rouwverwerking.startpagina.nl

overlijden moeder

  • Anonymous avatar

    magda

    Hallo lotgenoten,

    ik ben 10 maanden geleden mijn moedr verloren op 63 jarige leeftijd.

    mijn moedre was copd patiente en heeft in juli vorig jaar aan de beademing gelegen wonder boven wonder is zij daar vanaf gekomen en heeft toen nog 51/2 maand geleefd. daar waren gouden maanden. ik heb mijn moeder geholpen om haar hele begrafenis te regelen en we hebben elkaar alles kunnen zeggen en samen met mijn broer en zussen hebben we genoten van elke dag dat we haar nog hadden tot aan haar sterven toe. daar waren we ook allemaal bij.

    het was een zware tijd omdat we wisten dat elke dag dat we haar hadden een toegift was.

    mijn moeder was een nuchtere vrouw die ook tegen ons zei dat wat zij het ergste vond was ons achterlaten, maar ze was blij dat wij allemaal ons gezin hadden en drukte ons op het hart door te gaan.geen spijt hebben van dingen die we niet meer met haar kunnen delen maar blij zijn met de gouden momenten die we gehad hebben.

    nu gaat het met ons kinderen aardig goed je hebt momenten dant je haar meer mist dan normaal maar dan hebben we gelukkig elkaar.

    ik maak me alleen erge zorgen om mijn vader.

    hij gaat elke dag naar het kerkhof en kan het niet accepteren dat mijn moeder er niet meer is. hij laat zijn verdriet niet toe en heeft veel last van wisselde buien.

    zegt dat hij dankbaar is daat mama het niet meer benauwd heeft, hij is erg gelovig en zegt dan ook dat hij weet waar ze is en dat dat goed is.

    ik heb het gevoel dat hij gezien zijn geloof denkt dat hij nooit eens het gevoel mag hebben dat het niet eerlijk is dat hij zijn vrouw zo jong kwijt is geraakt maar een bepaalde boosheid en onbegrip hoort volgens mij ook bij de rouwverwerking.

    zie ik dit nu fout en moet ik hem gewoon zijn gang laten gaan of niet?

    ik hoop dat iemand mij raad kan geven.

    gr magda

  • Anonymous avatar

    Nellie

    Volgens mij hoort boosheid, verdriet, het niet begrijpen bij de rouwverwerking.

    Je geloof kan je tot steun zijn in die moeilijke periode, maar ik ben er van overtuigd dat God het helemaal niet erg vind als je je verdriet toont.

    Misschien durft hij het niet te tonen naar julie toe, of ziet het misschien als een niet vertrouwen op God als hij zijn gevoelens van verdriet toont.

    iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om,

    gelukkig kunnen jullie terugkijken op mooie momenten die jullie nog met je moeder hebben mogen meemaken.

    Laat je vader gewoon weten dat je er voor hem bent, dat het normaal is dat hij ook verdrietig is.

    Laat hem gewoon zijn gang gaan, het is zijn manier van er mee om gaan, en ik begrijp uit je verhaal dat jullie een goede band met elkaar hebben, dus het komt allemaal wel goed, maar het heeft tijd nodig.

    Veel sterkte

    Nellie

  • Anonymous avatar

    Ans

    lieve magda.

    mijn ma is ook z,on binnenvetter zoals ze dat noemen.geen tranen tonen en doorgaan met wat de dag ook brengt.zij heeft zich op haar kleinkinderen gestort maar zit ook vaak voor zich uit te staren.het is mei volgend jaar 2 jaar geleden dat mijn pa plots overleed.het gaat op en af met mijn ma.maar een tijdje terug gaf ze zelf aan dat ze vaak zo eenzaam is en dat ze dan snacht de tranen de vrije loop laat gaan.ik denk dat ieder mens een eigen manier zoekt om door te kunnen.en vergeet niet deze vrouw was jullie ma maar voor hem was het een levenspartner.degene die dag en nacht bij hem was en alle lief en leed deelde.en wie weet is hij wel boos op god maar wil dat niet laten zien omdat geloof ook heel belangfrijk is en moet hij daar met zichzelf mee weg kunnen komen.volgens mijn ma zijn er nou eenmaal dingen die je niet met je kinderen deeld.hoe dan ook ik denk dat hoe moeilijk het ook is,geef hem de ruimte om een weg te vinden maar de warmte en liefde om die te kunnen grijpen als het even niet meer gaat.ik wens je veel sterkte,groetjes angela

