rouwverwerking.startpagina.nl

zinloos nu mijn zus er niet meer is

  • Anonymous avatar

    Mirre

    Hallo allemaal,

    Op 10 februari 2007 ben ik mijn zus verloren. Na twee maanden van ziek zijn is zij overleden. Ze was 34 jaar oud en laat ons een lief mannetje van nu 2,5 jaar oud na. Ik ben na haar dood door gegaan. Ik vond dat dat zo moest. Het ging me ook goed af. Nu ben ik eigenlijk gebroken. Ben anderhalve maand geleden begonnen met werken op een kantoor. Een nieuwe baan. Gisteren kon ik echter niet meer. Al die cijfertjes en dossiers. Kan het nog zinlozer? Ook kon ik niet wennen aan mijn collega's. Allemaal zo druk en alleen over het werk praten. Ik wil alleen over mijn zus praten. De laatste anderhalve week iedere avond na het werk gehuild. Ik kan er gewoon mijn gevoel niet kwijt.

    Nu de knoop maar doorgehakt en mijn baan opgezegd. Ondanks het verdriet wat ik bij mij draag paste ik daar gewoon niet. Ik voel me anders en heb andere ideeen voor de toekomst. Wel zonde van mijn studie, maar ik denk dat als ik even iets anders ga doen het vanzelf wel weer goed komt. Ik heb nu de behoefte warmte te geven en een beetje te ontvangen.

    Herkent iemand dat gevoel van zinloosheid dat je hebt bij het doen van je werk? Het idee dat je kop overstroomt en dat je alleen maar heel hard wilt rennen, buiten in de frisse lucht. Weg rennen van alle pijn en verdriet die naar het schijnt alleen maar erger wordt.

    Ik heb een vriendin die haar moeder heeft verloren maar nu 10 jaar later zegt ze soms wel drie weken niet aan haar moeder te denken. Ik kan me dat met geen mogelijkheid voorstellen. Ben daar wel een beetje jaloers op en wou dat ik zo was.

    Nu ga ik maar even iets leuks doen. Na het weekend ook maar op zoek naar werk dat voor nu wel voldoet aan wat ik nu voel en wil.

  • Anonymous avatar

    Wim

    Beste Mirre,

    Allereerst mijn meeleven met het verlies van je zus. Zo jong, ik kan me indenken dat je werk, en misschien nog meer dingen zo zinloos lijken als je zo hard met de dood wordt geconfronteerd. Ik denk dat je volop de ruimte moet zoeken en nemen om met het verlies van je zus om te gaan. Praat er over , zoek plaatsen waar je echt gehoord wordt. Je kunt jezelf niet vergelijken met iemand die in het rouwproces tien jaar verder is. Gevoelens kun je niet uitzetten, alleen maar richting proberen te geven, zeker als je nog pas 9 maanden verder bent. Ik hoop dat je vind wat je zoekt, en vooral dat je mensen om je heen hebt aan wie je kunt geven en van wie je mag ontvangen, vooral de ruimte en de tijd om je gevoelens kwijt te kunnen wat de dood van je zus allemaal met jou doet.

    Het zoeken van ander werk, en leuke dingen doen zullen even kunnen helpen, maar verdring niet het grote werk waar je voor staat, het rouwen. Sterkte! Wim.

  • Anonymous avatar

    Mirre

    Beste Wim,

    Bedankt voor je lieve reactie. Ik heb vandaag flink uitgehuild en een eind gefietst. Daarna wel vijf mensen opgebeld en mijn verhaal gedaan. Wat mij namelijk frusteerd is dat ik voel dat ik een stap terug moet doen. Dat ik de baan die mij toekomst geeft moet opgeven. Dat maakt me boos, onzeker en verdrietig. Maar na al die gesprekken van vandaag kan ik het wel relativeren. Ik zit gewoon niet lekker in mijn vel en als er dan iets over heen komt wat niet goed gaat (het werk en collega's zijn niet zo leuk als verwacht) kan ik dat net niet hebben. In een normale situatie zou het mij beter af gaan. Dit is iets wat ik moet leren accepteren. Die leuke baan ligt voor mij nog wel in het verschiet, alleen niet nu.Nu moet ik aan mijn gezondheid denken en sterker worden.

    Is er trouwens nog iets wat jij kwijt wilt Wim? Ik zag dat je ook al een reactie bij Anne had geplaatst. Vind ik wel bewonderingswaardig en lief van je dat je daar de tijd voor neemt!

    Groetjes Mirre

  • Anonymous avatar

    Wim

    Dag Mirre, of nacht eigenlijk, mijn dagindeling is heel variabel, zodat ik soms later reageer. Het is goed te lezen dat je vandaag door het fietsen en door gesprekken emoties en je verhaal kwijt kon, zo te zien heeft je dat wat lucht gegeven, ik hoop dat je die mensen steeds zult vinden als je het nodig hebt. Enerzijds is het jouw heel eigen rouwproces, maar anderzijds is het goed dat je mensen in de buurt hebt die je begrijpen en die kunnen luisteren. Je zult misschien al gemerkt hebben dat het lijkt of je in een golfbeweging zit. De ene keer dreig je wat onder te gaan, de andere keer heb je gewoon een ‘zonnige dag’, dat zal elkaar nog weleens afwisselen. Laat je er niet door frustreren of ontmoedigen. Je hebt iets heel ingrijpends meegemaakt, van heel dichtbij ervaren dat jong leven in zo korte tijd kan overgaan in de dood. Maar je hebt ook helemaal gelijk, als je niet in ‘normale doen’ bent, zoals door het verlies van je zus, wat ook nog eens in heel korte tijd is gebeurd, dan is je incasseringsvermogen heel erg laag, rouwen kost enorm veel energie, veel meer dan je misschien vermoed had, en dan kijk je heel anders tegen mensen en dingen aan, zoals in je werk. Dat wil je niet, maar het overkomt je omdat je de kracht mist om te reageren zoals je normaal zou doen. Het is goed dat je blijft uitzien naar die leuke baan, dat is een deel van je toekomstperspectief. Ik hoop dat je in die zin je “stap achteruit” gevoel kunt gaan ombuigen, zoals je zelf al zegt, dat moet je nu gaan leren accepteren. Gun jezelf de tijd en forceer niets, je gezondheid is inderdaad de basis waarop de rest wordt opgebouwd. Blijf goed kijken naar wat er in je omgaat en wat dat met je doet, het is de “thermometer” van hoever je bent op jouw weg. Groetjes, Wim.