wat is een dag?

loeskoene

03-03-2008 00:41

Wat is een dag,een maand een jaar?
Ik voel me leeg,mis je,ieder moment.
Lieve Lex,ik heb me aan onze belofte gehouden.
Ik ga verder met mijn leven,heb nu een baan.
dit geeft afleiding,maaaaaaaar ik zou de klok willen terugdraaien.
het leven met jou was een groot feest,iedere dag weer.
kon ik nog maar even bij je wegkruipen,je armen om me heenvoelen!
maar ik moet flink zijn,ik mag niets laten merken, moet blijven lachen,maar mijn allerliefste schat, jij was de liefde van mijn leven en ik heb me nooit gerealiseerd dat het leven zonder jou zo zwaar zou zijn.
16 april is het 2 jaar geleden.
oke ik doe mijn ding,sta op,werk en ga weer naar bed.
maar het leven zal nooit meer hetzelfde worden!
en hoe kan ik onze kinderen helpen?
ze hebben zoveel verdriet.
ik weet me geen raad!
help me please!
anke

04-03-2008 09:37

Gisteren was ik in het bos.
Opzoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee omgegaan waren.
Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: “Dat kan ik niet want ik mis een tak”.
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.
De derde boom was ook geschrokken van de pijn.
Hij had gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd:
“Dit jaar niet”.
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu zei de boom: "Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen.
Ziet u mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort".
En het derde jaar dat de zon terugkwam sprak de boom; “Ja zon , laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien”.
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien.
De plek van de wond moest ik zoeken.
Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden.
Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.
——————————————————–
(evert landwaard)
lieve Loes
een dag is niets in vergelijking tot de verandering die er in je leven heeft plaatsgevonden.
lieve Loes wees niet te hard voor jezelf he!!!
een knuffel voor jou
anke
Hélène

04-03-2008 22:58

Lieve Loes,
Elk woord van wat je schrijft is een herkenning voor me. Voor mij is het nu pas een half jaar geleden, maar het gemis doet alsmaar meer pijn. 's Morgens wakker worden met een lege plek naast je, de dag door in je eentje, je doet je best, maar alles alléén. Er is helemaal niets áán.
Ik denk vaak: “waren we maar met z'n tweetjes tegen de vangrail gereden”.
Ach, er zijn ook wel goede dingen, bij jou je kinderen, bij mij kleinkinderen (niet eens echt van mezelf, maar ze houden van me), de band met zijn kinderen is goed, dat is het allemaal niet.
Op deze prikpagina lees ik heel veel over overleden ouders, broers, zusters. Daar herken ik me zo weinig in. Je partner kwijtraken is zo ánders, zo'n amputatie.Daarom reageer ik ook eigenlijk niet meer. Je weet dat als je volwassen bent je ooit je ouders zult verliezen, dat is de loop der dingen. Maar als degene naast je er niet meer is…..
Loes, een dikke knuffel,
Hélène
Dick

08-03-2008 01:37

Beste Loes,
Ik kijk niet regelmatig meer op het prikbord, maar vond jouw bericht en wilde daar toch even op reageren. Ik werd getroffen door het feit dat jij nog altijd zoveel verdriet hebt om het gemis van Lex.
Dat jij onvoorwaardelijk van hem hebt gehouden was al duidelijk, maar wordt opnieuw bevestigd door de manier waarop je over hem schrijft
He is ook verschrikkelijk, wanneer je je levenspartner moet missen, terwijl je daar zo gelukkig mee was en volkomen met elkaar verweven.
Inmiddels is ook voor mij een jaar verstreken na het overlijden van mijn lieve vrouw.
Ik weet nu ook dat voor rouwen geen termijn staat.
Van harte hoop ik dat je baan je wat afleiding zal geven en misschien fijne collega's die je een beetje kunnen opvangen.
Koester de fijne herinneringen Loes, die je aan Lex hebt. Hopelijk zullen deze herinneringen je een beetje helpen om de toekomst weer iets beter aan te kunnen.
Van harte wens ik je het allerbeste
Dick
loeskoene

