bijna iedereen verloren

tanja

28-03-2008 15:21

21 jaar geleden ben ik mijn beide ouders verloren, allebei in dezelfde maand.
Ze hebben zich beide doodgedronken. Ik kwam toen bij oom en tante terecht en daar mocht ik er geen woord over zeggen. Ik heb dit ook nooit kunnen verwerken. Dagelijks ben ik ermee bezig ik voel me erg schuldig. Twee jaar geleden zijn ook mijn oom en tante overleden. Dagelijks kwam ik bij mijn opa en oma vanaf mijn 7e tot mijn twintigste. Ook die zijn overleden. Ik ben nu nog alleen over. Ik heb nog twee vriendinnen en ben bang ook hun kwijt te raken. Graag zou ik willen weten hoe ik deze rouw moet verwerken
Hélène

29-03-2008 15:27

Lieve Tanja,
Wat jij tot nu toe hebt meegemaakt is eigenlijk meer dan een mens kan dragen. Zoveel mensen om je heen verloren, zo alleen over. Dat je bang bent om ook je twee vriendinnen nog kwijt te raken is goed voor te stellen, je bent al zo vaak met de dood geconfronteerd. …
Eén ding kan ik je met overtuiging zeggen: je schuldig voelen over het lot van je ouders is niet goed. Je ouders hadden een eigen verantwoordelijkheid, naar zichzelf, naar hun kind(eren). Zij hebben zichzelf door drank te gronde gericht, daar heb jij in geen geval schuld aan, houd dat jezelf goed voor ogen.
Je vraagt hoe je al deze rouw moet verwerken. Daar is eigenlijk helemaal geen recept, geen methode voor. Elk mens is anders, elke vorm van rouw is anders, ieders omstandigheden zijn anders. Rouw gaat heel diep, rouw doet pijn en rouw gaat, denk ik, nooit helemaal weg.
Probeer van de omgang met je vriendinnen te genieten, ook al begrijpen ze misschien niet altijd wat je bezighoudt. Jij leeft nú, jij moet voort. Probeer heel langzaam voor jezelf iets op te bouwen van kleine dingen waarvan je wél genieten kunt. “Voor jezélf ”, zeg ik met nadruk, want jij bent dat waard. Jij bent jij, weliswaar met een enorm zwaar verleden, maar met een “open” heden. Het zal met vallen en opstaan gaan, maar uiteindelijk kan het je sterker maken. Ik wens je van harte toe dat je de kracht krijgt om dat te realiseren en gun jezelf ook de tijd daarvoor.
Mocht je voor je gevoel toch echt vastlopen en geen perspectief zien, aarzel dan niet om -via je huisarts- om hulp te vragen. Een mens heeft soms een duwtje nodig….
liefs,
Hélène
tanja

30-03-2008 12:23

Beste helene ik wil je heel erg bedanken voor je goede adviezen. Ik probeer inderdaad wel zoveel mogelijk te genieten van kleine dingen. Maar het blijft knagen, daar moet ik mee leren omgaan. Je raakt een beetje je identiteit kwijt.
Maar ik heb verder een goed leven en daar ben ik dankbaar voor.
liefs tanjaHélène schreef:
>
> Lieve Tanja,
> Wat jij tot nu toe hebt meegemaakt is eigenlijk meer dan een
> mens kan dragen. Zoveel mensen om je heen verloren, zo alleen
> over. Dat je bang bent om ook je twee vriendinnen nog kwijt
> te raken is goed voor te stellen, je bent al zo vaak met de
> dood geconfronteerd. …
> Eén ding kan ik je met overtuiging zeggen: je schuldig voelen
> over het lot van je ouders is niet goed. Je ouders hadden een
> eigen verantwoordelijkheid, naar zichzelf, naar hun
> kind(eren). Zij hebben zichzelf door drank te gronde gericht,
> daar heb jij in geen geval schuld aan, houd dat jezelf goed
> voor ogen.
> Je vraagt hoe je al deze rouw moet verwerken. Daar is
> eigenlijk helemaal geen recept, geen methode voor. Elk mens
> is anders, elke vorm van rouw is anders, ieders
> omstandigheden zijn anders. Rouw gaat heel diep, rouw doet
> pijn en rouw gaat, denk ik, nooit helemaal weg.
> Probeer van de omgang met je vriendinnen te genieten, ook al
> begrijpen ze misschien niet altijd wat je bezighoudt. Jij
> leeft nú, jij moet voort. Probeer heel langzaam voor jezelf
> iets op te bouwen van kleine dingen waarvan je wél genieten
> kunt. “Voor jezélf ”, zeg ik met nadruk, want jij bent dat
> waard. Jij bent jij, weliswaar met een enorm zwaar verleden,
> maar met een “open” heden. Het zal met vallen en opstaan
> gaan, maar uiteindelijk kan het je sterker maken. Ik wens je
> van harte toe dat je de kracht krijgt om dat te realiseren en
> gun jezelf ook de tijd daarvoor.
> Mocht je voor je gevoel toch echt vastlopen en geen
> perspectief zien, aarzel dan niet om -via je huisarts- om
> hulp te vragen. Een mens heeft soms een duwtje nodig….
>
> liefs,
> Hélène
Wim

31-03-2008 01:20

Hallo Tanja,
Met de dood van je ouders 21 jaar geleden ben je al vroeg de wortels van je levensboom verloren. Ik kan me indenken dat dit aanvoelt als een stuk verlies van je identiteit, van wie je bent. Met later ook nog het verlies van een oom en tante en opa en oma ben je zo ongeveer heel je familieroots kwijt. Het is heel jammer dat je destijds verboden is te praten over de dood van je ouders. Bij verwerken hoort juist dat je kunt praten over wat het allemaal met je gedaan heeft, wat er in je omgegaan is. Je merkt dat het wringt, ook al heb je nu een goed eigen bestaan opgebouwd. Misschien heb je al iets kunnen delen met je vriendinnen? Door het verlies van zoveel mensen om je heen kan ik me voorstellen dat je bang bent nog meer mensen te verliezen die iets/veel voor je betekenen op dit moment.
Dat is ook niet iets wat je zomaar van je af kunt zetten. Ik denk wel dat het belangrijk is voor je verdere leven en toekomst dat je met het verleden zodanig zult kunnen omgaan dat je ook van dat schuldgevoel afkomt. Het vraagt om mensen met wie je in groot vertrouwen en echt luisteren en de tijd nemen een stuk met je mogen/kunnen/durven teruggaan in wat geweest is. Ik hoop dat je zulke mensen kunt vinden, nogmaals, dat is enorm belangrijk om vrij te worden van wat je met je meedraagt en wat toch als een last op je drukt. Heel veel sterkte! Wim.

bijna iedereen verloren

tanja

Hélène

tanja

Wim