Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
nana
hallo, ik ben een jonge vrouw van 29 jaar en sinds kort “ouderloos”
Ik heb veel op het internet gezocht naar herkenning maar kan het eigenlijk niet veel vinden,..ja de gevallen apart maar niet hoe ik het mee heb gemaakt.
Bij mij begon het allemaal op 27 mei dit jaar,..Ik kreeg mijn schoonzusje huilend aan de telefoon en ze riep alleen maar “kom hier heen snel,..kom hier heen” ik rende in mijn pyjama naar hun huis toe,.die welgeteld een straat bij mij vandaan ligt en kwam hijgend voor haar deur te staan met mijn hart in mijn keel,..in eerste instantie dacht ik dat er iets met een van hun kindjes aan de hand was,..buiten hoorde ik mijn broertje schreeuwen en mijn hart ging alleen nog maar harder kloppen. De deur werd open gedaan en mijn zusje kwam huilend mijn armen ingelopen “Papa is dood” kon ze alleen zeggen,..ik wilde het niet geloven,..dat kan helemaal niet hij is gezond en een sterke man dit kon niet,..ik zei doe rustig dat kan niett,..jawel zei ze hij heeft zelfmoord gepleegd,..De grond zakte onder mijn voeten vandaan,.ik zakte door mijn benen en kon alleen heel hard schreeuwen en huilen dit kon niet waar zijn ging het door mijn hoofd,..niet mijn papa,..hij leek zo gelukkig,.net een nieuw huis gekocht,..nieuwe spullen besteld,..zat nog volop in de verbouwing,..was altijd zo blij met zijn kleinkindertjes daar sprak hij over met sprankel in zijn ogen,..dit was niet mogelijk,..niet mijn vader!,..Ik liep naar de politieagent die dit verschrikkelijke nieuws aan ons moest komen vertellen,..weet je wel zeker dat het mijn vader is? Vergissen jullie je niet dit kan niet hoor zoiets doet mijn vader niet,..hij kon alleen knikken en bevestigen dat het om mijn vader ging,..heel de dag gaat aan je voorbij je wil het niet geloven en huilen is het enige wat je kon,..tot 'savonds de dela eraan kwam,.ze kwamen hem thuis brengen in ons ouderlijke huis zou hij opgebaard gaan worden daar woonde mijn zusje nu en we wilden hem thuis hebben bij ons waar we heel ons leven gewoond hadden,..Toen ze dus met hem aankwamen werd hij op een brancard in een zak naar binnen gereden, nog steeds was het onwerkelijk en hoop je dat het niet hij is.
Maar toen de zak geopend werd en zijn gezicht tevoorschijnkwam werd je met een zwaard door je hart geslagen,..daar lag hij dan,.zo vredig en koud,..papa'tje waarom heb je dit nu gedaan? Je hield toch van ons,..je had nog je drie kleinkindjes waar je helemaal weg van was,.waarom nu toch? Ik kon er alleen maar opduiken,..hem vast houden,..hem wakker schudden en hem voelen,..hem kussen in de hoop dat hij weer zou gaan ademen,..maar dat was niet zo,..we moesten echt gaan geloven dat het niet zo was dat hij op zou staan,..het is echt ongelooflijk niet te beschrijven gewoon,..de dagen gaan langs je heen,.je word geleefd je kan gewoon niet accepteren wat hij gedaan heeft,..nu is dat nog moeilijk en dan moet je alles regelen voor iemand die nog lang zou moeten leven en bij ons zijn waarom nu toch.
Mijn ouders waren gescheiden maar hebben alijd gewoon een goede band gehouden ben ook van mening dat ze bij elkaar hoorden maar dit leven het hun niet gegunt was,..mijn moeder heeft heel hard moeten vechten voor haar leven,.altijd psychisch ziek geweest door gruwel daden die in haar verleden aan waren gedaan en mijn vader heeft hier ook altijd voor gevochten met haar maar kon niet meer toen we ouder werden en uiteindelijk toch voor zichzelf heeft moeten kiezen,..mijn moeder had hier op haar manier vrede mee maar is altijd van hem blijven houden dat zei ze ook vaak. Ze heeft ons op dat moment daadwerkelijk zo goed bijgestaan ik vertelde haar dat ook hoe trots ik op dr was dat ze er zo voor ons was want het was voor haar niet niets om dit zo te ervaren,..ze was altijd bang voor de dood,..durfde haar eigen vader amper te bezoeken op zijn laatste rustplek en had hier ontiegelijk veel moeite mee,..maar ze stond er wel op dat moment,..ook had ze sinds augustus 2006 last gekregen van haar rug dit werd van kwaad tot erger,..het begon allemaal met een bult op haar rug die evenlater werd geopereerd om er weefsel weg te halen maar na bioptie werd er gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken,..de wond genas maar niet en bleef open ze kreeg steeds meer last,..ze kon op een gegeven moment haast niets meer,..we hebben vaak in de clince gelegen met de instantie waar ze onder “begeleid woonde” die gooide het er maar telkens op dat het tussen haar oren zat en ze niet ziek was. Ze wilde haar zelfs over plaatsen naar een gesloten inrichting,..dit hebben we steeds tegen gehouden,.kom op zeg ik ken mijn moeder nu 29 jaar zei ik je gaat mij niet vertellen dat ik mijn moeder niet ken ze is niet psychisch nu ze heeft pijn je kunt haar zo niet behandelen!
