Beste Ronald,
Sorry als ik niet onmiddellijk antwoord maar ik doe dit via de pc van mijn werk omdat ik thuis geen computer meer heb en daar ik maar deeltijds werk kunnen er wel een paar daagjes tussen zitten.
Ik heb nog afscheid kunnen nemen van Guido maar dat was ook héél zwaar. Je weet dat je mekaar nooit meer zal terugzien en dat je mekaar vreselijk zal missen maar toch zijn er nog altijd dingen die ik vergeten zeggen ben.
Pijn verdriet en plezier liggen heel dicht bij mekaar denk ik. Ik ervaar dat zelf ook . Ik probeer nu na drie maanden mijn leven terug op te nemen en zoek de mensen op van “vroeger” (want anders raak je wel in de vergeetput) maar het is toch compleet anders. In ons groepje zit ik ook wel te lachen maar de innerlijke pijn is dan precies nog erger. Ik kan het niet uitleggen hoe het voelt. Soms wordt het me ook ineens te veel en moet ik gewoon “vluchten”. Dan kom ik thuis en neem zijn urne vast en huil ik verschrikkelijk. Steeds vraag ik mij af wat voor zin mijn leven nog heeft zonder hem. Ook wanneer ik onze paarden verzorg stel ik mij die vraag. Die vakantie zal je misschien niet slecht doen maar het zal ook hard zijn denk ik want je zal je schuldig voelen t.o.v. je vrouw omdat jij nog op vakantie kan gaan en zij niet meer. Maar of je nu op vakantie bent of niet het blijft een harde noot om te kraken en we moeten verder hoe moeilijk het ook is, want ze komen spijtig genoeg nooit meer terug.
Misschien kan je een kledingstuk van haar meenemen zo heb je dan het gevoel dat zij bij jou is. Ik slaap ook iedere nacht met een pull van Guido in mijn armen.
Zo vraag ik me ook af of ik op 31 mei naar een feest moet gaan. Ik weet het ook nog niet. Ik wil het ergens wel en langs de andere kant ook weer niet.Pfff meestal denk ik “als ik op die manier verder moet leven met al dat verdriet dan hoeft het voor mij toch ook niet meer”.
Het is heel moeiljk om verder te leven zonder de persoon die je lief had maar ik denk of liever hoop dat ze toch bij ons zijn als is het dan niet meer zoals we het willen.
Misschien zal die vakantie je toch goed doen want als je vrouw nog maar een week begraven is dan heb je het nu nog druk. Het grote gemis komt nog want in het begin komen er nog veel mensen over de vloer en heeft iedereen nog “medelijden” maar na een maand wordt er automatisch van je verwacht dat je gewoon verder doet alsof er niets gebeurd is. Iemand die niet hetzelfde meegemaakt heeft kan dat niet snappen maar zo is het. De mensen zijn gewoon hard.
Liefs en sterkte,
Chantal
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
