Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Da-Is
21-4-2008 hebben wij mijn mamsje plotseling moeten laten gaan na een hele zware hersenbloeding, ze was niet meer te redden er was teveel stuk in haar hoofd.
Die nacht zijn we met zo'n onwerkelijk gevoel uit het ziekenhuis gekomen. Je weet dat dit soort dingen kunnen gaan gebeuren maar als je er voor staat is het allemaal zo ontzettend hard, zo pijnlijk en onwerkelijk. Aan één kant wil je haar nog zo graag bij je houden maar je beseft ook dat ze zo niet had willen wakker worden en dat ze er eigenlijk al niet meer is, we hebben haar allemaal nog kunnen vasthouden en knuffelen hierna hebben de doktoren de machines stopgezet. Zoals ze zelf gezegd zou hebben “C'est la vie”. We hebben haar nog vast kunnen houden maar het waren de machines die haar in leven hielden. Ik heb nog even op haar buik gelegen en als een klein kind bij haar liggen huilen. Ik had nog zo graag wat tegen haar willen zeggen.
Die nacht hebben we met een kaars aan een borrel op haar gedronken en paps zat er bij met aan een kant het harde besef en aan de andere kant als of ze elk moment weer binnen zou komen lopen. Het voelt ook allemaal onwerkelijk voor ons, ondanks dat we vrede hebben met de beslissing komt de harde werkelijkheid zo ongelofelijk hard aan. Je maakt het mee bij vrienden maar als je er in ene zelf voor staat is dat niet te bevatten. Mijn lieve levenslustige mooie super slimme mams is er gewoon niet meer. Toen wij die nacht thuis kwamen en naar de hemel keken was deze gitzwart met één fonkelende ster, zo nuchter als ik ben zo perplex was ik toen, echt maar één ster.
Ik heb me nooit beseft hoeveel steun je uit het condoleren en het medeleven haalt, het heeft mij en de familie enorm veel troost en steun gegeven. Wij kijken terug op een heel mooi, waardig en liefdevol afscheid. Het heeft ons enorm verrast dat wij van zo velen steun en medeleven kregen, dit heeft ons heel goed gedaan. De confrontatie dat mijn mams ook bij zo veel anderen zo geliefd was voelt zo goed. Het medeleven van iedereen naar ons toe die onze mams niet gekend hebben maar er waren als steun voor ons is zo overweldigend, dit heeft mij zoveel kracht gegeven.
Het maakt het verdriet niet minder maar haalt de harde kantjes er iets vanaf. Mijn mamsje zou apetrots geweest zijn als ze had geweten dat wij het op deze manier hebben gedaan. Ze hield van gezelligheid en rühring. Wij hebben op de laatste (vrijdag) avond met de familie nog een borrel bij haar gedronken en op haar geproost dit was een mooi moment, een mooie afronding hierna hebben we samen de kist gesloten. De uitvaart op zaterdag was verdrietig maar mooi, precies zoals wij het gewild hebben. De gesproken teksten door mijn zusje, mijn zoon en manlief waren een mooie verwoording van ons gevoel. De pastor heeft de informatie van ons heel mooi verwerkt en conform onze wens ook niet te zwaar gemaakt. Hij heeft heel mooi verwoord hoe mamsje was. Het is vreemd hoe sterk en accuraat je kunt zijn op zo'n verdrietig moment, als je ziet wat er in een week na het overlijden allemaal op je afkomt en hoe je lichaam en geest als een automatische piloot de boel regelt.
Er komt nu een tijd dat we het moeten gaan plaatsen en dit zal met een lach en een traan gaan. Missen zullen we haar altijd maar de mooie herinneringen die wij aan haar hebben koesteren wij. Ze hield van lachen en vrolijkheid, een neef verwoordde het heel mooi met de tekst: “dé voortvarende en kritische die met een eenvoudig handgebaar de onzin van sommige dingen of uitspraken aan de kant kon schuiven. In mijn huis geen hersenkronkels.” In ene besef je hoe kwetsbaar een mensenleven is en hoe belangrijk het is eerlijk, oprecht en met gevoel in het leven te staan. Je beseft in ene dat je er in je drukke jachtige leven vaak aan voorbij gaat, het maakt het wrang dat je pas bij het verliezen van een dierbare weer even met je beide benen op de grond gezet wordt.
Mij heeft het geleerd dat wanneer iemand om je heen een dierbare verliest het heel belangrijk is om je blijk van medeleven te geven, het geeft je zoveel kracht.
Nu ben ik 5 1/2 week verder en het doet zo'n pijn! Het lijkt wel of het verdriet steeds zwaarder wordt. Ik weet gewoon niet hoe ik met dit verdriet moet handelen. Je kan niet zeggen het komt wel goed, op sommige momenten verscheurt het mij en overvalt het me. Je gaat door voor de kinderen en paps maar wat is dit een enorm moeilijk te bevatten iets.
. 