Mijn moeder is dichtbij mij

Maryn

27-01-2008 15:52

Hallo
Ik ben Maryn
Ik las hier eerder een berichtje over je dierbare nog om je heen voelen.
Dat maak ik ook mee.
Ik verloor mijn moeder aan een acute hartaanval, nu bijna 2 jaar geleden.
Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen toen ze nog leefde.
Dit was alleen al een enorme shok voor mij maar ook voor de rest van de familie en vriendenkring.
Dagelijks voel ik haar nog steeds om mij heen.
Daar kan ik echt niet omheen.
Of beeld ik mij dat in ? Hoe zit dat ?
Wil ik het zo graag dat ik het ook echt voel en denk dat ze werkelijk om mij heen is ? Bestaat er toeval ?
Is er toch iets na de dood dat nog “doorleefd ” bij onze dierbare ?
Maken zij contact met ons, of proberen dat, bij die nog leven ?
Zijn de dierbare echt nog om je heen als ze overleden zijn?
Of wil ik het TE graag dat ze er nog wel zijn ???
Zoveel vragen heb ik, altijd nog ???????
Zoveel meegemaakt sinds het overlijden van mijn moeder, dat ik denk er is meer tussen hemel en aarde, wat ik daarvoor niet zo sterk ervaarde.
Ik vind het wel erg fijn dat ze mijn reis met mij meemaakt, zo zie ik dat althans en ook niets liever dan dat, dat dat zo is !
Mijn vader is 20 jaar geleden overleden in het ziekenhuis.
Ook hem betrek ik er steeds meer bij.
Vader /dochter contact was trouwens niet geweldig.
Wat hij zei was de waarheid, kon niet over gediscuseerd worden, punt uit.
Zo jammer !!!
Dat verwijderd het contact met elkaar.
Hij werkte zo hard voor zijn gezin met 8 kinderen.
Ik durf ook niet echt afscheid te nemen van mijn moederen nu ook vader , omdat ik zo bang ben hen Echt te verliezen, echt kwijt te zijn.
Wat graag zou ik mijn moeder bijv. nog 1 dag bij mij hebben en nog te kunnen zeggen wat ik wil zeggen, daar zou ik alles voor over hebben.
Ik heb schuldgevoel die ik zo graag met haar wil uitspreken.
Helaas heeft dat niet kunnen gebeuren toen ze nog leefde.
De geschikte timing daarvoor kwam maar niet.
Ik moet zeggen dat ik wel heel erg anders naar de wereld ben gaan kijken, doordat ik dit meemaak.
anke

27-01-2008 21:14

lieve Maryn
Onze doden zijn niet stil.
En weet je er komt een moment dat je bemerkt , dat je meer met je ouders zal praten dan dat jr vroeger deed.
Misschien kun je een brief schrijven gericht aan jouw mams .
Schrijf wat je haar wil vertellen , dan raak je een stukje van je emotie kwijt.
Je paps (ondanks je niet zo sterke relatie )en je mams zullen altijd dichtbij zijn,al zijn ze niet meer tastbaar , ze zullen nooit van je verwijderd raken , daar waren die lijntjes veel te sterk voor.
Heel veel sterkte toegewenst .
Verlies verwerken is net het beklimmen van een hoge berg.
groetjes anke
Maryn

