Worstelen met een lied

wim van essen

26-09-2007 20:18

Worstelen met een lied…
Een hele tijd terug heb ik iets op het pb. geschreven over het plotselinge overlijden van mijn broer afgelopen januari. Kortgeleden heb ik een fotootje teruggevonden van mijn broer in zijn diensttijd, ik denk dat hij zo rond de 20 was. Ik ben heel blij met dat kleine fotootje, maar ik realiseerde me ook weer dat we toen in die tijd al weinig met elkaar hadden, en mijn gedachten kwamen uit bij een lied van Anouk: One Word.
Ik heb er een vrije vertaling bij gemaakt en misschien zijn er meer mensen op het pb. die net als ik niet de kansen hebben genomen om bij leven relaties te helen… Misschien is het meer worstelen met mezelf dan met een lied…
One Word…
Ik sluit mijn ogen en verbeeld me dat je er bent, ik vraag me af, waren we zo hopeloos uit elkaar gegroeid dat ik de geboden kansen niet benut heb. Ik wil vragen om vergeving want ik heb niets gezegd, niet een woord, dat het voor ons gemakkelijker had gemaakt, ik had het gekund, maar ik heb het niet gedaan.
En nu je er niet meer bent, weet ik niet waarom je er niet meer bent, er was geen mooi afscheid, maar je zult altijd in mijn gedachten blijven.
Misschien hebben we er ooit van gedroomd, twee broers die iets van het leven samen delen. Het is zo anders gegaan, en jij, jij bent nu een ster aan de hemel.
Mijn onuitgesproken gedachten hebben een vaste plek in mijn hoofd, dat voelt zo nutteloos aan, maar misschien is dat om niet te vergeten hoe weinig ik heb gegeven.
Ik wil vragen om vergeving, want ik heb niets gedaan, geen woord, om ons dichter bij elkaar te houden. Er was geen mooi afscheid, en nu je er niet meer bent, weet ik nog steeds niet waarom je er niet meer bent, en jij, jij bent nu een ster aan de hemel.
Je zult nooit meer uit mijn gedachten gaan. Wim.
anke

27-09-2007 19:14

Lieve Wim
Ik wil heel graag reageren ook als liggen de situaties van ons anders.
Ik herken mezelf in je schrijven en het roept direct emoties op.
Ik denk dat je heel goed inzicht in jezelf hebt en eerlijk gezegd denk ik ook dat je erg worstelt met jezelf.
Voel je je schuldig? over het feit dat je het anders had willen doen?
Mijn vader en ik hadden een moeizame relatie , soms heel heftig.
Op een bepaalde leeftijd koos ik ervoor om het ouderlijk huis te verlaten.
Dit omdat het moest en niet langer onder het regime van mijn vader kon functioneren. Ik heb vier maanden ergens anders het onderkomen gezocht.
Kreeg een eigen woning en de relatie met mijn vader herstelde zich stapje voor stapje.
Zeker met de komst van ons kind hebben we nog mooie jaren gehad.
Tot de aanloop naar zijn overlijden.
Het was weer de oude papa en zijn laatste dag van zijn leven hebben we nog een knallende ruzie gehad.
Het is een andere situatie maar het gevoel waar je nu mee kampt komt denk ik op hetzelfde neer.
Ik heb hem niet meer kunnen spreken en de ruzie kunnen bijleggen en god wat zou ik dat anders gewild hebben.
Ik ben inmiddels zover om te zeggen dat ik dit gevoel heb kunnen loslaten ,daar was veel verdriet voor nodig , boosheid en onmacht.
Ik denk dat wij mijn paps en ik ook niet in staat geweest zijn om het anders te doen. Nu kan het niet meer en ik denk dat het mss voor jouw wel een heel definitief gevoel geeft.
Ik zou nu kunnen zeggen lieve Wim voel je niet schuldig dat de dingen gegaan zijn zoals ze zijn gegaan , het doet aan je gevoel niet af. Mensen kunnen dat wel 1000 keer zeggen.
Ik hoop dat je met deze worsteling rond gaat komen maar neem vooral de tijd lieve
Wim.
Er waren meer mensen bij betrokken die de ontstane situatie in stand hebben gehouden.
liefs anke
wim van essen

