sterfdag broer

  • Wim

    Vandaag is het de eerste sterfdag van mijn middelste broer. In de vroege ochtend van 12 op 13 januari 2007 is hij dood gevonden, een gesprongen slagader. Wij hadden amper contact, soms een telefoontje. Ik heb vrijdag met een etagenote in het huis waar hij gewoond heeft het graf bezocht, een bloemetje neergelegd, wat stil-gezeten en stil-gestaan. Daarna bij een hapje eten bijgepraat, waarbij de etagegenote me nog wat dingen vertelde die ik niet wist. De dag na zijn sterven heb ik de dagstaten van de thuiszorg gelezen en het bleek dat hij vooral het laatste half jaar niets meer kon, en ook niet meer wilde. Met zijn 55 jaren was hij lichamelijk al helemaal op. Dat en al het andere maakt dat ik geloof dat de dood hem verlost heeft van alles wat hem tot last was, en dat hij nu in vrede is. Het afgelopen jaar heb ik wel veel moeite gehad met het gegeven dat we als broers weinig voor elkaar hebben betekend, en dat ik niet meer contact heb gezocht. Maar zoals een lied zegt “Je kunt de klok en de tijd niet terugdraaien”. Vandaag zal ik mijn broer nog op verschillende momenten gedenken, maar vrijdag was met de ontmoeting en het horen van stukjes levensverhaal toch ook heel waardevol. Wim.

  • Hélène

    Weet je Wim, als ik dit zo lees, komt het me voor dat je, nu je broer er niet meer is, méér met hem bezig bent dan toen hij nog leefde. Let wel, ik ken jullie omstandigheden en onderlinge verstandhouding niet en ik oordeel ook absoluut niet, maar is jouw bericht misschien niet een stille waarschuwing van: kijk wat verder om je heen, wees je bewust van degenen die je nodig hebben, voor je het weet kan het te laat zijn? Juist dat laatste is zo onherroepelijk. Spreek uit ervaring over een zoon, die zich -om uiteindelijk niets- distantiëerde van zijn vader (mijn man) en hierin nooit meer iets goed kan maken. Ik maak me zorgen om hem, er is zoveel kapot wat nooit hersteld zal kunnen worden. Je denkt “ach, dat komt nog wel”, totdat de dood er een onverbiddelijke streep achter zet. En dan is het voor altijd te laat.

    Ik ben blij voor je dat je na de dood van je broer toch nog wat “stukjes op z'n plaats” hebt weten te leggen, dat kan jou helpen om met zijn dood verder te leven, er vrede mee te hebben.

    Hélène

  • Wim

    Dag Hélène,

    Bedankt voor je reactie. Op de achtergrond speelt wat je schrijft wel mee. In mijn werk maak ik deze situaties regelmatig mee, en dan denk je: dit laat ik niet gebeuren, maar toch gebeurt het en staat er ineens politie voor je deur met een overlijdensbericht… Groet van Wim.

  • yvon

    Hoi Wim,

    Broers/zussen die uit elkaar groeien als volwassenen zijn -helaas- bijna normaal te noemen; ‘t vergt wederzijdse inspanning om goed en regelmatig contact te houden. Je moet een verwaterde relatie dus niet als uitsluitend jouw ’schuld' zien en je daar rot over voelen. Soms lopen dingen zoals ze lopen …..door keuzes of het lot…

    Wees niet te hard voor jezelf; dat wil ik je graag op het hart drukken…

    lieve groet,

    Yvon

  • anke

    het eerste sterfjaar blijft bijzonder.

    liefs anke

  • catharina v willes

    lieve sjoerd ik mis je elke dag