Andere verwerking

anne

14-11-2007 12:18

Hallo mijn naam is Anne ik ben 48 jaar en gehuwd
mijn vader is juni 2007 overleden, hij was
75 jaar. Ik weet niet of het nuttig is om de details te beschrijven, hoe
hij stierf , wel een natuurlijke dood.
alleen ik voel me zo ‘ schuldig’ over het feit , dat ik vanaf het begin alles
anders ervaarde als mijn zus en mijn moeder. Vanaf het begin had ik…
het is goed zo pap…..je taak is volbracht. Ik kan amper huilen.. Het is onbegrijpelijk omdat ik een erg emotioneel type ben.. ik huil bij wijze van spreken
als er een zielige film op is….of als er een hondje langs de weg ligt.
En nu ik mijn beste en liefste vriend mijn papa verloren heb… "accepteer' ik dat. Kan het zo moeilijk uit leggen, eigenlijk..
Ik voel me schuldig dat ik niet zoals mijn zus en mama elke dag huil en huil..
Ik hou net zoveel van papa als hun, en ik mis hem ook, doch mischien kan ik het ‘relativeren" omdat papa al ziek was en ’ op ' Ik relativeer het….Ik zeg; dank u dat papa 75 mocht worden…ipv waarom al met 75 en niet met 85 ?
In ieder geval dank dat ik mijn verhaal kwijd kon, want ik voel me een beetje
schuldig… en…….ik ben de ‘sterke’in de familie..dat word ik ook geacht te zijn als oudste …
lieve groetjes Anne
Wim

14-11-2007 16:17

Beste Anne,
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Het is nog maar kort geleden, en jij voelt je schuldig omdat je je emoties niet kunt uiten als de andere gezinsleden.
Je kunt terugkijken op een fijne band met je vader maar die uit zich niet in zichtbaar verdriet. ik ben geen specialist hoor, maar ik denk niet dat je je schuldig moet voelen. Het ligt niet aan de relatie met je vader, die was prima. Het zou kunnen dat je zo verstrengeld bent geraakt met je rol als oudste, vooral als ‘sterke’ dat dit je blokkeert in je verdriet. Het zou al wat kunnen helpen als je "de sterke zijn' wat los kunt laten. Je mag verdriet hebben, je hoeft je nu voor niemand groot te houden. Misschien heb je de dood van je lieve vader nog niet echt geaccepteerd, maar raakt het ondergesneeuwd door het sterke en het relativeren.
Ik hoop dat je een opening vindt voor jezelf, of mensen treft die de opening vinden bij jou, dat is toch heel belangrijk. Probeer maar iemand toe te laten op je gevoelsspoor! Sterkte, Wim.
anne

14-11-2007 16:24

Dank je wel Wim, wat fijn dat je reageerde, hier heb ik wat aan…
En ja de band met papa was hecht en sterk…Ik heb ook het gevoel
bij mezelf dat ik er alles heb uitgehaald….wat erin zat, in mijn relatie
met papa…Ik vind het nogmaals fijn dat je reageerde.. Dank daarvoor..
Wim schreef:
>
> Beste Anne,
> Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Het is nog maar
> kort geleden, en jij voelt je schuldig omdat je je emoties
> niet kunt uiten als de andere gezinsleden.
> Je kunt terugkijken op een fijne band met je vader maar die
> uit zich niet in zichtbaar verdriet. ik ben geen specialist
> hoor, maar ik denk niet dat je je schuldig moet voelen. Het
> ligt niet aan de relatie met je vader, die was prima. Het zou
> kunnen dat je zo verstrengeld bent geraakt met je rol als
> oudste, vooral als ‘sterke’ dat dit je blokkeert in je
> verdriet. Het zou al wat kunnen helpen als je "de sterke
> zijn' wat los kunt laten. Je mag verdriet hebben, je hoeft je
> nu voor niemand groot te houden. Misschien heb je de dood van
> je lieve vader nog niet echt geaccepteerd, maar raakt het
> ondergesneeuwd door het sterke en het relativeren.
> Ik hoop dat je een opening vindt voor jezelf, of mensen treft
> die de opening vinden bij jou, dat is toch heel belangrijk.
> Probeer maar iemand toe te laten op je gevoelsspoor! Sterkte,
> Wim.
anke

