Mijn lieve oma is twee weken geleden plotseling verleden in Australie, waar zij in haar eentje een reis maakte.
Vandaag was het afscheid en de crematie, ik heb er zo'n leeg en vreselijk verdrietig gevoel aan overgehouden. Echt afschuwelijk, de brok in mijn keel wil maar niet verdwijnen.
Ik denk maar steeds aan alle fijne dingen die we samen hebben gedaan. Dai is fijn, maar ze is er niet meer, nooit meer zal ik haar zien. Dat weten is gewoon te erg. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik vind de dood zo eng. Waar is ze nu? Mijn lieve oma, ik wil niet dat ze alleen is en dat niemand haar troost.
Het doet zo een pijn…