Een man in November, loopt een beetje dolend rond.

Hij is de weg kwijt, hij zit opgesloten in zijn eigen ik.

Vindt geen begrip, ze snappen hem niet.

Hij voelt dat hij heel ziek is en hoe men hem ook probeert te overtuigen , te helpen , het lukt hem niet.

Mee getrokken in een kolk en een wir war van gevoelens krijgt het een naam.

Depressief.

Toch had niemand kunnen denken , kunnen inschatten, hoe ver je was.

Dan op een dag in November is het in jouw gedachten bepaald.

Alhoewel?

Verward gaan je aan de wandel, wist je wat je deed?

We zullen het nooit weten .

Een knop van de lift , voert je naar elf hoog.

Zonder ook maar te beseffen , in ons gevoel , wat je achterlaat is het voor jouw voorbij.

Daar waar jij geeindigt bent, begint voor een ander een lange weg.

Ik weet zeker dat die wereld op die dag stil stond .

Het heeft velen om je heen met een ontdaan gevoel achtergelaten.

Wat kan je meer dan het geven van een woord van troost en een schouder.

Je krijgt dan letterlijk de rouw op je dak.

In gedachten zeker ook bij jouw partner.

x anke

anke