  • Anonymous avatar

    ans

    sorry voor het verschil van mening in het vorige bericht.had het nog staan van een ander prik bord gaat automatische mee.

    ——————

    Aangepast ;-)

    Sander

    beheerder

  • Anonymous avatar

    magda

    hoi Nellie,

    ik denk je dat gelijk hebt om hem de ruimte te geven het is alleen zo moeilijk en je voelt je soms zo machteloos.

    we zijn inderdaad een heel close gezin, wonen ook allemaal dicht bij elkaar en kunnen goed met elkaar praten. iedereen verwerkt het op zijn eigen manier en dat is ook goed voor rouwen zijn geen standaard regels gelukkig.

    we komen er ook vast wel door daar ben ik van overtuigd en wat mijn vader betreft ik denk dat we hem inderdaad die ruimte geven en er gewoon voor moeten zorgen dat hij weet als hij het even niet redt , wij er zijn om hem te helpen.

    gr magda

  • Anonymous avatar

    magda

    hoi angela,

    bedankt voor je reactie,ik denk dat wij hem de ruimte geven, alleen is het zo moeilijk als je niets voor hem kan doen.

    je zou zo graag een stukje van zijn pijn wegnemen.

    maar helaas is dat niet mogelijk dus doen we gewoon de dingen die we wel kunnen en dat is naar hem luisteren en hem laten weten dat we er altijd voor hem zullen zijn.

    gr magda

  • Anonymous avatar

    Wim

    Dag Magda,

    Allereerst nog mijn meeleven met het overlijden van je moeder. Je zorg om je vader is heel goed te begrijpen, je ziet dat hij ergens blijft steken. Dat is ook een kant van het rouwen. En daar valt niets aan te forceren, want uit jouw verhaal lees ik dat hij verstandelijk gezien zijn vrouw, jullie moeder die plek gunt, zonder ziekte, benauwdheid, en dat is de worsteling tussen verstand en gevoel, tussen vasthouden en kunnen loslaten. Boosheid en onbegrip om de dood van een dierbare past in alle theoretische rouwschema's, dat zul je ook op diverse plaatsen kunnen terugvinden, maar zover is je vader blijkbaar niet. In diezelfde rouwschema's komen ‘erkennen’ en ‘accepteren’ eerst. Dat hij een gelovig mens is hoeft niet die rol te spelen die jij vermoed, maar het zou wel een blokkade kunnen zijn, al naar gelang de vorm van zijn gelovigheid, die in jouw beleving diep zit. In onze westerse/christelijke religie wordt m.i. niet ‘verwacht’ dat een gelovige niet boos kan/mag zijn om de dood van een dierbare. Hoe heeft je vader die maanden ervaren? Misschien zitten daar ook aanknopingspunten.

    Ik zou ook zeker een huisarts raadplegen, en, gezien je vraag rond de geloofsbeleving van je vader, wellicht ook met een geestelijke .

    De plek die de begraafplaats nu inneemt in je vaders rouwproces moet je denk ik, maar even zo laten, vaak wordt dat anders als het rouwproces echt in beweging is gekomen. Maar misschien heb je al met je vader gesproken over die grote betekenis van het kerkhof. De juiste vragen op het goede moment kunnen heel belangrijk zijn. Ik wens jou/jullie sterkte in de zorg om je vader! Wim.