Ook werd er volgens mij tegen haar huisarts gezegd door haar psychiater dat ze zich aan stelde want ze stuurde haar maar telkens naar huis met een of ander pijnstillertje die dan weer zou moest gaan helpen.
Boos hebben we meerdere malen om actie gevraagd maar niemand luisterde,..heb zelfs zelf een keer de huisarts van haar gebeld en werd later naar mijn moeder gebeld dat er een dubbele afspraak gepland stond dat ze maar moest komen,.dit hadden we echter achter haar rug om gedaan omdat we de huisarts zelf wilde spreken om haar te onderzoeken dit konden we niett meer aan ze moesten echt iets gaan ondernemen! Ze was ondertussen 30 kilo afgevallen dit kon toch niet normaal zijn dat moest de huisarts toch ook inzien,.hier wisten we dus dat haar begeleider wel degelijk met haar in contact stond (de huisarts dus) want die belde daarna weer vrolijk van ja je kunt terecht,..mooi is dat dachten wij maar goed al met al gingen mijn zusje en ik dus naar de huisarts om te smeken om haar op te nemen dit kon niet meer mijn vader was overleden en nu een week na zijn begrafenis en ik haar die week in huis genomen heb omdat ze gewoon werkelijk niet meer op haar benen kon staan smeekte we om opnamen.
“alsjeblieft doe nu eens iets dit trekken wij niet meer we zijn amper een week onze vader kwijt moet het nu ook slecht af gaan lopen met onze moeder!!!”
Na veel gesmeek en gebed werd er nu eindelijk actie ondernomen,..ze ging naar de maag/darm afdeling en werd er naar veel gezoek een vreemd plekje op de scan gevonden,..hun opmerking was daar nog,..“maar waarom zijn jullie niet veel eerder gekomen????” nou weer word de grond onder je voeten getrokken hoor,..niemand luisterde toch,..daarna is ze over geplaatst naar de longafdeling omdat het in de buurt van haar longen te zien was op de scan en na nader onderzoek,..werden we dus apart genomen in het ziekenhuis waar we dus de mededeling kregen dat onze moeder ongeneeslijk ziek was!
Klap na klap kregen we dus te voorduren,..we hadden geen vooruitzicht meer ze kon niet meer geholpen worden,..het enigste wat ze nog konden proberen was haar te bestralen tegen de pijn die ze voordurend leed en met vele medicijnen bijna niet onderdrukt konden worden,..heb ze zelfs letterlijk haar haren uit haar hoofd zien trekken van de pijn,..op zon moment gun je iedereen zijn rust hoor echt dat kan ik je wel vertellen het is gewoon niet leuk iemand zo te zien lijden.
Ze hebben de pijn uiteindelijk toch een beetje kunnen onderdrukken zodat het dragelijk werd en mocht ze naar een week of zeven uit het ziekenhuis naar een verzorgings tehuis wat ze een ramp vond,..ja zeg nu zelf als je 52 bent hoor je daar helemaal niet te zitten en eerlijk gezegd hoop ik er zelf ook nooit te komen dan pas zie je hoe erg die mensen in die omstandigheden moeten leven,..in de gevangenis leven ze nog beter wat is het ondanks we in een rijke samenleving leven hier toch slecht gesteld in de zorg echt neem mijn petje af voor die mensen die dag en nacht klaar staan om deze mensen nog enigzins een menselijk bestaan te geven.
Zij had voordurend het idee dat ze die mensen daar moest helpen ondanks dat ze zelf haast niets meer kon wilde ze ze toch helpen op haar manier met het inschenken van drinken tot andere kleine dingetjes die ze voor hen kon doen.
ze heeft er uiteindelijk ongeveer zes weken mogen blijven en toen ze de laatste week van haar leven,..zo'n geweldige dagen had gehad,..frans bauwer nog zijn concert mogen bezoeken en hem ontmoeten,..ze was zo gelukkig op haar fotos straalt ze nog,..mee naar de stad heel de dag winkelen en alles kopen wat ze leuk vond duwde ik haar voort van winkel tot winkel en uiteindelijk om tien uur savonds haar gedouched te hebben en ze van haar warme melk kon gaan genietten,..zaterdags is ze nog voetballen gaan kijken bij haar kleinzoontje en savonds mee uitt etten geweest,..ze heeft nog een zusjes dag gehad waar ze ook zoveel plezier in heeft gehad en nog moppen zitten vertellen met mijn broertje,..toen hij naar huis ging op woensdagavond 10 oktober en ze naar beneden wilde met mijn tante ging ze haar medicijnen halen en hoorde mijn tante ze op de gang over geven,..ze keek de gang in en zag alles onder het bloed zitten,..daarop belde ze meteen mijn zusje van kom zo snel mogelijk want het gaat niet goed met mama,..mijn zusje belde mij op en we gingen zo snel mogelijk naar haar toe maar toen we bij haar aankwamen was het te laat ze was al overleden.
Weer geen afscheid kunnen nemen gegaan in stilte op een moment dat we er alle drie niet waren,..ze zijn van ons heen gegaan onze lieve ouders in amper vijf maanden tijd en het laatste wat ik van hen beide heb was een telefoongesprek met de lieve woordjes,..Tot morgen!
Die morgen heeft echter nooit plaats mogen vinden en nog iedere dag hoop ik dat ik wakker word uit deze verschrikkelijke nachtmerry
