Het is alweer een jaar geleden dat Marry is overleden. Het lijkt nog allemaal zo kort geleden. De laatste dagen van haar leven, kan ik me van minuut tot minuut herinneren. Elk moment dat we nog samen waren….
Als ik terugkijk op 1 jaar zonder Marry, dan zie ik achtereenvolgens: verbijstering, verdriet, een afschuwelijk gevoel van alleen zijn, feestdagen die geen feestdagen meer zijn, Marry missen in de opvoeding van de kinderen, de draad weer oppakken, een heel sterk verlangen naar de hemel, en nu…alweer dat verschrikkelijke gevoel van alleen zijn. Je vraagt je af: is dit nu de hel ofzo?
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik met 28 november aan moet…. ik zie wel. Ik geloof dat dit de zwarte dag in mijn leven zal zijn……
Maar laten we niet blijven klagen.. tot hier toe hebben we als incompleet gezin ook heel mooie momenten gekend en laten we die koesteren, samen met de goede herinneringen die Marry ons heeft nagelaten.
Derk