December is altijd een moeilijke maand voor mensen die een dierbare verloren hebben.
Wij (mijn 3 kinderen, (10, 12, en 13 en ik) proberen er toch altijd, dat wil zeggen nu al voor de derde keer, zonder hun papa en mijn man toch het beste van te maken. We koken samen dingen die hij lekker vond, we kijken filmpjes van hem en huren ook dvd's die hij leuk vond, we gaan er in de kerstvakantie lekker veel op uit en dat soort dingen. Ik kan het zelf ook niet voor mijn kinderen verantwoorden om de hele maand zielig in een hoekje te gaan zitten, en dat zou mijn man ook heel naar hebben gevonden. We missen hem natuurlijk verschrikkelijk, hij was pas 42 toen hij overleed en eigenlijk onmisbaar, maar zo voelen we ons toch elke keer weer trots dat we ook deze moeilijke maand doorstaan hebben.
Ik weet niet of iemand hier wat aan heeft. Als je een kind verloren hebt weet ik echt niet of je dit kunt opbrengen, daar kan ik niets over zeggen.
Sterkte allemaal.