onverwacht

Fred

21-06-2008 16:18

Vrijdag 16-05-2008 leek een heel gewone dag te worden.De avond er voor samen lekker in bed liggen kletsen wat we in het weekend gingen doen.
S'morgens om vijf uur heeft ze nog een bakkie koffie voor me gezet voordat ik naar me werk ging.Bij het weggaan nog even een kus en tot vanavond.Ook er voor gezorgd dat onze zoon op tijd ze bed uitkwam en naar zijn werk ging,een wasje aangezet en toen om kwart over zeven je hondje uitlaten.Beneden bij de deur nog even met je buurvrouw praten en grapje maken.Je bent lachend het laantje ingelopen met je hondje een paar passen later viel je en stopte je warme hart.
Je was net 42 geworden.
Mijn zoon (17) is door de politie van ze werk gehaald en om vijf over negen belde hij mij dat ik thuis moest komen omdat er iets ergs was gebeurd.
In een roes hebben we samen alles geregeld.
Haar kleding uitgezocht een pakje sigarette in haar kist gelegd.
Samen de kist gesloten en samen onse laatste woorden voor haar gesproken.
We zijn nu vijf weken verder
Het gemis wordt met de dag groter en de stilte is enorm we hadden het prima samen en spraken dat ook vaak uit tegen elkaar.
Ik weet nog niet hoe ik verder moet de meest simpele dingen zijn opeens bergen geworden.
Volgende week mogen wij je as ophalen en kom je weer voor een stukje thuis waar we al een mooi plekje voor je hebben gemaakt.
Hopelijk kunnen wij het ooit ook een plekje geven.
Marlies

21-06-2008 20:56

Hoi Fred,
ten eerste wil ik jou en je zoon condoleren met het ontzettend grote verlies van je vrouw. Wat verschrikkelijk dat haar leven zo kort moest zijn en dat het op zo'n nare manier is beëindigd. Ik begrijp precies wat je bedoelt! Ik heb oktober 2007 mijn vader verloren aan kanker. Hij was al een jaar ziek maar de laatste maanden ging het wel erg hard achteruit. Je kunt gewoon niet geloven dat iemand zooo dierbaar er niet meer is. Ik was echt close met mn vader en mis hem verschrikkelijk!! Ik kan er nog steeds niet helemaal bij soms. Ik weet dat hij bij me is. Soms voel ik dat gewoon. Laatst ging bijvoorbeeld het licht 3 tellen uit toen ik naar zn foto keek. Alsof hij wilde zeggen dat hij er wel was. Dat idee doet me goed. Ik geloof niet in mega hogere magische dingen ofzo maar wel dat hij om me heen ‘zweeft’. Beetje moeilijk uit te leggen.
Ik ben blij dat ik werk zodat ik iets heb waar ik naar toe moet maar als ik 's morgens wakker wordt blijf ik toch liever in mn bed liggen. Ik sta dus met tegenzin op. Alles kost zo veel energie dat ik aan het eind van de dag echt bek af ben.
Gelukkig heb je je zoon om voor te zorgen. Hij zal je goed begrijpen. Jullie zullen vast veel over haar praten. Blijf dat ook lekker doen en laat je niet gek maken door wat anderen zeggen. Veel mensen weten gewoon niet hoe ze met rouwende mensen om moeten gaan. Luister dus naar je hart en doe wat goed voelt. Ik heb veel gehad aan een boekje over rouwen van Jos Brink. Hij blijkt een rouwbegeleider te zijn geweest en de manier van schrijven sprak mij erg aan. Het is net alsof je met hem zit te praten. Wie weet is het wat voor je.
Als je even iets kwijt wilt schrijf het dan gewoon lekker van je af. Bij mij helpt dat soms wel. Blijf ook zeker goed voor jezelf zorgen want je zoon heeft je nu extra nodig! Veel sterkte! Groetjes, Marlies
Hélène

22-06-2008 17:39

Goed bedoeld, neem ik aan, de reactie van Marlies, maar hoe kan een mens in één klap zoveel planken misslaan?
Waarom reageren veel mensen op deze site nu eigenlijk alleen maar op de ander om het eigen leed te kunnen ventileren?
Heel vaak constateer ik dat schrijvers hier willen wedijveren in verdriet, “het mijne is erger dan het jouwe, want”….vul maar in.
Waarom meteen “oplossingen” aandragen? Waarom meteen raadgevingen?
Elk verlies kent zijn eigen verdriet. Een kind verliezen is anders dan een ouder verliezen. Je man/vrouw verliezen is anders dan een ouder of een kind verliezen. Elk verdriet heeft zijn eigen rouw, kent zijn eigen rauwheid.
Iemand die zich voor het eerst op deze site presenteert is heel erg kwetsbaar, is vol van het allerergste dat hem/haar getroffen heeft. Op dit prikbord moet ruimte zijn om dat te kunnen uiten.
Wie erop reageert dient zich zeker in een eerste reactie te beperken tot het verdriet van de ander. Zo niet, dan sla je de ander alles uit handen wat nodig is om met vallen en opstaan een geleden verlies te boven te komen, voor zover dat al mogelijk is.
Suus

