mijn broer verloren

jacolien

04-12-2007 14:17

hallo, mijn naam is Jacolien en ik ben 18 jaar. ik ben op 31 maart 2007 mijn broer verloren.
ik weet het nog goed. 2 weken voor dat hij overleed had hij erge pijn aan zijn rug en tintelingen in zijn handen, toen zijn we ook naar de dokter geweest.
De dokter zei dat het hyper ventilatie was. ja je gaat niet denken dat een gezonde jongen van 22 wat aan het hart heeft.
hij ging naar fisiotherapie en de pijn werd ook echt minder.
In die tijd kreeg hij ook nieuw werk, het beviel hem echt goed.
de avond voordat hij overleed was hij erg moe zei hij, maar een goede vriend van hem vierde zijn verjaardag en daar wilde hij heel graag bij zijn, dus hij ging weg.
ik ging zelf naar vrienden, we zouden uitgaan.
rond 20:00 uur smste mijn vader nog, ik kreeg een sms met een mopje.
rond 22:00 werd ik gebeld door mijn vader, hij zei dat er iets verschikkelijks was gebeurd, en hij gaf de dokter aan de telefoon. Hij vertelde mij : je broer is lekker uitgeweest en heeft veel plezier gehad, en is lekker gaan slapen, maar helaas is hij in zijn slaap over leden. Ik weet niet meer precies wat er daarna gebeurde.
ik weet wel dat ik meteen naar huis wilde , want ik geloofde het niet, het kon niet.
eenmaal toen ik thuis kwam zaten alle vrienden van mijn broer op de bank en mijn moeder stond bij mijn vader, terwijl ze uit elkaar zijn, toen merkte ik dat er echt wat ergs was gebeurd.
mijn moeder vroeg: ga je mee naar boven? want William ligt nog op bed. Ik snapte niet waarom ik naar boven moest daarvoor, het drong niet tot me door.
pas toen ik hem zo stil en wit zag liggen wist ik het, ik ben mn broer kwijt!
het was ook vreselijk om te zien hoe hij werd weggehaald, ik dacht blijf van hem af!
mijn ouders waren erg bezig met zichzelf, dus ik moest de begravenis regelen.
het is nou meer dan een half jaar geleden en iedereen zegt je moet verder en je moet het een plekje geven.
maar ik weet niet hoe dat moet
ik schrijf nou wel gedichten en dat helpt op dat moment wel even maar later heb ik weer net zo veel verdriet.
ik hoop dat iemand mij kan helpen, ik wilde dit verhaal even kwijt
anke

05-12-2007 14:26

Lieve Jacolien.
Een half jaar pas verder , het is niks in vergelijking met welk gat er in je jonge leven is geslagen.Wie wil nu zijn broer missen , niemand toch!
Volg je eigen gevoel , rouwen kent geen tijd.
Het verliezen van iemand die je zo dierbaar en ook nog eens overlijdt op z on jonge leeftijd is heel ingrijpend.
Wat mooi dat je je verdriet in gedichten kwijt kunt.
Verdriet mag er zijn.
liefs anke
Gré

06-12-2007 01:28

Hallo Jacolien,
zit hier ontzet jou verhaal te lezen.
Wat een droefenis..
't,Zal ooit een goed plekje krijgen, en dan kan ook jij weer van het leven genieten,
maar zover is het nog lang niet.
Eerst zul je dit inmense verdriet moeten leren aanvaarden.
en dat heeft tijd nodig.
Dat gaat gepaard met door diepe dalen gaan, en er weer moeizaam uit klimmen.
je zou toch zelf ook niet willen zo snel al weer volop aan het leven deel te nemen met op de achtergrond je onvergetelijke overleden broer.
Dus,Jacolien! laat niemand jou leven bepalen door mensen die dit niet kennen.
want die zelf verloren hebben weten wel beter.
Ook ik heb grote verliezen geleden, maar mij niets aan laten praten, over het hoe lang,hoeveel en hoe diep ik mag rouwen.
'kzou me schamen naar de overledenen toe.
Wens je heel veel Sterkte!
En… je kunt je verdriet hier altijd kwijt.
Liefs,
Gré
Wim

06-12-2007 19:14

Beste Jacolien,
Allereerst mijn meeleven met het overlijden van je broer. Het is nog maar kort geleden, dus dat je verdriet zo groot is, kan ook niet anders. Al jong ben je met de dood geconfronteerd, terwijl je op jouw leeftijd volop met leven en toekomst bezig hoort te zijn. Daardoor zul je van leeftijdgenoten ook niet altijd even veel steun ervaren. Maar voor jou is je leefwereld er ineens anders uit gaan zien. Ik vind het heel goed dat je gevoelens in gedichten zet, ik hoop dat dit je wat blijft helpen. Schrijven en praten zijn goede uitlaatkleppen, er moeten dan wel mensen zijn bij wie je letterlijk gehoor vindt en die de tijd voor je nemen. Je hebt al ervaren dat de buitenwereld vrij snel weer afhaakt en vindt dat je weer verder moet. Dat zal je zeker weer lukken, maar hoeveel tijd dat van je vraagt kan niemand weten of bepalen. Mensen die vinden dat je lang genoeg verdriet hebt gehad, daar heb je niets aan. Wat mij ook helpt, ik heb in januari onverwacht mijn broer verloren, is af en toe contact met zijn vriendengroepje, een gedenkplekje in huis en op mijn eigen website. Misschien heb je zelf al een gedenkplekje of is er een graf waar je regelmatig heen gaat/kunt. Beste Jacolien, verwerken doet iedereen op zijn eigen manier, maar begrip vooren acceptatie van jouw verdriet door je omgeving speelt wel een belangrijke rol. Ik wens je heel veel sterkte! Wim.
Melanie

17-12-2007 19:47

Hey Jacolien
Als je wilt mag je me toevoegen op msn of me mailen als dat helpt. Mijn broer is op 15 juni overleden aan zelfmoord. Hier ging ook een geschiedenis aan vooraf, maar ik kan dat nu op het moment niet goed schrijven. Voor mij is t ook een half jaar geleden. Hij was 19, ik ben nu 21. Hij zou komende januari 20 worden.. Mensen zeggen mij gelukkig niet dat ik verder moet, maar ik ben daarna ook naar een andere school gegaan waar vrijwel niemand mijn verhaal kent. Dat vind ik ook beter zo. Ik krijg nu meer en meer problemen op school omdat ik mn gedachten er niet bij heb en slaap 's nachts nog altijd vaak slecht. Ik vind het daarom ook wel fijn om bij vrienden te slapen, dan heb ik afleiding en slaap ik beter. Ik heb wel een paar tips voor je om er beter mee om te gaan, tenminste, wat mij helpt. Maar dat is geen garantie natuurlijk. Ik heb de begrafenis met mn ouders geregeld en de kaart zelf gemaakt. Lang heb ik in een waas geleefd. Nu pas begin ik met momenten door te hebben wat er is gebeurd. Ik vind het ook moeilijk als ik de vraag krijg of ik broers/zussen heb. Ik weet nooit goed wat ik dan moet zeggen.
Ik hoop dat je wat aan mn berichtje hebt.
Liefs, Melanie

mijn broer verloren

jacolien

anke

Gré

Wim

Melanie