28-09-2007 00:30

Dag lieve Anke,
Bedankt voor je warme reactie. Ik reageer wat laat, ik ben verhuisd naar Oost-Gelderland en heb nog geen eigen internetverbinding, ben dus afhankelijk van wanneer de internetlijn van de parochie vrij is. Ik hoop ook dat ik niet onnodig pijn bij je heb veroorzaakt. Je hebt wel gelijk, gaandeweg heeft zich toch iets van een schuldgevoel ontwikkeld. Dat komt denk ik vooral door de wijze waarop ik mijn broer voor het laatst heb gezien: gewikkeld in een grijze plastic hoes, eigenlijk mensonwaardig, twee dagen voor zijn begrafenis, uiteindelijk betaald door de sociale dienst. Zijn schuldenlast was van dien aard dat mij geadviseerd werd geen enkele actie te ondernemen waardoor ik zelf in de problemen zou kunnen komen. Dus heb ik ook zijn begrafenis niet geregeld. Maar toen ik hem zo zag in het mortuarium, stond ik op het punt te zeggen: jij gaat netjes begraven worden, leg die man a.u.b. fatsoenlijk in een kist. Zo'n innerlijke strijd tussen gevoel en verstand wens je niemand toe. Ben je op dat moment dan sterk of ben je dan hard? Wat mij zeer raakte was jouw terugblik op je relatie met je vader waar je zegt: “niet in staat geweest om het anders te doen”. Terugkijkend op mijn relatie met mijn broer moet ik denk ik hetzelfde zeggen: wij beiden waren niet in staat het anders te doen. Hoewel van mij misschien méér verwacht had mogen worden, was er een wederzijdse onmacht. Weet je wat eigenlijk zo schreinend is, wij hadden zo weinig met elkaar dat ik van geen enkele periode kan zeggen: dat was aardig, daar denk ik met plezier aan terug. Voor jou hoop ik dat je de goede momenten met je vader in evenwicht kunt blijven houden met al de andere ervaringen. Want, wanneer is de strijd echt gestreden? Fijn dat je elkaar hier op het pb. ook weer kunt ontmoeten en kunt delen wat er in je omgaat. Veel groeten, Wim.
anke

28-09-2007 18:05

Lieve Wim
Je doet mij geen onnodig pijn, ik kom er op deze manier ook achter waar ik sta en wat het me nog kan doen.
Die emoties die nog passeren hebben een uitweg nodig en dat is alleen maar goed.
Dank daarvoor.
Ik zou je graag een stukje inzicht willen meegeven , maar op papier is dat soms lastig omdat woorden harder over kunnen komen dan bedoeld.
Ik wil dan ook een poging doen.
Hoop dat ik je ook het juiste stukje kan meegeven.
We hebben er een mooi spreekwoord over.
Gedane zaken nemen geen keer.
Niemand wil zijn naasten op deze manier naar hun laatste rustplaats dragen.
Je gunt iemand een waardig afscheid.
Dit is het stukje waar ik wel een beetje moeite mee heb.
Je bent niet verantwoordelijk van hoe je broer zijn leven heeft ingericht.
Men gaat hun eigen weg. Het lastige is alleen dat de nabestaande met een hele lastige gevoels kwestie achterblijven.
Wim ik denk dat je er goed aan gedaan hebt je grens hier in te bewaken.
Dit is niet de manier waarop je je broer zou kunnen willen herinneren.
Door datgene wat hij een ander zou achterlaten.
Ik zeg niet dat het makkelijk is.
Ook bij mij komt daar een stuk gevoel bij kijken.
Mijn pa presteerde het in de periode voor zijn dood mij nog tot op het bot te kwetsen. Ik als dochter stond daar dag in dag uit aan zijn bed zonder enige blijk van waardering.
Ik slikte niet alles meer , maar toch liet ik me nog pijn doen.
Op een dag kwam ik door een noodoproep voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis, ik verwachte daar een doodzieke vader , misschien wel stervend.
Helaas heb ik als kind nog wel eens de ervaring gehad dat mijn vader op dit gebied nog wel eens zijn eigen zichten gebruikt en dan zeg ik het netjes.
Hypogondrie noemt men dat. Ik was voor niks naar het ziekenhuis gekomen.
Toen ik dat niet pikte zei hij met een denderende stem over zaal dat ik als dochter kon opdonderen. Gekwetst en boos riep ik dan ook ik zet hier ook geen stap meer binnen.
Daar komt mijn stukje gevoel en verstand kijken.
Ik wilde respect tonen voor mijn vader die daar ziek en stervend zou zijn , maar ook mijn eigen grenzen bewaken en verdedigen zodat ik niet weer die pijn zou ervaren die ik als kind heb ervaren.
Dat was klaar .
Toch gebeurde me dat weer . De situatie
was er naar . Ik liet het gebeuren en mijn vader liet het gebeuren.
Na zijn dood heb ik het mezelf ook heel lang kwalijk genomen,
maar je schiet er niks mee op.
Ik ben dwars door al die gevoelens heengegaan en het waren niet de mooiste .
Lieve Wim maak jezelf geen verwijten , ik heb respect voor je keuze. Het kiezen voor jezelf.
Geen mens hoeft zich alles maar te laten gebeuren.
Ik hoop dat aan de foto uiteindelijk je herinnering kunt koesteren.
Wim je hebt het goed gedaan.
Liefs anke

Worstelen met een lied

wim van essen

anke

wim van essen

anke