14-11-2007 19:45

Lieve Anne
Ieder mens is uniek en een ieder rouwt op zijn eigen manier.
Mijn zus en ik , rouwen ook heel anders.
Ik wens je veel sterkte.
groetjes Anke
Anne

15-11-2007 09:37

Dank je wel Anke voor je lieve bericht, fijn dat je dat hier zo ‘kwijd’kan.
lieve groet Anne
Hélène

18-11-2007 14:25

Beste Anne,
Er is geen “voorschrift” van hoe te rouwen.Vroeger werd rouw zelfs wetenschappelijk in fasen opgedeeld, maar de practijk heeft allang bewezen dat ieder mens op zijn of haar eigen wijze rouwt. Denk dus vooral niet dat je aan bepaalde “normen” moet voldoen, laat staan je schuldig voelen. Jij verwerkt de dood van je geliefde vader op jouw manier, wat introverter wellicht en je kunt zijn dood kennelijk wat reëler onder ogen zien. Je bent 48, dat is een leeftijd waarop je je ouders kunt gaan verliezen. Als dat gebeurt na een ziekbed, na een voltooid leven, in een liefdevolle verstandhouding, dan kun je zo'n afscheid inderdaad “aanvaarden”. Voor je moeder ligt dat sowieso anders, zij verloor haar partner, haar wederhelft. Ik weet wat dat betekent, mijn man stierf half september, totaal onverwacht. De buitenwereld vindt mij flink, men heeft mij nooit openlijk verschrikkelijk zien huilen of controle verliezen, maar het verdriet van binnen is groot. Ik rouw op mijn manier….
Geniet van de goede herinneringen aan je vader. Daarmee kun je je moeder en zus tot steun zijn.
Hélène
anne

19-11-2007 11:51

Dank je wel Helene voor je bericht, ik heb er veel steun aan, en inderdaad, mijn moeder doet ook erg ‘stoer’ maar van binnen schreid ze diep…soms uit ze dat, en elke dag praat ze over papa alsof hij er nog is….Ik wens jou veel steun en kracht toe, en als je diep, van binnen erg verdrietig bent..dan bied ik je twee virtuele armen om je heen aan..
Liefs Annemieke
Hélène schreef:
>
> Beste Anne,
>
> Er is geen “voorschrift” van hoe te rouwen.Vroeger werd rouw
> zelfs wetenschappelijk in fasen opgedeeld, maar de practijk
> heeft allang bewezen dat ieder mens op zijn of haar eigen
> wijze rouwt. Denk dus vooral niet dat je aan bepaalde
> “normen” moet voldoen, laat staan je schuldig voelen. Jij
> verwerkt de dood van je geliefde vader op jouw manier, wat
> introverter wellicht en je kunt zijn dood kennelijk wat
> reëler onder ogen zien. Je bent 48, dat is een leeftijd
> waarop je je ouders kunt gaan verliezen. Als dat gebeurt na
> een ziekbed, na een voltooid leven, in een liefdevolle
> verstandhouding, dan kun je zo'n afscheid inderdaad
> “aanvaarden”. Voor je moeder ligt dat sowieso anders, zij
> verloor haar partner, haar wederhelft. Ik weet wat dat
> betekent, mijn man stierf half september, totaal onverwacht.
> De buitenwereld vindt mij flink, men heeft mij nooit openlijk
> verschrikkelijk zien huilen of controle verliezen, maar het
> verdriet van binnen is groot. Ik rouw op mijn manier….
> Geniet van de goede herinneringen aan je vader. Daarmee kun
> je je moeder en zus tot steun zijn.
> Hélène

Andere verwerking

anne

Wim

anne

anke

Anne

Hélène

anne