update Gré

Gré

11-05-2008 18:57

Hallo allemaal,
Ik ben Gré, en sommige zullen zich mij nog wel herinneren .
Op 30 Aug 2006 overleed mijn man en maatje Henk aan een hersenvlies ontsteking, zomaar opeens.
mijn wereld storte toen dan ook in.
Ik bleef achter in een gestripte woning, en ook nog de verzorging voor 3 paarden en ander klein spul(erfenis van mijn man).Ik had door alle beslommeringen en
zorgen toen al weinig tijd hier te kunnen reageren, laat staan te rouwen.
Ook ik dacht dat toen dat het leven voor mij over was.
Ben door hele diepe dalen gegaan,maar heb me er weer uit geworsteld.
Juist daarom wil ik proberen een riem onder jullie hart steken door te vertellen dat het mij goed gaat.
Echt! het kan nog best weer een fijn leven worden, je ondanks het grote verlies toch weer rijk te mogen voelen, met dat wat er nog over is,
ik geniet er al weer volop van ja, misschien wel meer dan voorheen.
Het gemis van Henk zal nooit uit mijn leven gaan, dat mag ook niet.
Maar ik hoop dan ook voor jullie, dat als het scherppe er af is, de mooie dingen toch weer zijn glans en kleur krijgen.
heel veel Sterkte!
Gré
chantal

13-05-2008 11:18

Hallo Gré,
Bedankt dat je ons even een riemonder het hart komt steken. Mijn man is op 58 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van pancreaskanker. Op vier maanden tijd was het gedaan en is hij van 90 kg naar 30kg afgetakeld. Gewoon vreselijk.
Ik blijf ook achter met een heleboel dieren. Ik heb namelijk de zorg over 10 friese paarden, drie honden, twee katten, vijf konijnen, drie cavia's, 15 kippen en een haan, 7 ganzen en nog twee vogels. Ik hoop maar dat ik niemand vergeten ben. Ik heb ook nog twee prachtige zonen maar toch staat het leven voor mij stil.
Ik zie nergens nog plezier in en iedere dag dat ik leef is precies een dag dichter bij mijn man. Voor mij hoeft het nu allemaal niet meer en ik zou zo graag ook doodgaan. Ik word gewoon beheerst door het verdriet alhoewel ik mijn best doe om de draad weer op te nemen maar het lukt me niet.
Hopelijk lukt het mij ook zoals het jou gelukt is. Ik zal alvast mijn best doen.
Liefs,
Chantal
anneke

18-05-2008 16:55

ik begrijp niet dat je niet meer verder wil leven. je hebt nog 2 kinderen ,sta daar eens bij stil. ikzelf heb mijn zoon verloren en heb zelfs de wil om door te gaan terwijl dit in mijn ogen nog een stuk erger is! dit wou ik even kwijt.
chantal

20-05-2008 08:33

Je kind verliezen is inderdaad het ergste wat een mens kan meemaken, maar je partner verliezen waar je intens veel van gehouden hebt is ook niet niks.
Kinderen kunnen het gemis van een partner niet opvullen geloof me maar. Zeker niet als ze al de deur uit zijn want dan hebben ze hun eigen leven en dat moet men respecteren. Dus wanneer ik het niet meer zie zitten om nog verder te doen dat denk ik wel dat dat mijn probleem is en verder hoeft er zich daar niemand mee te bemoeien.
Bep

20-05-2008 15:51

Je kind verliezen of de liefde van je leven,( je man of vrouw,) is alletwee heel erg.
Je kan het niet met elkaar vergelijken. Toen mijn stierf zag ik het echt ook niet meer zitten, ik ging door mijn voor 4 teenerkinderen. Hij was 47 jaar.
Toen mijn kleindochter 17 maand oud en kleinzoon 1 dagje oud stierven zag ik het soms ook niet meer zitten, men zei ook tegen mij, je moet door voor hetgeen je nog hebt. (gelul van mensen die niet weten wat het is)
Toen mijn zoon 31 jaar oud stierf vloog de grond onder mijn voeten vandaan, je weet niet wat je overkomt, zei men ook je moet door voor het geen je nog hebt.
Dat wordt altijd gezegd, ik snap het niet, je hebt nog zoveel om voor te leven.
Weet een ander iets van onze gevoelens?
Elk rouwen is anders, van je man,meestal de liefde van je leven je kind of kleinkind of een van je ouders.
Als je, je man verliest en je hebt kinderen, je bent weggeweest kom je toch weer in een leeg huis terecht, als je kind dan plotseling overlijd kun je echt niet met hem delen, je kan niets meer met hem delen, alles moet je zelf doen want de familie doet het niet voor je.
Je kan de ene niet vergelijken met de andere.
Sterkte alle twee.
Groetjes Bep
INGRID

21-05-2008 10:27

Zo zie je maar, Gre is niet de enige die de draad weer opgepakt heeft, jaren geleden was ik hier ook veel. Maar ook ik heb mijn leven weer op orde. Mij zoon van 17 is 7 1/2 jaar geleden verongelukt.Ik heb hulp gehad en kalmeringspillen en heel diep gezeten. Mijn leven zal altjd in het teken staan van het verlies van mijn zoon, en hij is altijd in mijn gedachten, maar ik kan weer genieten van het leven. Er zijn van die dagen zoals zijn verjaardag en sterfdag, die dagen zijn en blijven altijd zwaar.. Gre heeft gelijk, er komt een tijd dan zie de leuke dingen van het leven weer. Heel veel sterkte aan iedereen hier.
Da-Is

15-06-2008 22:47

Verdriet is niet af te wegen, een ieder ervaart dit op zijn manier. Bega nooit de fout dit op een weegschaal te leggen want verdriet is voor een ieder een onmeetbaar verdriet.
Respecteer een ieder die verdriet heeft of het nu een partner, kind of dier is verdriet is verdriet.

update Gré

Gré

chantal

anneke

chantal

Bep

INGRID

Da-Is