Mensen vinden dat je zo onderhand je leven weer moet oppakken, dus ik praat er niet meer zo veel over, maar ik denk er wel elke dag minstens honderd keer aan, ik mis hem zo mijn vader die op een gemene manier is weg gerukt uit het leven…op 2 februari 2007 kregen we te horen dat hij een hersentumor had, twee maanden later met veel lijden en een been minder was hij dood! Ik mis je zo papa, en met ma kan ik het nu eenmaal veel minder goed vinden
hoi janet
het is alsof je mijn verhaal schrijft
bij ons was het net zo mensen die tegen me zeggen zit je er nu nog mee??
mijn vader was met 3 maanden weg door nierkanker met uitzaaingen
het is nu 3 jaar geleden en ik mis hem nog elke dag
ik had met hem ook meer dan met mijn moeder
ik heb ook moeite om het er met mensen over te hebben je ziet ze denken daar heb je ze weer
maar verdriet hebben kent toch geen tijd ??
ik wens je heel veel sterkte
groet ineke
ow ik herken het nu al en het is hier nog geen 2 maand geleden maar IEDEREEN gaat door en jij proibeert “normaal” mee te doen het si zo vreemd allemaal en ik heb soms echt geen zin om blij of gewoon te doen hoor en das jammer maar helaas voor de rest,ik kruip dan vroeg mijn bed in en denk aan mijn papa van hoe hij was en speelt de film keer op keer af das voor mij een manier
of ik ga na mijn moeder en drinken we een lekker wijntje en praten de hele avond over mijn pa en ga dan na huis en duik dan ook gelijk mijn bed in
sterkte meid
Groetjes Tamara
Lieve Ineke, Janet en Tamara,
Het is inderdaad zo dat mensen die zoiets niet persoonlijk hebben meegemaakt zich niet kunnen voorstellen wat het is om iemand waar je zoveel van hield op zo korte termijn te moeten verliezen.
Ik heb het zelf ook meegemaakt met mijn man. Hij kreeg ook een hersentumor en was er 4 maanden later al niet meer. Ook heb ik als kind van 12 mijn vader moeten missen na een “ziekbed” van 10 dagen. Ik weet dus wat jullie meemaken en wil jullie heel, heel veel sterkte wensen en zeggen: laat je vooral niet aanpraten dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft, maar probeer alles op je eigen manier te verwerken. Ooit zal de ergste pijn wel wat verzacht worden, maar het gemis zal altijd blijven. Maar de liefde gelukkig ook voor diegene die je moest verliezen. Laat de wetenschap dat ook je vader heel veel van je hield een troost voor je zijn.
Liefs
Herma.
Er staat geen tijd voor rouwverwerking. Iedereen heeft daar zijn eigen tijd voor nodig. Maar mensen willen het liefst dat je zo snel mogelijk weer lacht. Mijn ervaring is dat na 8 maanden het verdriet juist sterker wordt, omdat je het gemis pas goed gaat beseffen. In het begin ben je toch in een soort shock.
Ik heb meegemaakt dat mensen in mijn directe omgeving niet over de dood van mijn moeder wilden praten. Op verjaardagen bij mijn schoonfamilie moet het alleen over leuke en lollige dingen gaan. Ik ben daar (nog) niet aan toe. Dus heb ik besloten er voorlopig niet naartoe te gaan. Mijn moeder is nu 10 maanden dood en ik heb het er nog steeds moeilijk mee, en dat zal nog wel even zo blijven.
Maar inderdaad mensen vinden dat het nou maar eens over moet zijn.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's