rouwverwerking.startpagina.nl

Even voorstellen

  • Anonymous avatar

    Hélène

    Nu ik tweemaal op een bericht gereageerd heb, vind ik dat jullie er recht op hebben iets meer van mij te weten. Ik ben bijna 54, heb half september mijn allerliefste man verloren. Mijn man was vele jaren ouder dan ik. We scheelden zo'n 25 jaar, maar dat heeft onze relatie nooit op wat voor manier dan ook beïnvloed. Ik kende hem al lang, kende zijn eerste vrouw en na haar dood kwamen we opnieuw met elkaar in contact en we wisten meteen dat we voortaan met elkaar verder zouden gaan. We zijn vier en een half jaar ontzettend gelukkig met elkaar geweest. Deden letterlijk alles samen. Tot ineens, van het ene op het andere moment een hartstilstand ons van elkaar scheidde. We konden zelfs niet één woordje meer tegen elkaar zeggen. Sedertdien ben ik alleen en ik mis hem gruwelijk. Ik weet het, het is nog maar zo kort geleden, maar oh, wat vind ik alles moeilijk zonder hem. Hij was de liefste in mijn leven. Ik heb troost van zijn kinderen en zeker zijn kleinkinderen, maar ik ben natuurlijk toch niet de “echte” moeder/oma. Ik vind het leven nu moeilijk, glansloos en uitzichtloos. Zoekende op internet kwam ik op deze site en vind er veel herkenning en ook wel troost. Je ervaart dat je niet de enige bent met diep verdriet. Ik zal nog wel eens over deze site dwalen. Jullie weten dan een beetje welk verhaal er achter Hélène zit.

  • Anonymous avatar

    Wim

    Beste Hélène,

    Mijn meeleven met het overlijden van je man. Uit alles valt te lezen dat zijn dood naast het gemis ook een enorme leegte in je bestaan heeft gebracht. Letterlijk van het ene op het andere moment is je leven er anders uit komen te zien en dat je bij alles het woordje “loos” gebruikt geeft aan hoe het leven er nu voor je uitziet. Het zal zeker zwaar zijn om weer “zin” in het leven te krijgen. Al het goede en mooie dat je aan jullie jaren samen hebt beleefd zal daarbij zeker een keer tot steun worden door alle liefdevolle herinneringen, maar het is nu nog te vroeg en te kort geleden. Alles heeft zijn tijd nodig. Hoewel je niet de van-geboorte-af de moeder/oma van zijn kinderen en kleinkinderen bent, hoop ik dat zij je blijven steunen. Ik wens je kracht en sterkte, wellicht kan deze site daarbij enigszins bijdragen. Groet van Wim.

  • Anonymous avatar

    Hélène

    Dank je wel, Wim, voor je begripvolle reactie. Ik doe mijn best!

    Ik houd mij vast aan iets wat ik onlangs las: “Liever iets moois verloren dan het nooit te hebben gekend”.

    Hélène

  • Anonymous avatar

    ans

    lieve helene.

    ook ik wens je veel sterkte met het enorme verdriet dat je met je meedraagd.ik heb mijn pa ook in een paar uurtjes verloren aan een gescheurde aorta in de buik.mijn pa en ma scheelde 11 jaar met elkaar maar het is zoals je zelf al aangeeft geen probleem als je zoveel van elkaar houd.ook mijn ouders deden alles samen en mijn ma verteld ook altijd dat ze z,on leegte om haar heen heeft.wij kinderen doen ons best om zoveel mogelijk samen te doen om zo haar eenzaamheid te verkleinen.al denk ik dat dat iets is waar tijd voor nodig is.maar ik wil je ook zeggen dat het niet uit maakt dat je niet de echte om/moeder bent.een moeder word je niet omdat je kinderen krijgt op welke manier dan ook.een moeder/oma ben je omdat je liefde geeft en je je openstelt en openstaat voor de kinderen/kleinkinderen.dus lieve echte oma/moeder,zoek elkaar op en praat,huil en lacht met elkaar.en moge jouw herineringen net als bij mijn je troost en steun bieden in deze moeilijke tijd.

    allemaal veel sterkte.

  • Anonymous avatar

    Hélène

    Dank je wel Ans, voor je lieve woorden.

    Ik ben net terug van het vieren van de verjaardag van de negende verjaardag van een van de kleindochters en je hebt gewoon gelijk: ik ontvang enorm veel liefde van de kinders en we zijn samen verdrietig om het overlijden van opa. Vooral kinderen doen daar niet zo moeilijk over! Die zijn er gewoon voor je.

    Net als jouw moeder zal ik het verlies van mijn man moeten gaan accepteren; het is ongelooflijk belangrijk dat je daarbij lieve mensen om je heen hebt. Het meest wezenlijke zul je zelf moeten doen, maar ik geloof niet dat het erg is dat je daar een hele poos over doet!

    Nogmaals dank,

    Hélène

  • Anonymous avatar

    lieve

    Lieve Helene,

    Ik heb helemaal hetzelfde meegemaakt als jij. Mijn lieve man overleed, in october 2007, ook plotseling aan hartstilstand. Ik ben 60 en hij was 17 jaar ouder als ik.Hij was ook weduwnaar met kinderen als ik 20 jaar geleden met hem huwde. Het is exact hoe je zegt: gruwelijk stil in huis, helemaal alleen en alles doet mij altijd aan hem denken. Als ik door het venster kijk naar de mooie tuin en terras dat hij met zoveel plezier en trots zelf aanlegde, zie ik ons nog altijd samen een glaasje drinken op zijn geliefd plaatsje. De zomer zal dus nog moeilijker worden dan die lange winter. Met verdriet gaan slapen in een leeg bed, met verdriet wakker worden alleen in het grote lege bed. Het is zo verdomd moeilijk dit alles te verwerken, niettegenstaande ik ook bezoek en hulp krijg van zijn kinderen en kleinkinderen, en van mijn broers en zus. Doch ben je meestal met je grote verdriet alleen en weet ik ook niet hoe ik de dag moet doorkomen. Je hebt natuurlijk je huishoudelijk werk, maar niets doe ik nog met plezier. Ik hoop dat ik stilaan dit grote verlies kan verwerken, maar weet niet hoe. Sorry dat dit geen opbeurend briefje is, maar ik hoop echt dat we deze moeilijke periode kunnen overbruggen en later met dankbaarheid terugdenken aan de zalige momenten die we samen met onze man mochten meemaakten.

    Nog veel geduld en vriendschap van de familie. Groetjes.

    Lieve van België