23-06-2008 08:24

Hoi Helene,
Ik begrijp je reactie maar ik denk niet dat het verdriet hier langs de meetlat wordt gelegd. Door de eigen ervaringen te vertellen schep je juist een band en laat je weten dat je, enigszins, hetzelfde doormaakt(e).
Oplossingen en raad dienen een ander een steuntje in de rug te geven; de moed niet te laten zakken etc. Want laten we eerlijk zijn: men is hier niet voor niets; zowel de zender als de ontvanger weten dat ‘het’ moeilijk is, ondanks alle goede raadgevingen. Elkaar dan iets positiefs meegeven is dan toch juist heel mooi ?
Suus

23-06-2008 08:25

Ik wens je heel veel sterkte Fred…
gr Suus
Marlies

23-06-2008 11:33

Hoi Hélène,
wat jammer dat jij mijn berichtje zo negatief ziet. Ik begrijp je standpunt zeker. Misschien heb jij het bij je eigen ervaringen zo beleefd. Omdat ik zelf weinig mensen om me heen had die mij konden ‘helpen’ hoop ik mensen zelf wel te kunnen ‘helpen’. Als je goed leest zie je ook dat ik niks opdring maar meer, zoals Suus het ook zegt, hulpmiddelen wil aanbieden. Wat Fred hiermee doet mag hij lekker zelf weten. Zelf vind ik de herkenbare punten in de verhalen van anders ook prettig. Wie weet heeft Fred deze ook wel.
Het is fijn dat Suus wel begrijpt wat ik bedoel.
Groetjes, Marlies
Sander

23-06-2008 17:24

Niet iedereen reageert hetzelfde, we zijn allemaal anders. Juist dat maakt dit prikbord zo bijzonder waardevol, je kan hier jezelf laten zien.
iedereen kan lezen, een nieuw onderwerp starten of reageren.
Wat ons allemaal bindt is dat we een intens verdriet kennen en dat hier kunnen en mogen delen.
Een in deze context bijna banaal nederlands spreekwoordt luidt: “gedeelde smart is halve smart”, door te reageren help je misschien een ander een stapje vooruit, en misschien help je dan jezelf ook wel
Blijf reageren, blijf schrijven, blijf delen, samen komen we verder, stapje voor stapje.
Verdriet
je ziet het niet
je bent het
soms went het
soms niet
sjanneke

23-06-2008 20:01

Inderdaad….heel waardevol dit pb.
Heb er zoveel steun aan gehad. Heb zoveel geschreven , maar ook zoveel gelezen van wat die ander doormaakte en door al mijn tranen ,verdriet en pijn heen kon ik ( onbegrijpelijk soms ) toch wat betekenen voor die ander.
Vooral blijven schrijven, blijven lezen. Want wat die ander doormaakt is herkenbaar , je zuigt het op en voelt en ziet , het ligt niet aan mij , het is niet vreemd , ik ben niet gek……neen, het geeft troost , kracht……Je voelt je omringt door zovelen die ook een gemis en verdriet meedrage, een ieder op zijn of haar wijze……
Van grote waarde.
Delen op dit PB !!!
Ik weet het !!!
Kralen
Het leven is een kralensnoer
Vol met gekleurde kralen,
De draad is lang, de draad is kort,
Verschillend het aantal malen.
Voor elk van ons, dat ons een kraal
hiervoor word toegewezen,
Een keuze is er dikwijls niet,
Al zeg je: “ik had liever deze”.
Gedachteloos gaan wij onze gang,
wij nemen en wij rijgen.
Tot het moment dat wij,
een diep zwarte in handen krijgen.
Dan staan wij stil, het hart vol pijn,
de kraal in onze handen,
het snoer ligt klaar, de draad is stroef,
dit rijgen word een offerande.
Wij buigen het hoofd, wij willen niet,
en moeten toch weer rijgen.
Wij zoeken worstelend, maar `t zijn slechts
de grauwe die wij krijgen.
Tot eensklaps, o Goddank,
wij kunnen het niet geloven,
en toch, in die donkere kralenberg
Komt er een pareltje naar boven !!!!!.
En nog een, ….nog een, …nog een,… dan,
Gaan onze ogen blijde open:
wij voelen: ook wij mogen weer
op lichtere kralen hopen.
Een ieder veel sterkte en een bemoedigende groet .
anke

23-06-2008 20:12

Fred ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies .
Het gat zal groot zijn.
Groet Anke
Ik kan me aansluiten bij de woorden van Sjanneke
want ook ik weet hoe geweldig goed de mensen op dit prikbord mij hebben kunnen helpen .
Soms waren er geen eens woorden nodig .
Soms hadden we elkaar niks te zeggen en soms heel veel.
Zo waardevol.
Bovendien heb ik er ook mooie mensen door ontmoet.
Steun elkaar .
Jullie hebben elkaar zo nodig.
groetjes Anke
Fred

23-06-2008 20:26

Hallo
Fijn om zoveel reaktie's te krijgen op mijn stukje.Bedankt.
Ieder beleeft zijn verdriet inderdaad op zijn eigen manier en ik vind het dan ook niet erg als iemand zijn eigen gevoelens hierin uit.
Ga er in ieder geval aub niet over kibbelen.
Fred
==============================
————-
Ik denk dat dat een mooie afsluiting is van Fred.
Reacties graag per mail naar rouwverwerking@pagina.nl dan kijken we of het erbij geplaatst kan worden.
Sander

onverwacht

Fred

Marlies

Hélène

Suus

Suus

Marlies

Sander

sjanneke

anke

Fred