verlies moeder

Saskia

08-11-2007 01:10

ik ben 2 jaar geleden mijn moeder compleet onverwachts overleden. ik was toen 17 (bijna 18). 2 jaar lang heb ik me verdriet binnen gehouden, voor het grootste deel omdat ik me vader zo graag soms nog wou zien laggen, en als ik huilde kon hij alleen maar harder huilen. mijn 3 jaar oudere zus is een week na haar overlijden uit huis gegaan. ik heb vanaf toen voor me vader gezorgd, niet zozeer van koken en schrobben. maar van troosten. ook ben ik zelf bang voor de groote van me verdriet. het heeft mijn hele beeld van het leven en de wereld (die je op je 17 net denkt te hebben) kapot gemaakt. nu na 2 jaar kan ik helemaal niet meer. ik heb zo 'n moeite om naast het opstaan en de dagelikse dingen ook nog de kracht te hebben om zelf een echt leven te beginnen en de toekomst in te gaan. eigenlijk zijn er duizende dingen te zeggen over me verdriet.
het is zo dat al mijn vriendinnen/vrienden nog niet verdriet zoals ik heb kennen, ze willen me helpen maar zeggen ook eerlijk dat ze niet weten hoe het is en wat ze kunnen doen. ik hoop dat er volwassen op dit vorum mij misschien advies kunnen geven hoe ik met het verlies van mijn moeder kan omgaan, omdat ik nu na 2 jaar me verdriet alleen met mezelf heb gedeelt, zo graag er iets mee doen, om het ‘een plek’ te kunnen geven, maar ik weet echt niet hoe.en hoe ik er mee bezig kan zijn zonder alleenmaar altijd me suf te denken over alles en hoe het is, en hoe anders het is ect ect. of misschien zijn er ook jongeren met zo 'n soort situatie die een manier hebben om er beter mee om te kunnen gaan. want binnen houden en de hele dag te acteren dat alles goed gaat, kan ik niet meer,
ik hoop een reactie te krijgen! alvast bedankt, groetjes saskia
loeskoene

08-11-2007 02:29

Lieve Saskia,
Je bent nog zo jong en nu al zonder moeder.
wat moet ik zeggen?
ik zou je willen troosten en je willen vasthouden om je weer zin in het leven te geven.
2 jaar is zo kort,schaam je er niet voor dat je verdriet hebt.
je vader heeft natuurlijk ook veel verdriet,maar dat wil niet zeggen dat jij toneel hoeft te spelen.
zeg hem maar hoe moeilijk je het hebt.
misschien vinden jullie dan een weg om door te gaan.
lieve schat,of ga eens naar je huisarts.
het is niet erg om hulp te vragen.
rouw is geen ziekte!!
je hebt nog een heel leven voor je.
en bedenk dat je moeder over je waakt.
dikke kussen van ook een moeder.
Wim

09-11-2007 02:12

Dag Saskia,
Goed dat je hier schrijft, ik hoop dat dit je al wat oplucht, want het is waar, rouwen moet je alleen maar kun je tegelijkertijd niet alleen. De meeste jongeren van jouw leeftijd zijn daar ook niet mee bezig, zij zijn toekomstgericht met studie of andere dingen bezig, waar jouw wereld de afgelopen paar jaar draait om over-leven. Natuurlijk willen je vriendinnen en vrienden er voor je zijn, maar tegelijkertijd is er een niet weten hoe. Intussen heb jij vooral je vader bijgestaan en dat is erg goed van je, maar je merkt nu keihard dat je zelf in de knel komt met je eigen gevoelens en je verdriet. Heb jij je vader al eens kunnen zeggen welke pijn jij hebt door de dood van je moeder? Jij neemt een deel van zijn rouw op je, en dat bedoel ik niet verkeerd, maar vertel ook wat jouw verdriet is, je zou er duizenden dingen over kunnen schrijven, lees ik. Misschien zou je dat ook maar moeten doen, uiten wat er allemaal in je omgaat, laat het maar weten, is ze ziek geweest of niet, hoe is het afscheid gegaan, is er een plek waar je heen kunt, zoals een begraafplaats, hoe gingen jij en je moeder met elkaar om, enz. Je hoeft echt voor niemand een masker op te zetten. Mensen die om je geven nemen je zoals je bent, wie je bent, ook met je verdriet en al je gevoelens. Bij hen hoef je niets te verbergen, bij hen mag je zeggen: het gaat níet goed met me! Blijf je rouw niet meer opzij zetten, je merkt, je loopt ermee vast. Het kan al enorm schelen als je samen mét je vader veel kunt praten: wie is zijn vrouw voor hem en jouw moeder voor jou.Hebben jullie een gedenkplekje in huis voor je moeder? In de andere reactie op jouw schrijven staat het advies om eens met je huisarts te gaan praten, ik sluit me daarbij aan. Op deze rouwverwerkingspagina zul je ook sites zien over jongeren en rouw, misschien kun je daar ook eens kijken. Als het je goed doet om hier te schrijven dan moet je het zeker doen, dat kan al een vorm van delen zijn, en wat je kunt delen wordt minder zwaar. Ik hoop dat je voor jou de goede plek ontdekt waarvan ik zeg:
Stel je eens voor
dat je jezelf mag zijn,
met je verdriet en je pijn.
Stel je eens voor
dat je mag zijn wie je bent,
als jouw stukje aarde even een hel lijkt.
. Muziek kan ook een hulp zijn om je gevoelens te uiten, maar nogmaals, mensen dicht bij je zijn heel belangrijk. Heel veel sterkte. Mail gerust als je wilt. Wim.

verlies moeder

Saskia

loeskoene

Wim