Hoi Cyril,
Inderdaad eerst maar duimen dat je vader de operatie goed doorstaat. Maar het is wel spannend zoiets.
Overmorgen is het een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Zij heeft haar lichaam ter beschikking van de wetenschap gesteld. Op dit moment ben ik heel erg bezig met haar en alles wat er toen mee samen hing. Ik zal proberen antwoord te geven op jouw vragen. In ieder geval hoe ik het ervaren heb.
Mijn moeder had de wens om haar lichaam ter beschikking te stellen mede doordat ze de ziekte MS had, maar ook omdat mijn opa en oma dit ook zo hebben gewild en mijn vader ook deze wens heeft. Dus het aanmelden en dat soort dingen waren allemaal geregeld.
Op het moment dat ze overleed heb je 24 uur de tijd om afscheid te nemen. Binnen deze 24 uur wordt het lichaam opgehaald. Dit is natuurlijk heel kort.
Omdat ik behoefte had aan een afscheidsdienst en omdat mijn vader niet daarna nog een dienst wilde houden hebben we binnen die 24 uur ook nog een afscheidsdienst gehouden. Waar mijn moeder dus nog bij was, dus dat was nog wel heel fijn dat het zo geregeld kon worden. Dit is een hoop gebel en geregel om met al die mensen in contact te komen die nog afscheid van haar wilden nemen. Het heeft ons een heleboel gescheeld om van te voren een draaiboek te hebben. Er lag al een verhaal op de plank, een adressenlijst van de mensen waarmee contact opgenomen moest worden, vanwege een eerdere periode waarin we dachten dat we afscheid van haar moesten nemen.
Maar ondanks alles was/is het wel allemaal een beetje onwerkelijk. Binnen 3 dagen was ze overleden, was er een dienst geweest en moest haar kamer in het verpleeghuis leeggehaald worden. En dan is het klaar. Behalve emotioneel dan. Er is niets meer en er komt ook niets meer. Het gaf mij een beetje het gevoel alsof ze nooit bestaan had. Of ze zo van de aardbodem verdwenen was. Dit vind ik nog steeds wel een heel moeilijk punt. Dit komt ook omdat er binnen de familie eigenlijk niet meer over haar wordt gesproken.
Er is dan ook geen plekje waar je heen kunt gaan. Dat is wel iets wat ik mis. Ik weet niet of ik er heel vaak geweest zou zijn maar er zijn toch wel momenten geweest dat ik graag gewild had dat er een plekje zou zijn. Zoals de eerste keer de dag dat ze jarig zou zijn geweest, of moederdag etc.
Ik heb voor mezelf iets van haar wat me heel dierbaar is en daarmee gedenk is haar op speciale dagen en wanneer ik het zelf even heel moeilijk heb omdat ik haar mis.
Of rouwverwerking lukt? Volgens mij gaat dat net als bij een ander met de nodige ups en downs. Er zijn momenten dat ik het even heel erg moeilijk heb, maar ik probeer wel zo goed mogelijk mijn leven door te leven.
Voor mezelf heb ik gesteld dat het haar omhulsel is wat nu bij de wetenschap ligt, haar ziel is op het moment dat ze overleed uit haar lichaam gegaan. Bovendien heeft ze een plek in mijn hoofd en in mijn hart en dat is voor mij het belangrijkste waar het om draait. Het blijft een feit dat ik haar mis, hoe dan ook.
Ik kan wel aanraden om met de familie rond te tafel te gaan zitten en erover te praten hoe een ieder dit voor zichzelf ingevuld zou willen zien. En dat jullie dan op zo een manier afscheid nemen dat ieder van jullie (al dan niet met zijn lichaam er nog bij) hier met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Nogmaal ons heeft het heel veel gescheeld dat wij al een soort van draaiboek hadden liggen. Juist omdat er zo weinig tijd is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat het verhaal een beetje duidelijk is. Vooral omdat ik zelf nu ook best moeilijk zit, maar ik wilde hier toch op ingaan. Ik zal best nog het een en ander vergeten zijn, maar als je nog vragen hebt stel ze maar gerust.
Sterkte en groetjes,
Iris
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