10-03-2008 01:55

Lieve Anke
De tranen lopen over mijn wangen .
Dit gedicht maakt zoveel los!
ik wil het verdriet niet toelaten,ik moet toch sterk zijn?
ik ben toch al mijn takken verloren?
De takken van Liefde ,Geborgenheid en van Vreugde.
weet je ik heb zón schuldgevoel,ik had gedacht dat ik Lex beter kon maken met goede verzorging,veel vers fruit,maar niets heeft geholpen,5 jaar lang!!!
hard voor mijzelf?
ik heb het gevoel dat ik het helemaal fout heb gedaan!'
sorry
loeskoene

10-03-2008 02:08

Lieve Hélené
Dank je wel voor je lieve woorden.
Mijn kinderen zijn ook niet echt mijn kinderen.
2e huwelijk,maar het voelt wel alsof ze van mij zijn.
en ook de 4 kleinkinderen.
Gelukkig storten ze hun hart bij mij uit.
maar ik voel me zo waardeloos,ik denk dat ik ze niet kan helpen om het verlies van hun vader te verzachten.
maar misschien ook wel??
Ik doe vrolijk,stuur hun leuke foto's van hem en vertel over de vrolijke dingen in ons leven.
ze zeggen dat ze erg blij zijn dat ik niet bij de pakken ga neerzitten {ze moesten eens weten!}
voor jou een dikke kus en we houden contact.
Liefs van Loes
loeskoene

10-03-2008 02:24

Hallo Dick
Ik weet dat je jouw Wil net zo mist als dat ik Lex mis.
Wat moet ik zeggen?
Geef het een plekje?
ik haat die woorden!!
moeten we ze hier of daar zetten?
in welke hoek?
of welke kamer?
Mijn huisarts zegt :het gaat over!!
Wanneer en waar kan ik me melden??
ik vind het zo oneerlijk!!
maar we moeten verder en voor mij is werken de beste theraphie,
ik heb geen tijd meer om na te denken.
afleiding is erg goed.
wens je het allerbeste ,
Loes
ada

10-03-2008 22:30

lieve loes je verdriet is groot maar de herrineringen zijn zo kostbaar omdat jij voelt en weet wat liefde is daarom is het gemis ook zo hevig maar toch ook iets om dankbaar voor te zijn dat je dat met je allerliefste hebt gevoelt ik ben nu 4 jaar verder na overlijden van mijn lieve man mis hem nog iedere dag en de kinderen ook maar ben ook dankbaar voor die mooie herringeringen voel soms nog zijn warmte zijn lach en alles wat hij ons heeft gegeven maar die pijn blijft altijd bij de gedachten aan het moeten missen van die lieve man en vader wens je veel sterkte en denk aan je groetjes ada
anke

11-03-2008 08:24

Lieve Loes
anke

11-03-2008 13:47

lieve Loes
ging geloof ik niet helemaal goed.
weet je wat ik denk er blijven misschien altijd wel momenten , die we anders hadden willen doen.
Als je met zoveel liefde gezorgd hebt !!!!!
Je hoeft even niet sterk te zijn en verdriet te verdringen.
dood is niet keerbaar en doet pijn ben er van overtuigd dat je dat voelt in elk vezeltje van je lijf , zeker als mensen zo dicht naast je staan.
maar Loes pfff hoor mij nou , ik denk ook dat het nodig is om al die gevoelens die je hebt , van gemis , verdriet , boosheid , mss wel woede , schuldgevoel,noem maar op te doorleven, pas dan kan je de bergen die je moet verzetten , langzaam weer gaan beklimmen.
Lieve Loes ik denk aan je.
liefs anke

wat is een dag?

loeskoene

anke

Hélène

Dick

loeskoene

loeskoene

loeskoene

ada

anke

anke