29-01-2008 20:04

Hallo Anke
Dank je wel voor je lieve reactie, Anke.
Weet je, dat bemerk ik ook steeds meer dat ik nu veel meer metname met mijn moeder praat.
Dat had ik zo graag gedaan toen ze nog leefde maar het juiste moment kwam er maar niet voor.
Of ik durfde er niet over te praten, ik was zo bang of ik haar zou kwetsen met wat ik zou zeggen wat misschien ook weer helemaal onterecht is ??? Want misschien hadden we juist wel heel open met elkaar kunnen praten ???
Mijn moeder moest jaren geleden, toen ik nog jong was, een tijdje in het rusthuis verblijven, dat vond ik zo erg !
Ik denk dat het daar begonnen is dat ik haar juist daarna steeds meer ben gaan beschermen, en haar vooral niet extra te belasten met mijn dingen van het leven waar ik mee worstelde.
Ook ons leeftijdsverschil van 40 jaar heeft tussen ons in gestaan, denk ik.
Er waren zoveel taboes waar je niet over praten kon, zo jammer eigenlijk.
Ik heb al het een en ander geschreven, dat begon al in die dagen dat ze gestorven was en wij het geluk hadden haar al die dagen nog bij ons thuis te mogen hebben.
Dat is ook zo'n dierbare tijd !!!
Wij als familie zijnde hebben alles zelf kunnen doen voor mijn moeder dat is zo FIJN !
Ik kom uit een groot gezin. Ik heb 7 broers, 5 schoonzussen en 15 neven en nichten.
Dat wat ik toen heb geschreven heb ik bij mijn moeder in haar kistje gelegt en is met haar meegegaan.
Verder heb ik ook in een speciaal boekje het een en ander opgeschreven.
Dat neemt niet weg dat ik elke dag aan haar denk, zoals ook aan mijn vader, met nog steeds de nodige emoties.
Zo voel ik zoveel verdriet en pijn van het verlies want ik ben een deel van mijzelf kwijt geraakt en zo probeer ik weer kracht te halen uit een foto waarop mijn moeder lacht.
Ik voel inderdaad nog altijd die band die ik met haar heb.
Bij mijn moeder meer dan mijn vader omdat ik een veel beter contact met haar had.
Verder heb ik ook in een speciaal boekje het een en ander opgeschreven.
Het lijkt wel of mijn moeder en ook mijn vader door de dag heen signalen aan mij doorgeven dat ze er zijn.
Bijv. doordat ik hun initialen vaak zie staan op een kentekenplaat van een auto of motor.
De X staat er vaak bij van, ik geef je een zoen ( ik sloot mijn e-mail vaak af met een paar XXX als ik mijn moeder mailde )
Hoe vaak ik niet hun geboortejaar, leeftijd van sterven, hun naam, etc. tegen kom
Een tikkende klok hoor. En zo kan ik wel doorgaan.
Sinds mijn moeder gestorven is krijg ik een bonte specht in de tuin, daarvoor NOOIT ! Het 2e jaar na overlijden kwam de specht weer !
Ik heb zelfs het vrouwtje en de jongen van de specht mogen zien en dat de ouders de jonge voerde voor mijn ogen, dit zelfs kunnen fotograveren.
En wat is er zo bijzonder aan een specht ?
De lievelingskleur van mijn moeder is rood, een bonte specht heeft rood op 2 plaatsen van zijn lijfje.
Het lied van Marco Borsato, ROOD, is voor mij een heel belangrijk lied.
Er staat zoveel in die tekst dat op mijn moeder en mij slaat, van begin tot eind.
Ik heb mijn moeder voor het laatst levend gezien toen we in dat weekend samen een etentje hadden en we dronken allebei een wijntje, doen we anders NOOIT.
We hadden het zo fijn en gezellig.
De tekst van Marco : Vandaag is rood, Gooi de loper uit, en drink een goed glas wijn, Pluk de dag want het kan zo ineens de laatste zijn. ( dat is zo waar als wat !) Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij…..
Zie je ik kan wel doorgaan en doorgaan……………………………………………
anke

29-01-2008 20:57

Lieve Maryn
Goed afscheid nemen is o zo belangrijk!
Niets is mijn vreemd en ik vind het ontzettend mooi om te lezen wat je mag ervaren.
Veel herkenning overigens ook. Mijn vader overleed acht maanden na mijn moeder.(2004 en 2005)
Ik zal je niet overstelpen met ervaringen ,maar deze was voor mij het meest opvallend.
Op een mooie zomerdag ,windstil ging ik naar de plek van mijn ouders, zijn zijn beide begraven en liggen in nabijheid van allerei kindgraven.
Ik ontstak de kaarsjes in de lantaarns , met reden om hen in het licht te zetten.
Windstil begonnen ineens alle molentjes op de kindgraven te draaien .
nou…….
Maryn
ik wens je heel veel kracht om jouw verliezen te verwerken.
groet van Anke
Maryn

29-01-2008 21:25

Hallo Anke
Ja dat is zeker ook een bijzondere ervaring die jij hebt meegemaakt Anke !!!
Erg mooi om te lezen wat iemand anders meemaakt in deze situatie, die zo moeilijk is zo nu en dan althans voor mij.
Overigens ik vergeet jou te condoleren met jou dierbare verlies, Anke.
Neem mij niet kwalijk.
Als ik had geweten wat een intense inpackt het kan hebben om een dierbare te verliezen zoals ik dat nu beleef, had ik een paar dingen wel anders willen doen toen die dierbare nog leefde.
Ik denk vaak, had ik nog maar dit en had ik nog maar dat gedaan voor diegene die er niet meer is …………………….
Ik heb een vraag over het boek: Leven zonder ouders.
Je hebt jou verhaal laten plaatsen in dat boek.
Ik ben niet zo'n geweldige schrijfster, haal vaak het heden en verleden doorelkaar.
Weet jij iemand die kan helpen met het goed nederlands schrijven ?
Lieve groet van Maryn

Mijn moeder is dichtbij mij

Maryn

anke

Maryn

anke

Maryn