4 juni is mijn moeder overleden op 68 jarige leeftijd aan kanker…het verdriet is inmens en omdat mijn vader vorig jaar 31 maart is overleden aan een hersentumor, is dit gat zo diep, opeens ben ik geen kind meer, geen oudelijk huis waar ik even tussen de middag mijn boterhammetje op ging eten en ben je wees…
Meis ik kan je enkel sterkte wensen, weet een beetje wat je voelt. Mijn mamsje ging zomaar plotseling op 21 april jl. Mijn paps heb ik nog en daar ben ik blij om al besef ik ook heel goed dat de komende tijd kostbare tijd is (hij wordt 80 dit jaar).
Het verdriet is rauw en doet pijn, ik heb geprobeerd me er tegen te verzetten maar het komt uiteindelijk toch, laat het nu maar over me heen komen. Is een moeilijk te bevatten iets, je kunt er ook niets mee enkel alleen maar intens verdrietig zijn.
Soms heb ik betere dagen. In het begin voelde ik me daar schuldig onder, nu probeer ik me hier tegen te verzetten vanuit het gedachtepatroon van mijn mams. Zij stond positief in het leven en zo moet ik het ook weer gaan proberen te doen.
Hoi Jannetje.
Ik ben ook wees en zoals je zegt er is niets meer om naar toe te gaan.
Ik heb eigelijk nooit echt verdriet gehad bij het verlies van mijn ouders, ik heb ze bedankt dat ik bij hun geboren mocht worden en was eigelijk blij dat ze hun rust hadden gevonden, na moeizame tijden.
Ik weet dat als je veel verdriet hebt om hun, dat door werkt op hun ziele rust, natuurlijk mag je verdriet hebben, maar laat het je leven niet beheersen, je krijgt ze daar door niet terug en zelf heb je een moeilijk leven.
Ik wens je sterkte en probeer blij te wezen dat hun kind mocht zijn.
Groeten H@ns
Blij te lezen dat er hier nog iemand is die niet echt verdriet heeft gehad om het verlies van zijn ouders.Dacht namelijk dat ik de enige was maar dat is dus niet zo.
Lees hier namelijk vrijwel altijd dat iedereen zo intens verdrietig is om het verlies van zijn/haar ouders en zij hen zo vreselijk missen.Ik heb dat helemaal niet gehad en schaamde mij daar dus best voor.Dus een hele opluchting te lezen dat ik hierin niet alleen sta.
Weegschaal
Beste Jannetje,
Hierbij even reactie van mij. Ik vond de andere reacties nou niet zo steunend voor jou. Het gaat er wel om dat jij kort na elkaar je ouders verloren hebt aan die ernstige rotziekte. Ik weet wat je doormaakt hoor. Mijn moeder is vorig jaar op 65-jarige leeftijd aan kanker overleden. Mijn vader was twaalf jaar ervoor al overleden. Beiden niet oud geworden dus. Natuurlijk heb je er verdriet van dat je nergens meer naartoe kunt, er is geen ouderlijk huis meer niets…. En dan mensen in je omgeving die vinden dat je niet te lang bij je verdriet mag stilstaan en gewoon weer vrolijk moet doen. (Mijn schoonfamilie dus). Nee, ik begrijp je volkomen, ik zit nu in het 2e rouwjaar, het gaat nu wel iets beter met me, maar het gemis blijft.
Er komen steeds meer allerlei herinneringen naar boven van hoe het vroeger was, wat je allemaal met ze meemaakte. Dus ik begrijp je volkomen. Neem de tijd, doe geen dingen waar je nog niet aan toe bent, dan kom je jezelf tegen.
Ik wens je heel veel sterkte, groetjes van Alette.
hallo,
ik ben ester en op 9 mei is mijn moeder van 70 jaar overledn aan een aggresieve
vorm van borstkanker op 15 februarie kregen wij het slechte nieuws en 3 maanden later is ze overleden ik was bij haar tot ze haar laatste adem uitblies ik heb nog
nooit iemand zien sterven mijn moeder was mijn beste vriendin en mijn steun en toeverlaat we waren altijd bijelkaar ik ben alleenstaande moeder van een zoontje van bijna vier en ik weetniet hoe ik in godsnaam moet rouwen ik mis haar verschrikkelijk en ik heb het gevoel dat dit allemaal een droom is het leven gaat door maar ik heb het gevoel dat ik stilsta ik huil alsmijn zoontje er niet is en slapen kan ik bijna niet ik weet dat er betere tijden komen maar ik voel me nu echt ontzettend eenzaam en alleen maar ik moet door voor mijn prinsje moet ik gewoon door…………………………………….
