machteloos het verdriet zien

Paul

26-05-2008 15:20

November 2007 overleed een vriend die ik 52 van mijn 54 jaren kende. Ook zijn vrouw is mij heel dierbaar geworden door al die jaren. Ik zie haar zo diepe verdriet en het gemis. Ik wil haar zo graag helpen en bijstaan maar ik voel een enorme machteloosheid. Ik heb weliswaar beide ouders verloren, maar het is zo moeilijk om in het verdriet van een ander te kunnen stappen. Jos brink zegt dat ieder verdriet uniek is en hij heeft meer dan gelijk. Mijn verdriet om een verloren vriend is heel anders dan het verdriet van zijn vrouw om het verlies van haar partner, haar maatje.

Woorden zijn vaak niet genoeg om iets uit te drukken naar de nabestaande. Een suggestie, hoe goed bedoeld, kan zomaar verkeerd overkomen. Daar moet je zo voorzichtig mee zijn. Ik weet het, de machteloosheid staat in geen verhouding tot het verdriet dat de ander ervaart, maar het is zo moeilijk.

Hélène

27-05-2008 17:57

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je de vrouw van je vriend de ruimte en de tijd geeft om met haar eigen verdriet om te gaan. Dat zal zij op haar eigen manier en in haar eigen tempo doen. Dring jezelf daarin niet op, maar laat haar hoogstens weten dat ALS zij je nodig heeft, je er tot op zekere hoogte voor haar kunt/zult zijn. Meer niet. Haar gemis is anders dan jouw gemis. Je hoeft niet “in haar verdriet te stappen”, zoals je het omschrijft. Rouw gaat diep en rouw is vooral persoonlijk. Je bedoelingen zijn ongetwijfeld goed, maar zie je eigen rol daarin bescheiden.