leer gaan maar voorlopig zou ik niet weten hoe ik dat moet doen. Ik mis haar zo verschrikkelijk erg.
Sandra

24-07-2008 07:34

Hallo Monique, gecondoleerd met je moeder. Het is echt een verschrikkelijke gebeurtenis om iemand te verliezen.
Idd mensen zeggen dat de pijn minder word en dat je moet leren er mee omgaan, nou mij mogen ze dat ook nog vertellen, het lukt mij nog steeds niet, na 16 maanden. ( mijn moeder was 56).
Laat je gevoelens gewoon gaan en veel praten erover.
Het allerberste.
liefs Sandra
Monique

24-07-2008 16:14

hallo sandra,
bedankt voor je berichtje. Jij ook gecondoleerd met je moeder.
Ik zal mijn best doen mijn gevoelens te laten gaan en erover te praten maar het valt niet mee. Mensen om je heen verwachten na een maand dat je de draad weer oppakt en weer gewoon verder gaat. Vragen hoe het met je gaat wordt niet meer gedaan het is toch al twee maanden geleden. En als je vrij bent wordt verwacht dat je gewoon vrolijk overal aan mee doet ook al kun je dat niet. Ik heb soms het gevoel dat we in een keiharde maatschappij leven.
Monique
Sandra

24-07-2008 16:16

Hai Monique, als je behoefte hebt, mag je me ook mailen
(kanjer292@hotmail.com )
Sandra
kaatje

26-07-2008 23:03

Hallo Monique,
Gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik heb mijn moeder bijna negen maanden terug verloren en ik kan echt niet zeggen dat de leegte minder wordt.
Ik wou dat ik je kon troosten, maar ook mijn eigen verdriet is nog zó groot.
Je mama missen is zo iets onwerkelijks.
De band met mijn moeder was erg hecht en de leegte is zó groot.
Mijn beide dochtertjes missen oma ook verschrikkelijk.
Merk ook dat ik heel bezorgd ben over mijn vader. Pánisch om ook hém nog te missen.
Monique, neem je tijd om te rouwen en doe datgene wat goed voelt voor jou!
Heel veel sterkte!!!
Monique

27-07-2008 10:43

Hallo Kaatje,
Bedankt voor je reactie. Jij ook gecondoleerd met het verlies van je moeder. Ik begrijp nu waarom ik zo bezorgd ben om mijn vader, bang om hem inderdaad ook te moeten missen. Voor mij is het een zorg minder dat hij bij mij in de buurt komt wonen en niet meer 2 uur hoeft te rijden om bij mij te komen. Kan ik hem (als hartpatient) wat meer in de gaten houden.
Ik wens jou heel veel sterkte en ook jouw twee dochtertjes die ongetwijfeld een hele lieve oma moeten missen die door niets of niemand vervangbaar is.
Heel veel sterkte en nogmaals bedankt voor je reactie.
monique
Da-Is

30-07-2008 14:37

Monique, inderdaad mensen gaan door met leven en staan niet meer stil bij het verdriet wat bij een ander aanwezig is. Ik merk het zelfs aan mijn kinderen, praten doen ze er nog wel over maar alleen de jongste kan nog compleet in tranen zijn. Manlief staat er ook veel verder vanaf, hoe je ook went of keert je eigen mams is toch iets speciaals. Van vrienden merk ik dat degene die het zelf meegemaakt hebben blijven vragen hoe het gaat e.d.
De anderen die dit vergeten doen het soms niet eens bewust en weer anderen vinden het moeilijk om er naar te vragen, veel mensen weten zich geen raad op het moment de tranen komen. Sterkte.

moeder

Monique

Sandra

Monique

Sandra

kaatje

Monique

Da-Is