hallo,
ik ben ester en op 9 mei is mijn moeder van 70 jaar overledn aan een aggresieve
vorm van borstkanker op 15 februarie kregen wij het slechte nieuws en 3 maanden later is ze overleden ik was bij haar tot ze haar laatste adem uitblies ik heb nog
nooit iemand zien sterven mijn moeder was mijn beste vriendin en mijn steun en toeverlaat we waren altijd bijelkaar ik ben alleenstaande moeder van een zoontje van bijna vier en ik weetniet hoe ik in godsnaam moet rouwen ik mis haar verschrikkelijk en ik heb het gevoel dat dit allemaal een droom is het leven gaat door maar ik heb het gevoel dat ik stilsta ik huil alsmijn zoontje er niet is en slapen kan ik bijna niet ik weet dat er betere tijden komen maar ik voel me nu echt ontzettend eenzaam en alleen maar ik moet door voor mijn prinsje moet ik gewoon door…………………………………….Alette schreef:
>
> Beste Jannetje,
> Hierbij even reactie van mij. Ik vond de andere reacties nou
> niet zo steunend voor jou. Het gaat er wel om dat jij kort na
> elkaar je ouders verloren hebt aan die ernstige rotziekte. Ik
> weet wat je doormaakt hoor. Mijn moeder is vorig jaar op
> 65-jarige leeftijd aan kanker overleden. Mijn vader was
> twaalf jaar ervoor al overleden. Beiden niet oud geworden
> dus. Natuurlijk heb je er verdriet van dat je nergens meer
> naartoe kunt, er is geen ouderlijk huis meer niets…. En dan
> mensen in je omgeving die vinden dat je niet te lang bij je
> verdriet mag stilstaan en gewoon weer vrolijk moet doen.
> (Mijn schoonfamilie dus). Nee, ik begrijp je volkomen, ik zit
> nu in het 2e rouwjaar, het gaat nu wel iets beter met me,
> maar het gemis blijft.
> Er komen steeds meer allerlei herinneringen naar boven van
> hoe het vroeger was, wat je allemaal met ze meemaakte. Dus ik
> begrijp je volkomen. Neem de tijd, doe geen dingen waar je
> nog niet aan toe bent, dan kom je jezelf tegen.
> Ik wens je heel veel sterkte, groetjes van Alette.
Beste Ester,
Heel erg naar voor je, ik herken wel het een en ander uit je verhaal.
Het rouwen moet je gewoon de tijd geven, zoals het komt komt het en je niet afvragen, hoe moet ik rouwen, want dat is voor iedereen persoonlijk. Het komt op je af, laat het over je heen komen. En ben je tot sommige dingen niet in staat, niet doen (behalve als het noodzakelijke dingen voor levensonderhoud zijn). Maar bv naar een feestje of verjaardag gaan, ik deed dat het eerste jaar ook niet.
Ik had inderdaad ook het idee: voor mijn kinderen moet ik door. In mensen in mijn omgeving ben ik ontzettend teleurgesteld. Het eerste rouwjaar is zeker overleven.
Het 2e jaar is ook nog moeilijk, maar je komt stukje bij beetje er dan toch achter dat je de situatie moet accepteren. Maar jij zit natuurlijk nog lang niet in die fase .Dat wil niet zeggen dat het gemis en het verdriet minder wordt hoor, ook ik denk er nog elke dag aan, en mijn moeder is 16 maanden geleden overleden.
Maar het is echt heel moeilijk hoor. Als je behoefte hebt om je verhaal kwijt te kunnen naar mij toe mag dat hoor.
Veel sterkte, groetjes, Alette.ester schreef:
>
> hallo,
>
> ik ben ester en op 9 mei is mijn moeder van 70 jaar overledn
> aan een aggresieve
> vorm van borstkanker op 15 februarie kregen wij het slechte
> nieuws en 3 maanden later is ze overleden ik was bij haar tot
> ze haar laatste adem uitblies ik heb nog
> nooit iemand zien sterven mijn moeder was mijn beste vriendin
> en mijn steun en toeverlaat we waren altijd bijelkaar ik ben
> alleenstaande moeder van een zoontje van bijna vier en ik
> weetniet hoe ik in godsnaam moet rouwen ik mis haar
> verschrikkelijk en ik heb het gevoel dat dit allemaal een
> droom is het leven gaat door maar ik heb het gevoel dat ik
> stilsta ik huil alsmijn zoontje er niet is en slapen kan ik
> bijna niet ik weet dat er betere tijden komen maar ik voel me
> nu echt ontzettend eenzaam en alleen maar ik moet door voor
> mijn prinsje moet ik gewoon
> door…………………………………….Alette schreef:
> >
> > Beste Jannetje,
> > Hierbij even reactie van mij. Ik vond de andere reacties nou
> > niet zo steunend voor jou. Het gaat er wel om dat jij kort na
> > elkaar je ouders verloren hebt aan die ernstige rotziekte. Ik
> > weet wat je doormaakt hoor. Mijn moeder is vorig jaar op
> > 65-jarige leeftijd aan kanker overleden. Mijn vader was
> > twaalf jaar ervoor al overleden. Beiden niet oud geworden
> > dus. Natuurlijk heb je er verdriet van dat je nergens meer
> > naartoe kunt, er is geen ouderlijk huis meer niets…. En dan
> > mensen in je omgeving die vinden dat je niet te lang bij je
> > verdriet mag stilstaan en gewoon weer vrolijk moet doen.
> > (Mijn schoonfamilie dus). Nee, ik begrijp je volkomen, ik zit
> > nu in het 2e rouwjaar, het gaat nu wel iets beter met me,
> > maar het gemis blijft.
> > Er komen steeds meer allerlei herinneringen naar boven van
> > hoe het vroeger was, wat je allemaal met ze meemaakte. Dus ik
> > begrijp je volkomen. Neem de tijd, doe geen dingen waar je
> > nog niet aan toe bent, dan kom je jezelf tegen.
> > Ik wens je heel veel sterkte, groetjes van Alette.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's